Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 28

Bergmál ---------------------
Við getum áreiðanlega fundið
þær, þótt niðamyrkur væri.“
„Við verðum einmitt að leita
þær upp undir slíkum kringum-
stæðum,“ svaraði Hawke og
glotti, „svo að það kemur sér
eins vel að þið ratið um eyjuna
blindandi.“
Samtalinu gegnum gluggann
var slitið í skyndi, er káetudyrn-
ar opnuðust óvænt upp á gátt.
Málararnir tveir höfðu rétt að-
eins svigrúm til að hverfa frá
glugganum áður en Spitfire
gekk inn í káetuna.
Hawke sá það samstundis að
hún var æst og óróleg. Alls ólík
hinni skálmandi, öruggu skjald-
meyju, sem hann hafði fyrr
kynnzt. Einhvern veginn fannst
honum sem hún væri kvenlegri
og aðdáanlegri á allan hátt nú.
Góða stund stikaði hún fram og
affur um káetuna og virti fyrir
sér gimsteina, ómetanlega skart-
gripi og austurlenzkan glitvefn-
að. Því næst settist hún skyndi-
lega og óvænt á púða í sófanum
út við glugga káetunnar og
horfði hvasst í augu Hawkes.“
„Ég sagði yður, að ég kyssti
aðeins er mér sjálfri þóknaðist,
ekki satt? Ég kom til að segja
yður, að nú þóknast mér það!
/ Þér gortuðuð af því fyrsta dag-
inn, sem þér voruð hér, á meðan
-----------------------Apríl
hendur yðar voru bundnar á bak
aftur, að þér gætuð sitt af
hverju, ef þér hefðuð frjálsar
hendur, og nú — nú gefst yður
tækifæri til að sýna það, herra
Hawke.“
Hann greip andann á lofti og
leit flóttalega til dyranna. Síð-
an tók hann penna sinn og fletti
við blaði í kladdanum á borð-
inu. „Ég — ég vona, að þér haf-
ið mig afsakaðan, ungfrú Ste-
vens,“ muldraði hann í barm
sér, í afsökunartón, „en eins og
þér sjáið sjálfar, þá er ég mjög
önnum kafinn eins og er.“
Spitfire hallaði sér áfram
næstum máttvana of undrun og
reiði.
„Hvað!“ var allt, sem hún gat
sagt.
Hawke forðaðist að líta á
hana. „Já,“ stamaði hann, „ég
harma það að geta ekki látið
skemmtunina sitja í fyrirrúmi
fyrir hinum aðkallandi skyldu-
störfum, en ég hefi strengileg
fyrirmæli frá Brasiliano kaftein
um að láta ekkert glepja fyrir
mér við þessi störf----.“
Hann þagnaði snögglega,
Spitfire hafði gengið að borðinu
til hans og stóð nú yfir honum
með skammbysu í hönd, titrandi
af geðofsa.
Hawke lyfti báðum höndum
— 26