Vinnan og verkalýðurinn - 15.09.1955, Blaðsíða 24

ÚR MINNISBÖKINNI
Stundvísi.
Fátt er það, sem félagsmann má
betur prýða en stundvísi. Hún er
ekki aðeins vel metin í hópi þrosk-
aðra samstarfsmanna og vænleg til
vinsælda, stundvísin ber vott um fé-
lagsþroska og gefur til kynna að
þeim, sem temur sér hana, sé hægt
að treysta í félagslegu starfi yfir-
leitt. Það má lýsa kostum stundvís-
innar í löngu. máli. En andstæða
hennar, óstundvísin, talar þó skýr-
asta máli um nytsemi hennar.
Þess eru mörg dæmi gömul og ný,
að forystumenn félags hafa ráðizt í
að boða félagsfund og orðið svo að
aflýsa fundi eftir klukkustundar bið
eða meir, vegna þess, að loks, þegar
hinir ósfundvísu dröttuðust á fund-
arstað, voru hinir stundvísu eða
minna óstundvísu orðnir uppgefnir
á að bíða og farnir heim eða til vinnu
sinnar. — Þannig hefur óstundvísin
oft hindrað tímabæra afgreiðslu nauð-
synjamála og orðið til tjóns fyrir
alla félagsmenn. Með endurteknum
svona dæmum hefur óstundvísin
komið mörgum forystumanninum til
að leggja árar í bát, þreytt þá, er
vildu vel gera, og komið mörgu fé-
laginu á kné. Ekki er óstundvísin síð -
ur hvimleið í nefnda- og stjórnar-
störfum. Oft hefir það hent, að einn
maður hefur t. d látið tvo eða þrjá
menn bíða eftir sér von úr viti og
komið svo loks þegar meiri hluti
r.efndar eða stjórnar gat ekki lengur
biðið og var horfinn af fundi eða tími
orðinn það naumur að forsvaranleg
afgreiðsla mála var útilokuð. A
þennan hátt hefir sá óstundvísi í
einkabjástri sínu ekki aðeins hindr-
að félagslegt starf og gert félagi sínu
meiri eða minni óleik, heldur einnig
með tillitsleysi sínu spillt tíma fé-
laga sinna, með þeim afleiðingum
oft og tíðum að þeir gáttuðust á því
að sækja fundi og lögðu árar í bát,
svo ekki sé talað um fordæmið, sem
er hið herfilegasta og grefur um sig.
Óstundvísi er hinn mesti löstur í
fari félagsmanna, átumein í öllu
starfi, enda andstæða félagshyggj-
unnar. Verkafólk á að vinna gegn
henni af alefli í stéttarfélögum sín-
um. Og í því efni ber hverjum einum
að gera fyrstu kröfuna til sjálfs sín.
Að sjálfsögðu geta komið fyrir gild
forföll, en þá ber að tilkynna þau.
Nauðsynleg tengsl.
Það þótti með réttu mikill ávinn-
ingur að fá því framgengt með samn-
ir.gsákvæði, að hægt væri að inn-
heimta félagsgjöld verkalýðsfélaga
hjá atvinnurekanda þeim, er viðkom-
andi félagsmaður vann hjá. Með þessu
var hægt að innheimta á einum stað
tugi félagsgjalda, sem annars hefði
þurft að tína upp í mörgum áttum,
eitt og eitt, og í sumum tilfellum ó-
heimtanleg gjöld sakir fjarvista og
takmarkaðra starfskrafta verkalýðs-
félaganna. Þetta jók fjárráð félaganna
og bætti starfsskilyrðin. — En engin
rós er án þyrna. Og þetta innheimtu-
lag hefur líka sína ókosti, sem slá
verðui' varnagla við: Það hefur víða
viljað brenna við að þeir félagsmenn,
sem þannig greiða gjöld sín án per-
sónulegrar snertingar við félag sitt,
slitni úr tengslum -við það. Úr þessu
verður að bæta á einhvern hátt, því
ekkert er nauðsynlegra en gott sam-
band félagsmanna við stéttarfélag sitt
og forystu þess.
150
VINNAN ng verhalýðiirinn