Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 111

GÍRAFFI SEM GÆLUDÝR
109
hafði ekki séð í þrjú ár. Þetta var
næstum óbærilega sorglegt. Ég vildi
sleppa kálfinum, en Rutherfurd
sagði: ,,Mundu að þetta_ er hans
gullna tækifæri til að haida lífi. ’ ’
I staðinn fyrir hin hræðilegu
spörk frá Daisy var þessi kálfur hinn
rólegasti og 4 menn lyftu honum
einfaldlega upp og báru inn í sendi-
ferðabílinn, og sxðan ókum við til
hesthússins eins mjúkiega og við
gátum. Að koma honum fyrir kostaði
örlítil siagsmál. En þegar hann einu
sinni var kominn á sinn stað þá stóð
hann þar bara og starði beint á
auðan vegginn og neitaði alveg að
virða okkur viðiits — að undanskildu
einstaka hornauga sem hann sendi
okkur.
Eftir aðra svefnlausa nótt fórum við
í dögun og fundum kálfinn hræddan
og í viðbragðsstöðu. Hann hafði
sparkað um koll vatnsfötu og flatt
hana síðan út, þá hafði hann einnig
rifið í sundur heybingi sem staflað
hafði verið upp meðfram veggjunum.
Þegar ég hélt mjólkurskálinni undir
nefl hans, rak hann höfuðið ofan í
skálina tii að sjá hvað þetta væri. Allt
í allt fékk hann svona einn sopa,
afgangurinn fór upp í nasirnar á
honum og yfir andlit hans, og hann
stóð bara og lét taumana drjúpa niður
á mig.
Ég hélt skálinni aftur að honum og
í þetta sinn náði hann að innbyrða
heldur meira en í fyrsta skiptið. Síðan
starði hann aftur á vegginn. En
forvitni var í rauninni hans höfuð-
veikleiki, svo að eftir tveggja tíma
óbreytta stöðu sneri hann sér og leit
á mig. Andlit hans var svo sætt og
svipur hans svo 'einkennilegur að ég
gat ekki að mér gert og skellti upp úr.
Eftir því sem á daginn leið gat
hann stður staðist freistinguna og leit
nú nokkuð oft á okkur. Fijótlega kom
hann upp að hesthúsdyrunum og
lagði andlit sitt mjúklega að mínu.
En þá, um leið og ég var að gæla við
hann, þaut hann að hálf-opinni
hurðinni greinilega með flótta í
huga. Við ýttum honum til baka.
Hann var virkilega útsmoginn. Nú
stóð hann og horfði kænskulega á
okkur og hóf síðan sama leikinn á
ný. Hann var tilbúinn til þess að vera
blíður og elskulegur við okkur til þess
að við værum ekki jafnvel á verði, þá
gerði hann aðra tilraun til að brjótast
út. Þvílíkir leikhæflleikar! Við
nefndum hann Marlon (í höfuðið á
Brando).
Hann hélt áfram að eyða hverri
mínútu hlaupandi í hringi, í leit að
útkomuleið. Honum tókst mcira að
segja að sparka út tveimur heilum
borðum úr veggnum. En hann virtist
samt taka föngun sinni með meira
jafnaðargeði en Daisy hafði gert. Ég
rétti að honum þyrnitrjágrein með
gulrótarflísum á. Hann stóðst ekki
freistinguna að rannsaka hana nánar.
Fljótlega var hann einnig farinn að
rannsaka bæði hendur mínar og
fingur. Æ meir vildi hann að ég
snerti hann og gældi við hann. Það