Skemmtisögur - 15.04.1953, Qupperneq 36

Látlaus yndisþokki hinnar fögru, mun-
aðarlausu stúlku, sigraði allra hjörtu. Litlu
ilærisveinarnir tveir urðu þrælar hennar.
Jafnvel þjónustufólkið elskaði hana. Yfir-
garðyrkjumaðurinn færði henni vönd af
yndislegum rósum, annar garðyrkjumaður
knippi af snemmsprottnu blómkáli, þriðji
gulrótarkippu, og jafnvel tíundi og ellefti
gorkúlupoka eða fang af heyi. Herbergi
hennar var sífullt af garðyrkjumönnum, og
á kvöldin kom aldraði kjallarameistarinn,
sent kenndi mjög í brjósti um vesalings
stúlkuna fyr.ir einstæðingsskapinn, drap létt
á dyr og færði henni visky, bjór og landa.
Jafnvel skynlausar skepnurnar virtust dá
hana á sinn skynlausa hátt. Skynlausar
krákurnar settust á axlir henni, og sérhver
skynlaus hundur á staðnum elti hana á
röndum.
Og Ronald! á, Ronald! Já, einmittl Þau
höfðu hitzt. Þau höfðu talað.
„En hvað þetta er óyndislegur morgunn,"
hafði Geirþrúður sagt. ,,Quel triste malin!
Was fúr ein allerverdammter Tag!“
„Andstyggilegur,“ hafði Ronald svarað.
,,Andstyggilegur!!“ Orðið ómaði í eyrum
Geirþrúðar allan daginn.
Eftir þetta voru þau stöðugt saman. Þau
léku tennis og ping-pong á daginn, og á
kvöldin, í samræmi við erfðavenjur óðals-
ins, settust þau að fimm kxóna póker með
jarlinum og jarlsfrúnni, og á eftir sátu þau
á s’völunum og horfðu á tunglið sveiflast í
stórum hringjum um himinhvelið.
Það leið ekki á löngu áður Geirþrúði yrði
ljóst, að Ronald lávarður bar til hennar
heitari tálfinningar en ping-pong. I návist
hennar féll hann stundum, einkum eftir
kvöldverð, í eins konar dvalamók.
Nótt eina, þegar Geirþrúður hélt til her-
bergis síns, og áður en hún hóf þá undir-
búningsathöfn að afklæðast fatnaðinum —
með öðrum orðum, áður en hún háttaði,
lauk hún upp skjánum (opnaði gluggann)
34
og skynjaði (sá) augl.it Ronalds. Hann sat
á netlurunna fyrir neðan hana, og upp-
lyft andlit hans bar vott um nístandi sorg.
Á rneðan liðu dagarnir. Lífið í Nossatoss
leið í samræmi við fasta, daglega venju á
stóru, ensku aðalsetri. Klukkan 7 hringdi
klukkan til fótaferðar, kl. 8 var horn Iþeytt
til morgunverðar, kl. 9,30 var flauta blásin
til bænahalds, kl. 1 var fáni dreginn í hálfa
stöng til hádegisverðar, kl. 4 var skotið úr
byssu til kaffis, kl. 9 ómaði fyrsta bjalla til
fataskipta, kl. 9,15 önnur bjalla til áfram-
haldandi fataskipta, og kl. 10 var eldflaug
send á íloft til merkis um, að kvöldverður
væri til reiðu. Á m.iðnætti var kvöldverði
lokið og kl. 1 e. m. tilkynnti bjalla, að tími
væri kominn til aftanbænar.
Á meðan þessu fór fram, leið á mánuð-
inn, sem jarlinn hafði veitt Ronald til um-
hugsunar. Það var nærri kominn 15. júli,
svo eftir einn eða tvo daga kom 17. júní, og,
næstum alveg á hæla honum, 18. júlí.
Fyrir kom, að jarlinn sagði stranglega, er
hann mætti Ronald í forsalnum: ,,Mundu,
drengur, samþykki þitt, eða ég svipti þig
arfi.“
Og hvað hugsaði jarlinn um Geirþrúði?
Hér var eini súri dropinn í gleðibolla stúlk-
unnar. Af einhverri ástæðu, sem hún ekki
skyldi, sýndi jarlinn henni glögglega andúð.
Einu sinni, þegar hún gekk fram hjá
dyrum bókastofunnar, kastaði hann í hana
skóþxæl. í annað skipti, er þau borðuðu
hádegisverð tvö ein, sló hann hana grimmd-
arlega í andlitið með pylsu.
Það var verk hennar að þýða fyrir jarl-
inn rússnesk bréf. Þar leitaði hún án ár-
angurs að ráðfiingu leyndardómsins. Dag
einn bars't jaxlinum rússneskt símskeytl.
Geirþrúður þýddi það upphátt fyrir hann.
„Tútsjemoff fór til konunnar. Hún er
dáin.“
Hafandi heyrt þetta varð jarlinn óður af
SKEMMTISÖGUR