Skemmtisögur - 15.04.1953, Qupperneq 19

fífldjarfan leik, og engin glappaskot raáttu
eiga sér stað. Hann mælti af hroka:
„Þú hefur verið tornæmur. Lyf raitt hef-
ur verið lítilsvirt. Til þess að bæta fyrir
lítilsvirðinguna, þá verður þú að gefa mér
dóttur þína“.
Hann benti á stúlkuna, ógeðslegan
skapnað, rangeygða á öðru auganu og með
hvassar úlfstennur. Makamuk var reiður,
en Pólverjinn sat við sinn keip, vafði scr
aðra sígarettu og kvei.kti í henni.
„Vertu fijótur", sagði hann í hótunar-
rómi. „Ef þú verður ekki snar, þá mun ég
heimta ennþá meira“.
Undir þögninni, sem nú fylgdi, hvarf hið
dapurlega sjónarsvið norðursins sjónurn
itans, og einu sinni enn sá hann föðurland
sitt í anda, og Frakkland, og rétt sem
snöggvast, um leið og honunt varð litið á
úlfstenntu stúlkuna, þá minntist hann ann-
arrar stúlku, söng- og dansmeyjar, er hann
hafði kynnzt, þegar hann kom sem ungl-
ingur til Parísar í fyrsta sinni.
„Hvað ætlarðu að gera við stúlkuna?"
spurði Makamuk.
„Taka hana með mér niður eftir fljót-
inu“. Subienkov virti hana fyrir sér með
gagnrýnandi augnaráði. „Hún mun reyn-
ast góð eiginkona, og það er heiður fyrir
mig, sem ég verðskulda fyliilega vegna lyfs-
ins míns, að kvænast í ætt þína“.
Aftur minntist hann söng- og dansmeyj-
arinnar, raulaði upphátt sönglög, sem hún
hafði kennt honum. Hann lifði upp liðna
ævi, en í sundurleitum og ópersónulegum
myndum, sem hann skoðaði í huga sér eins
og þær væru svipmyndir úr lífi einhvers
annars. Rödd ættarhöfðingjans, sem allt í
einu gall við og rauf þögnina, vakti hann
til raunveruleikans á ný.
„Það skal verða“, sagði Makamuk.
„Stúlkan skal fara með þér niður ána. En
við skulum gera okkur það ljóst, að það
SKEMMTISÖGUR
verð ég, sem greiði þcr þessi þrjú axarhögg
ylir hálsinn".
„En eftir hvcrt högg ber ég lyfið á mig“,
svaraði Subienkov, og tókst illa að dylja
kvlða sinn.
„Þú getur borið lyfið á þig eftir hvert
högg. ETér eru veiðimennirnir, er eiga að
sjá til þess að þú Ieggir ekki á flótta. Gakk
inn skóginn og sæktu lyf þitt.“
Okurgirni Pólverjans sannfærði Maka-
muk um ágæti Iyfsins. Það var með öllu ó-
hugsandi, að nokkuð fánýtara en hið mátt-
ugasta lyf, gæti verið orsök þess að maður,
sem stóð þegar í skugga dauðans, skyldi
dirfast að standa uppi í hárinu á honum
og kaupslaga eins og gömul kona.
„Auk þess“, hvíslaði Yakaga, þegar Pól-
verjinn var horfinn ásamt gæzlumönnum
sínuni inn á milli grenitrjánna, „geturðu
auðveldlega komið honunt fyrir kattarnef
þegar þú hefur lært að búa lyíið hans til“.
„En hvernig get ég komið honum fyrir
kafctarnef?" spurði Makanuik. „Lyfið hans
hindrar það“.
„Það mun einhvers staðar fi.nnast blettur
á honum", svaraði Yakaga, „þar sem hann
hefur ekki borið lyfið á sig. Þann blett skul-
um við láta varða hann fjörtjóni. Það geta
kannske ver.ið eyrun. Allt í lagi; við rekum
spjót í gegnum annað eyrað á honum og út
um liitt. Eða það geta kannske verið aug-
un. Auðvitað hlýtur lyfið að vera allt of
sterkt til þess að hægt sé að bera það í aug-
un“.
Ættarhöfðinginn kinkaði kolli. „Þú ert
kænn, Yakaga. Ef hann ræður ekki yfir
neinum öðrum djöflakúnstum, þá drepum
við hann“.
Subienkov eyddi ekki Jöngum tíma í að
safna hráefni í lyf sitt. Hann greip hvað
sem liendi varð næst, svo sem grenigrein-
ar, pílviðarbörk, birkibörk, og heSlmikið
af mosa, sem hann lét veiðimennina moka
upp undan snjónum, Nokkrar frosnar ræt-
17