Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 106

104
ÚRVAL
sinn í dýpri hluta tjarnarinnar og fór á
bólakaf.
Hún var um það bil að tapa sér úr
hræðslu og þar sem hún féll svo
þunglega óttuðumst við það mest að
viðkvæmir framfætur hennar hefðu
brotnað. Ég hrópaði og öskraði á víxl,
„Gerðu eitthvað!” En það var
auðvitað vita vonlaust að Jock gæti
dregið upp þriggja metra háan og 350
kílóa þungan gíraffa, og að stökkva út
í til að hjálpa myndi aðeins verða
túlkað sem árás.
Daisy stóð grafkyrr, uppistand-
andi, skelfingu lostin, sár og
rennandi vot. Jock gekk hægt yfir að
þeirri hlið tjarnarinnar, þar sem
minnstur halli var, og talaði mjúklega
til hennar á meðan. Hún tók tvö eða
þrjú vandlega útreiknuð skref í áttina
til hans og komst næstum að bakkan-
um, en rann þá enn á ný. Ég var
sannfærð um að nú hlytu allir fætur
hennar að vera brotnir. Or hálfkrjúp-
andi stöðu teygði hún sig fram og
kom framfótum sínum í mjúkan
jarðveginn fyrir utan tjörnina, en
þar sem afturfæturnir runnu meira en
nokkurn tíma, tókst henni ekki að
komast upp.
Að lokum, á meðan við fylgdumst
með í algjörri kvöl, hallaði hún sér
hægt fram, þannig að framhné
snertu grasið. Þá, afar varfærnislega
— það var eins og hún hefði hugsað
þetta út — teygði hún annan aftur-
fótinn fram þar til hann einnig var
kominn upp á bakka tjarnarinnar,
síðan hinn afturfótinn, og þarna
rambaði hún í þessari krepptu
stellingu á bakkanum. Með dáleið-
andi rólegheitum línudansara rétti
hún úr sér og stóð upp, rennvot og
skjálfandi.
Jock rétti henni gulrót. Hún stóð
þarna í sólskininu og tuggði gulrótina
hin ánægðasta, á meðan sólin
þurrkaði hana. Ég hljóp upp í húsið
og vermdi mjólk handa henni, sem
hún drakk af mikilli áfergju. Að svo
búnu, á meðan við hin vorum í raun
enn skelfingu lostin, skundaði
hún hin rólegasta yfir grasflötina,
eins og svona nokkuð væri daglegt
brauð.
Af þessari fiski-tjarnarsögu lærðum
við þrjá hluti. Daisy hafði getað
tekið geysiþungu falli án þess að
meiða sig hið minnsta, hún hafði,
eftir að fyrsta skelfingin var afstaðin,
tekið sjálfa sig saman í andlitinu og
metið á yfirvegaðan hátt hvernig hún
kæmist úr gildrunni og íjþriðja lagi
tók það hana aðeins örfáar sekúndur,
eftir að hún var sloppin úr prísund-
inni, að verða eins og hún á að sér —
miklu skemmri tíma en það tók
okkur.
Það hafði lengi verið venja okkar
Jock að fá okkur kvöldgöngu í
skóginum með Labrador-hundinum
okkar Shirley Brown. Frá því að við
gáfum Daisy frelsið fylgdist hún með.
Allt í lagi með það, en þar sem það
var þannig hjá henni að hún varð að
finna til kunnugleikakenndar til þess
að geta fundið til öryggiskenndar, þá
var hún ekki lengur tilbúin til þess að