Vinnan og verkalýðurinn - 15.09.1955, Blaðsíða 16

Þegar þetta er ritað er talið að síld-
veiði í salt sé kannske rúmlega það
sem hún var um sama leyti í fyrra.
Hins vegar sé verðmæti hennar tals-
vert meira vegna síldarverðsins. Á
ýmsum stöðum hefur á köflum verið
svo mikið annríki við síldarsöltun að
fólk hefur lagt saman dag og nótt,
eins og áður fyrr á hinum gömlu
góðu síldartímum, sem lengi hefur
verið saknað. Austfirðir — og þó
einkum Seyðisfjörður — hafa- ekki í
fjöldamörg ár verið heimsóttir af
blessaðri síldinni í svo ríkum mæli
sem nú, þótt viðdvölin þætti stutt.
hvern keppinauta verksmiðjunnar.
Fyrirmælin um að halda öllu leyndu
var okkur þeim mun auðveldara, sem
við ekki vissum hvað í okkur var
látið.
Á hverjum degi vorum við leidd
fyrir ungan lækni, sem mældi blóð-
þrýstinginn, skoðaði í okkur augun og
spurði okkur ýmsra einkennilegra
spurninga.
Fám dögum seinna fengum við um
annað að hugsa en pillurnar. Að vísu
stóð það í nánu sambandi við pill
urnar, þó að við vissum það ekki þá.
Það byrjaði þannig að stúlkurnar
í flöskuþvottinum tóku sig til og fóru
fylktu liði á fund yfirverkstjórans og
og heimtuðu launahækkun. Hann
starði dauðskelkaður á hópinn.
— Mér er engin leið að taka neina
afstöðu til þessa máls, sagði hann
og vafðist tunga um tönn. — Þetta
heyrir undir forstjórann og sjálfsagt
kemur þetta ekki til nokkurra mála.
■— Þá það, við förum þá bara til for-
stjórans og röbbum við hann, —
sögðu stúlkurnar einum rómi — og
biðu ekki boðanna, en strunsuðu á
fund forstjórans.
— Nei, nei, æpti yfirverkstjórinn
á eftir þeim og enni hans löðraði í
svita. — Þið megið ekki ana svona
inn til forstjórans. Hann yrði æfur út
í mig. Eg skal ekki láta bregðast að
bera upp við hann óskir ykkar.
— Þetta eru — fjandinn hafi það
engar óskir, Thomsen minn — þetta
er krafa og ef hann ekki verður við
henni, getur hann sjálfur skolað sín-
ar skitnu flöskur.
Samt varð það að samkomulagi, að
yfirverkstjórinn legði málið fyrir
framkvæmdastjórann.
Atburður þessi var aðalumræðu-
efnið á matstofunni og skrifstofufólk-
ið, sem endanær blandaði sér aldrei
saman við verkafólkið, kom nú til
okkar í matarhléinu til þess að fá að
fylgjast með hvað skeði.
— Forstjórinn var næstum búinn
að fá slag — sagði kvenfólkið. -— Það
vantaði nú bara að hann ræki flösku-
stúlkurnar úr vinnunni.
142
VINNAN og verkalýðurinn