Þroskaþjálfinn - 1998, Blaðsíða 28

Þroskaþjálfinn - 1998, Blaðsíða 28
aðra. Hæfileikar fatlaðra eru mjög vannýttir og þeir fá miklu minni möguleika til að vinna en þeir raun- verulega geta og vilja. Fjármagn er svo lítið að nær vonlaust er að skipuleggja þjónustuna, hún er yfirleitt veitt þeim sem býr við mestu neyð. Við erum alltaf að leysa bráða- vanda fólks. Allt of margir eru að veita þjónustu, um leið verður erfiðara að fá yfirsýn og ábyrgðin dreifist á hendur margra rekstraraðila sem geta um leið auð- veldlega firrt sig allri ábyrgð. Gagnkvæm tortryggni þeirra sem veita þjónustu og hagsmunasamtaka fatlaðra er orðin mikil. Jafnframt er orðin togstreita milli þess fjármagns sem við fáum til að reka stofnanirnar og þeirrar þjónustu sem við starfs- menn teljum okkur skylt að veita, við erum því oft að reyna að gera hluti sem fjárveitingavaldið hefur með fjár- veitingum sínum ákveðið að verði ekki gerðir. Dæmi eru um heimili sem geta ekki verið opin allt árið, far- ið eftir fjárveitingum og staðið við kjarasamninga þó ekkert komi upp á. En við erum oft svo meðvirk að í stað þess að vekja á þessu athygli reynum við að bjarga málunum. I stuttu máli sýnist mér þjónusta við fatlaða í Reykjavík einkennast af skorti á fjármagni, skipulagsleysi, dreifðri ábyrgð og of litlum fjölbreyti- leika í þjónustuúrræðum. Með þessu er ég þó alls ekki að segja að þær stofnanir sem eru til veiti ekki góða þjónustu því fólki sem þar býr eða nýtur dagvistunar. Eg er fyrst og fremst að tala um heildarskipulag á þjónustu við fatlaða í Reykjavík. Framkvæmd fiutnings mála- flokks fatlaðra frá ríki til sveitarfélaga. Það hefur verið ákveðið með lögum að þjónusta við fatlaða verði flutt frá ríki til sveitarfélaga 1. janúar 1999- Fé- lagsmálaráðherra hefur þegar skipað nefndir til að vinna að þessu. Þroskaþjálfafélag Islands hefur reynt að komast að þeirri vinnu sem framundan er með heldur litlum ár- angri, við fengum ekki aðild að nein- um nefndum. Það er áreiðanlega eins- 28 dæmi þegar ábyrgð á svo stórum málaflokki sem málefni fatlaðra eru er flutt frá ríki til sveitarfélaga að alger- lega skuli gengið fram hjá þeirri einu stétt sem hefur sérmenntað sig til að starfa í þeim málaflokki. En það skýrir kannski að einhverju leyti á- stand í þessum málaflokki og segir um leið mikið um faglegan metnað ráðamanna. Hverju þarf að breyta? 1. Skipulagi Það verður að einfalda skipulagið og flytja alla þá þjónustu sem Svæðis- skrifstofan veitir og sem félagasamtök veita á eina hendi. Síðan má skoða hvort einhverjir aðilar taki að sér einhverja þætti en yfirstjórn og ábyrgð verður að vera á einni hendi. Og fjármagn verður að koma í gegn um þá hendi. Það þarf að endurskoða hug- myndir um fram- kvæmd þjónustu, á hún að vera eins stofnanabundin og hún er nú eða á að ráða þroskaþjálfa sem „farandþroskaþjálfa" sem fari út á heimilin eða vinnustaðina eða annað til að veita þroskaþjálfun þar sem hennar er þörf. 2. Þjónustuúrræðum Þau eru of fábreytt, þau eru líka oft ekki nægilega einstaklingsmiðuð og á það við alla þætti þjónustunnar. Búseta: Falleg slagorð um aukið einkarými og einstaklingsbundna þjónustu er ekki nóg. Búseta þarf að vera skipulögð þannig að hún uppfylli óskir og þarfir hvers og eins. Sambýli eru kostur sem mun trúlega henta mörgum áfram, þau verða auðvirað að uppfylla kröfur okkar um innra starf og kröfur um að húsnæðið henti fólki. En hverjar eru þær kröfur??? Fólk á að fá aðstoð til að búa í „sjálf- stæðri búsetu" og fá þar þá þjónustu sem þarf til. En við verðum líka sem fagmenn að taka á okkur þá ábyrgð að neita fólki um það ef ekki er hægt að veita því þá þjónustu sem þörf er á. Skipbrot fatlaðra sem ekki hafa fengið nægilega þjónustu eru orðin allt of mörg. Atvinnumál: Nauðsynlegt er að auka áherslu á markvissa starfsþjálfun, atvinnuleit og liðveislu úti á vinnu- markaðinum. Það samræmist ekki hugmyndafræði okkar að þroskaheftir vinni aðallega ólaunaða vinnu inni á dagvistarstofnunum eða séu í ein- hverju föndurdútli. Dagvist: Við erum alltaf að tala um að fatlaðir eigi að fá þjónustu í al- mennum úrræðum og það er gott en hvað erum við þá að gera með Lyngás, af hverju er fötluðum börnum hrúgað sam- an á eina stóra dag- stofnun? Af hverju eru þessir krakkar ekki í almennum skóla og í heilsdags- skóla þar? A ekki að leggja niður stórar stofnanir? Eg er reyndar ekkert viss um að það eigi að leggja niður Lyngás en við hljótum að verða að spyrja þess- ara spurninga. Hvar á blöndun að byrja ef ekki hjá börnunum? Ráðgjöf: Ráðgjöf við fatlaða, að- standendur og starfsfólk er illa skipu- lögð. Greiningar- og ráðgjafarstofn- unin veitir ákveðnum hópi fólks ráð- gjöf, Svæðisskrifstofa og aðrir rekstr- araðilar veita einhverja ráðgjöf en mjög litla og illa skipulagða. Mjög fáir þroskaþjálfar eru srarfandi við ráð- gjöf samt sem áður eru rekin t.d. sam- býli sem veita enga þroskaþjálfun og hafa raunar enga fagmenn í starfi a.m.k. það sem ég kalla fagmenn í þessu starfi. Allar þessar rekstrarein- ingar þurfa að geta gengið að ein- hverri faglega sterkri ráðgjafarstöð sem hefur á að skipa fjölbreyttri flóru fagmanna sem hefur ríma til að sinna fötluðum, aðstandendum þeirra og starfsmönnum þeirra. Stoðþjónusta: Það þarf líka að reka Allt of marg'ir eru að veita jjjónustu, um leið verður erfiðara að fá yfir- sýn og áliyrg'ðin dreifist á kenclur margra rekstrar- aðila sem g’eta um leið auðveld- leg'a firrt sig’ allri ákyrgð. Þroskaþjálfafélag

x

Þroskaþjálfinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þroskaþjálfinn
https://timarit.is/publication/1930

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.