Skemmtisögur - 15.04.1953, Qupperneq 15

menn orðið að skepnum. Þrisvar hafði hann
siglt austur frá Kamchatka. Og þrisvar, eftir
að hafa liðið allaf hugsanlegar þjáningar
og hörmungar, höfðu hinir eftirlifandi
komið aftur til Kamchatka. Það hafði ekki
verið leið til undankomu, og hann gat ekki
haldið þá leið, sem hann hafði kornið, aftur
til baka, því að námurnar og hnútasvip-
urnar biðu hans.
Enn á ný, í fjórða og síðasta skiptið,
hafði hann siglt í austurátt. Hann hafði
verið á meðal þeirra, er fyrstir fundu hinar
goðsagnakenndu Seleyjar; en hann hafði
ekki komið með þeim til baka aftur, til þess
að sóa loðskinnaauðæfunum með þeim í
hinum óhóflegu svallsamkomum á Kam-
chatka. Hann hafði svarið þess dýran eið
að snúa aídrei við aftur. Honum var það
ljóst, að til þess að honum mætti takast að
ná fram til hinna kæru höfuðborga Evr-
ópu, þá yrði hann að halda áfram. Þess
vegna hafði hann skipt urn skipsrúm í
skuggalega landinu nýja. Félagar hans voru
slafneskir veiðimenn og rússneskir ævntýra-
menn. Mongólar og Tartarar og frumbyggj-
ar Síberíu; og í fylkingar Nýja Heimsins
höfðu þeir höggvið djúp og blóðug skörð.
Þeir höfðu brytjað niður íbúa heilla þorpa
fyrir að neita að gjalda þeim loðskinnatoll;
og á hinn bóginn höfðu þeir líka sjálfir
verið brytjaðir niður af öðrum skipshöfn-
urn. Hann, ásanrt einum Finna, hafði verið
einasti eftirlifandi einnar slíkrar skipshafn-
ar. Þeir-höfðu eytt einum vetri einveru og
hungurs á afskckktri Aleutianey, og björg-
un þeirra um vorið í annað loðskinnaskip
liafð verið hreinasta tilviljun.
En alltaf hafði hann verið umkringdur
hinni ógnarlegu villimennsku. Hann hafði
gengið úr skiprúmi og í skiprúm, alltaf neit-
að að snúa við og var nú kominn á skip,
sem var í könnunarleiðangri suður eftir.
Aílla leiðina fram með Alajskaströndum,
höfðu þeir ekki hitt fyrir ncitt annað en
SKEMMTISÖGUR
eintóma villimenn. Sérhver lega inn á milli
hinna sæbröttu eyja eða inn undir slútandi
klettum meginlandsins, hafði þýtt orustu
eða ofviðri. Annað hvort höfðu stormarnir
blásið og hótað tortímingu, eða bardaga-
bátarnir lögðu til atlögu, mannaðir hróp-
andi og kallandi frumbyggjunum með
stríðsmálninguna yfir andlitunum, er voru
nú á leiðinni til þess að kynnast hinum
blóðugu kostum byssupúðurs sjóræningj-
anna. Suður, suður, í suður höfðu þeir
haldið með ströndum fram, alla leiðina til
Kaliforníu, lands goðsagnanmv Hér, eftir
því sem sagt var, voru spænskir ævintýra-
menn, er höfðu brotið sér leið frá Mexíco.
Flann hafði gert sér ýmsar vonir með tilliti
til þessara spænsku ævintýramanna. Ef
honum tækist að sleppa til þeirra, myndi
það. sem eftir var, reynast auðvelt — eitt
eða tvö ár, hvað gerði það til? — og hann
kæmist til Mexico, síðan á skip, og Evrópa
yrði hans. En þeir höfðu ekki hitt á neina
Spánverja. Þeir höfðu aðeins rekizt á hinn
óyfirstíganlega vegg villimennskunnar. íbú-
arnir á endamörkum veraldarinnar, er voru
málaðir til orustu, höfðu rekið þá burt af
ströndunum. Að lokum, eftir að einn bátur-
inn hafði orðið viðskila við hina, og hver
einasti maður hafði verið drepinn, hafði
fyrirliðinn hætt rannsóknum sínum og siglt
aftur til baka í norður..
Árin höfðu liðið. Hann hafði verið í liði
Tebenkoffs, þegar Michaelovski-virkið var
byggt. Hann hafði eytt tveimur árum í Ku-
skokwinrlandi. í tvö sumur, í júnímánuði,
irafði hann verið yfirmaður í Kotzebue
Sound. Hér, um þetta leyti árs, konru ætt-
kvíslirnar saman í vöruskiptaerindum; hér
fengust flekkótt hjartarskinn frá iSíberíu,
Diomedesa-fílabein, rostungahúðir frá
ströndum Ishafsins, skrítnir steinlampar,
sem gengu frá ættkvísl til ættkvíslar, eng-
inn vissi hvaðan, og einu sinni konr enskur
veiðihnífur á markaðinn; og það var hér,
13