Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 17

1 95 4 ------------------------------
dálitlu andlitspúðri. Auk þess tók ég
að láni hjá henni jakka sem hún átti.
Ég leit miklu fullorðinslegar út í hon-
um og ég vissi að hún myndi ekki
hafa á móti því þótt ég tæki fatnað
sem hún átti, að láni eina kvöldstund,
slíkt hafði svo oft komið fyrir áður.
Nokkrum mínútum síðar komu þau
Gloria og Joe í bíl og við ókum öll
þrjú út að Arinstofunni, eftirvænting-
arfull og glöð.
Ég varð fyrir nokkrum vonbrigðum
er ég kom inn í Arinstofuna, vegna
þess að Gloria hafði látið svo mikið
af þessum stað. Það var alltof lágt und-
ir loft og hálfdimmt af tóbaksreyk.
Skvaldrið og hávaðfnn var gífurlegt,
mér virtist, sem allir töluðu í einu.
Og alls staðar voru þjónar á þönum
með vínföng. Úti í horni sá ég nokkra
krakka, sem aðeins voru einurn bekk
á undan mér í menntaskólanum, þau
voru að - stinga saman nefjum yfir
borðið og hlógu mikið.
„Þetta er nú staður, sem segir sex,“
sagði Gloria í eyra mér og gaf mér
olnbogaskot.
Ég kinkaði kolli, en innst í hjarta
mínu viðurkenndi ég fyrir sjálfri mér,
að þetta væri búla. Mér fannst mörgu
ábótavant. Ég sá þjónana dýfa glösun-
um niður í vatnsskál og hrista þau
svo, það var allur þvotturinn og hrein-
lætið. Er við komum að barnum, fór
fyrst að fara um mig fyrir alvöru.
„Hvað er það fyrir þig, systir?“ hreytti
barþjónninn út úr sér. Ég hló kjána-
lega og leit til Gloriu.
„Oh, — einn coke, held ég.“
„Barþjónninn hallaði undir flatt og
skáblíndi augunum á mig. „Heyrðu,
--------------------- Bergmál
hvað heldurðu að þetta sé. Vöggustofa,
kannski?"
„Skelltu rommlögg út í,“ sagði ein-
hver við hlið mér og um leið og ég
sneri mér við til að sjá framan í
manninn, hnippti Gloria í mig og
hvíslaði: „Þetta er Tony Martell."
„Nei, bíðið!“ hrópaði ég til barþjóns-
ins, en það var of seint. Tony Martell,
sem ég kannaðist við eftir lýsingar
Gloriu á honum, rétti mér nú cigar-
ettiípakka og Joe var að kynna okkur
formlega.
„Gleður mig að kynnast þér, unga
kona?“ sagði Tony og brosti til mín.
Ég þáði ekki cigarettu af honum og
óskaði þess skyndilega með sjálfri mér,
að ég væri komin út úr þessu húsi. Að
vísu var ég ekki hrædd í raun og veru,
en mér leið þó ekki vel, ég var víst að
verða veik. Allt þetta f ólk og allt þetta
reykjarhaf — og þefur af matarleif-
um síðan í gær eða fyrradag. Auk þess
geðjaðist mér ekki að Tona Martell,
ekki einu sinni agnar lítið.
Hann var með efrivararskegg og
gulltönn og mér fannst hörund hans
vera jafn feitt og hár hans. Sennilega
hefði mörgum stúlkum fundist hann
vera snotur, en mér geðjaðist ekki að
því hve hann þurfti alltaf að standa
nærri mér. Og jafnvel þótt Gloria
veltist um af hlátri yfir öllu sem hann
sagði, þá gat ég ekki fundið að hann
væri minnstu vitund fyndinn.
Ég leyfði honum ekki að greiða fyr-
ir mig drykkinn. Ég stakk hendinni í
vasa minn — ég á við jakkavasann
hennar mömmu — og varð þá pen-
ingaveskið hennar fyrir mér, og án
minnsta hiks, tók ég úr því fimm doll-
ara seðil og lagði hann á borðið. Þetta
eina glas kostaði hálfan dollar, og ég
15