Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 48

46
ÚRVAL
Að ríða á fíl virtist vonlaus draumur, en samt langaði
litlu stúlkuna tilþess.
Á FÍLSBAKI
— Babs H. Deal —
LLIR ættu að eiga þess
kost einhvern tíman á
'■) ' barnsaldrinum að
draumar þeirra rættust.
Það veitir manni nokkra
trú og kjark til að ganga á vit þess
ókomna, traust á möguleikum lífsins.
Þetta þarf að vera stór draumur og
mikilsverður, og þú verður að halda
að hann geti aldrei ræst — eins og til-
dæmis að stjórna skólaleikritinu, eða
éta aleinn stóra afmælistertu. Draum-
ur minn var að komast á fílsbak.
Á kreppuárunum komu litlir
sirkusar við og við til bæjarins okkar
og oft var enginn fíll með þeim. I
nágrenninu var enginn dýragarður
svo það var fágæt sjón að sjá fíl — og
óhugsandi að fara á fílsbak.
En ég var gagntekin af fílum. Fyrir
mér voru þeir stærstu og vingjarn-
legustu skepnur sem til vom, boð
náttúmnnar um það að bestu hlut-
irnir séu ekki alltaf í smæstu pökk-
unum — staðreynd sem ég þurfti að
trúa á vegna þess að ég var sjálf hreint
ekki svo lítil. Hugsunin um að sitja
hátt uppi á fílsbaki var heillandi. Frá
þvílíkum hálofta sjónarhól myndi
veröldin vissulega sýnast fögur, og ég
þá auðvitað líka.
Ég hafði þörf fyrir það, árið sem
ég var níu ára að trúa á eitthvað eins
og fílsreiðar. Mamma mín var dáin og
pabbi hafði fengið sér vinnu í öðmm
bæ. Ég bjó hjá ‘émmu minni. Mér
þótti vænt um hana og hún var góð
við mig, en heimurinn var ókunnur.