Skemmtisögur - 15.04.1953, Síða 39

Dauðagildran
EFTIR WILLIAM DE MILLE
JUDSON brosti kaldranalega, nm leið og
hann kom út úr baðherberginu. Hann
gekk föstum skrefum inn 1 dagstofuna að
stórum innbyggðum skáp. Þetta var einka-
hirzla hans, búin traustri læsingu. Þarna
geymdi hann veiðitæki sín, byssur og veiði-
stangir, og áfengi.
Jafnvel kona hans hafði ekki aðgang að
þessum skáp, því að Judson hafði mikið
dálæti á munum sínum, og fylltist ákafri
bræði, ef nokkur snerti þá.
Þegar Judson hafði opnað skápinn, horfði
hann um stund á hilluna, þar sem áfengis-
flöskurnar voru. Bros hans var ófagurt.
Engin flaska var átekin nema wiskýflaska,
sem stóð fyrir framan hinar, girnileg á að
líta, ásamt glasi. Flaskan var hálftæmd. Um
leið og Judson rétti hendina eftir flöskunni,
heyrði hann rödd konu sinnar inni í svefn-
herberginu:
— „Nú er ég búin að taka til dótið, Jud-
son. Hefur Alec ekki komið til að loka
fyrir vatnið? Hann á að taka við lyklun-
Alec bjó í kofa niðri við vatnið, og hafði
á hendi eftirlit með veiðikofanum, þegar
Judson var þar ekki.
„Hann er niðri við vatn að ganga frá
bátnum," hrópaði Judson, hann kvaðst
mundu koma eftir hálftíma.“
Marcia, kona hans, kom inn í dagstofuna,
með snyrtitækjahylki í hendinni. Hún nam
staðar forviða, er hún sá mann sinn halda
á viskýflösku.
„Judson," hrópaði hún, þú ert þó líklega
ekki að drekka áfengi kl,- 10 að morgni-
dags?“
SKEMMTISÖGUR
„Nei, þar hefur þú mig fyrir rangri sök,
vina mín, sagði hann og hló íbygginn. Það
er öðru nær en ég taki nokkuð úr flösk-
unni, heldur er ég að bæta ofurlitlu „púðri“
í hana."
Hann lagði tvær hvitar pillur, sem
hann hafði i lófa sínum, á borðið, á meðan
hann dró tappann úr flöskunni.
Marcia horfði á hann með athygli. Hún
hafði lært að óttast kuldablæinn, sem jafn-
an lýsti sér i rödd hans, þegar hann var með
eitthvert gróðabrall á prjónunum — gróða-
brall, sem jafnan kom mótstöðumanni hans
á kaldan klakann.
Það hefur einhver komizt í skápinn minn
og stolið wiskýi. Sá hinn sami mun eflaust
gera það aftur, þegar við erum farin, en
í það skipti væri honum hollara að láta
það ógert."
Hún stóð á öndinni, er hann lét pillurn-
ar niður í flöskuna og hélt henni síðan
gegn birtunni, til að sjá þær leysast upp.
„Hvaða pillur eru þetta?" spurði hún.
„Verður hann veikur af þeim?"
Judson anzaði ekki strax. Það var sem
hann væri heillaður af að skoða hið gullna
Bourbon-wiský, sem fyrir sjónum hans virt-
ist breytast í syæfandi töfradrykk. „Hér
duga engin meðul. Sá, sem af þessu drekk-
ur, er þar með búinn að vera."
Hann þrýsti tappanum í flöskuna og setti
hana inn í skápinn við hliðina á glasinu.
Flaskan var óneitanlega ginnandi, og færi
einhver í skápinn, hlaut honum að sýnast
svo.
„Allt í lagi!" muldraði Judson ánægju-
37