Skemmtisögur - 15.04.1953, Síða 38

leg, hafði hún ennþá ftilla stjórn á sjálfri
sér.
„Aldrei,“ sagði hún einbeitt. „Ronald,
þú skalt aldrei færa þessa fórn fyrir mig.“
Síðan við jarlinn í ísköldum tón:
„Það er til stolt, herra minn, sem gefur
yðar ekkert eftir. Dóttir Metschnikoff
Makkfiggins þarf ekki að biðja um náð
eins eða neins."
Svo mælandi dró hún aftan af baki sér
ljósmyndina af föður sínum og þrýsti henni
að vörum sér.
Jarlinn hrökk við eins og skotinn. „Þetta
nafn!“ æpti hann, „þetta andlit! Þessi
mynd! stopp!“
ENDIR
Hana! Það er engin þörf á niðurlagi; les-
endur mínir hafa fyrir löngu getið sér þess
til. Geirþrúður var erfynjan.
Elskendurnir féllust í faðma. Andlit
jarlsir.s komst í samt lag. ,,Guð blessi ykk-
ur,“ sagði hann. Jarlsfrúin og gestirnir
helhust út á grasflötina. Rísandi dagur
lýsti upp hið hamingjusamlegá leiksvið.
Geirþrúður og Ronald giftust. Ham-
ingja þeirra var fullkomin. Þurfum við að
segja meira? Já, aðeins þetta. Jarlinn var
drepinn á veiðum eftir fáeina daga. Jarls-
arfrúin var lostin eldingu. Börnin tvö féllu
n-iður í brunn. Þannig varð hamingja Geir-
þrúðar og Ronalds fullkomin.
— SKRÍTLUR —
— Frúin kaupmannsins er í símanum, sagði
skrifstofustúlkan.
— Hvað vill hún, spurði kaupmaðurinn.
— Eg veit það ekki, svaraði skrifstofustúlkan,
ég heyrði aðeins orðið nautshaus, og hélt bví að
frúin vildi tala við kaupmanninn prívat.
— Jæja, svo þér hafið skotið sextán tófur á
einni viku. Það kalla ég vel gert. Þegar ég var
ungur, skaut ég einu sinni níu bjarndýr á einum
degi, en nú er ég fyrir lifandi löngu hættur að
segja lygasögur.
Gvendur sjóari var fullur og mætti lögreglu-
þjóni:
-—■ Fyrirgefið, þér hafið víst ekki séð lítinn
svartan hund?
— Nei, svarar lögregluþjónninn.
— Með leyfi, hvað hafið þér verið lengi lög-
regluþjónn?
Fjórtán ár.
— Og hafið aldrei séð lítinn svartan hund?
Gvendur var settur í stininn.
Leikarar.
Sorgarleikarinn var nýbúinn að skrifa undir
samning um að leika á ýmsum stöðum í Suður-
Afríku. Hann sagði vini sínum í klúbbnum frá
þessu. Vinurinn hristi höfuðið dapurlega.
„Strúturinn,“ sagði hann í meðaumkunartón,
„verpir eggjum, sem eru þetta frá eitt til tvö
kíló.“
Sjómaður segir frá: — Og svo strandaði skipið,
þrátt fyrir það þó bjart væri veður. En þannig
stóð á þessu, að 1. stýrimaður, sem var á stjórn-
palli, hafði ekki fengið dropa af áfengi allan dag-
inn. Ef hann hefði verið með sjálfum sér, hefði
þetta ekki komið fyrir, það er ég viss um.
— Úr hverju dó hann Gramsby gamli?
— Læknarnir komust aldrei að neinni niður-
stöðu um það.
—■ Hm, það var alltaf eitthvað leyndardóms-
fullt við hann.
— Nú, hvernig þá?
— Áður vissi enginn á hverju hann lifði, og
nú veit enginn úr hverju hann hefur dáið.
36
SKEMMTISÖGUR