Úrval - 01.12.1980, Qupperneq 116

ÚRVAL
114
staulaðist ég til næsta trés og hné
niður, gjörsamlegaörmagna.
Tuttugu mínútum síðar kom Jock
til baka. Hann fann Daisy hina róleg-
ustu þar sem hún stóð við tré og
gæddi sér á laufum þess. Hún hafði
greinilega skipt skapi, því nú elti hún
hann hin rólegasta þangað sem
Marlon stóð enn, staður sem staur.
Nú stóðu báðir gíraffarnir þarna o'g
vildu ekki hreyfa sig. Labrador-
hundurinn okkar sem hafði tekið þátt
í öllum þessum móðursýkislega
,,leik” kom nú út úr skóginum og
gekk öldungis óhræddur qndir fætur
gíraffanna. Þegar Jock gekk á brott
elti hundurinn hann. Daisy, nú orðin
örugg með sig á nýjan lcik, slóst t
hópinn og elti Jock og hundinn, og
Marlon lagði þá einnig af stað,
aftastur í röðinni. Þau komu út úr
skóginu, og Jock í broddi fylkingar
gekk inn í kvína og hin eltu.
Klukkan var aðeins 3 eftir hádegi,
en þrátt fyrir það gaf ég gtröffunum
kvöldverð sinn og sagði þeim að þeir
gætu farið að sofa og að þeir yrðu
lokaðir inni í kvínni ALLAN NÆSTA
DAG OG KANNSKI AÐ EILlFU.
Ég ætlaði að þvo hendur mínar af
öllu sem hét GÍRAFFAR, hrópaði ég
að þeim og arkaði síðan inn í húsið og
skellti hurðinni á eftir mér.
En þegar klukkan var um 3.30 var
ég komin aftur í kvína og gaf gíröff-
unum aukaskammt af volgri mjólk til
að róa þá frekar. Ég minntist orða
dýralæknisins sem hafði sagt að
gíraffar væru tilfinninganæmir og
viðkvæmir og þeir væru næmir á að
skynja hvers konar andrúmsloft væri í
kringum þá og að lokum að þeir yrðu
æstir ef þeir skynjuðu að við væmm
æst. Því tók ég mér tak og reyndi að
virka afar róleg og í miklu jafnvægi.
Þegar Jock hafði skoðað skurðina á
Daisy, huggaði hann mig með því, að
þó þeir væm Ijótir, hefðu dýrin þann
einstaka eiginleika að vera ótrúlega
fljót að gróa sára sinna. Næsta
morgun sáum vsð að Daisy var að
slejkja sár síij afar varfærnislega, og
þá um kvöldið sáum við að skinn-
tægjurnar sem hangið höfðu lausar á
skurðbörmunum vom horfnar.
Ég mun aldrei gleyma þeim
hryllingi sem gagntók mig þegar
Daisy elti mig og sparkaði til mín í
mnnunum. Svo kann að vera að við
Jock höfum verið orðin of sjálfs-
ánægð, virkilega verið farin að trúa
því að gíraffar væm aðdáunarverð og
auðskiljanleg gæludýr. Staðreyndin
er sú að Daisy og Marlon em villt dýr,
og okkar stuttu kynni af þeim geta á
engan hátt breytt gmndvallareðli
þeirra, sem erfst hefur 1 gegnum tug-
þúsundir kynslóða gíraffa.
Þegar ég lít til baka er ég ekki svo
viss um að Daisy hafi ráðist á mig í
orðsins fyllstu merkingu. Verið getur
að hún hafi einungis verið að leita sér
huggunar eftir hina óskemmtilegu
reynslu sína. Þegar ég þaut á brott,
dauðhrædd og í uppnámi sjálf, kom
hún á eftir mér og sparkaði til mín,
eins og barn í uppnámi gæti danglað
til móður sinnar. En þrátt fyrir þessa