Bergmál - 01.04.1954, Blaðsíða 41

Bréfið var frá þeim, sem hún elskaði, — en innihald þess var
all-ólíkt því, scm hún hafði vonast eftir, því sem hún þráði.
SENDIBRÉFIÐ
Smásaga eftir Doris Ibbotson
Þegar ég kom inn úr hinu
steikjandi sólskini, fannst mér
anddyrið eins og skuggsæll
klettaskúti við hafið — svalandi
og rakur, tilvalið hæli þeim,
sem leituðu vægðar frá misk-
unnarlausum geislum sólarinn-
ar. Á móti mér sló ilmi rósa, eins
og jafnan er maður kom inn í
anddyrið heima, svo að samlík-
ingin við svalan og rakan helli
varð brátt fjarstæðukennd.
Mamma hefir alltaf haldið því
fram, að anddyrið gæfi gestun-
um fyrstu áhrifin af húsinu
sjálfu og íbúum þess, og því ætti
aldrei að hafa þar rakan fatnað
eða leiruga skó, sem gerðu and-
rúmsloftið fúlt og rakt og sköp-
uðu andúð gestanna.
Mér hefir oft dottið í hug, að
þetta væri ein mikilvægasta
ástæðan fyrir hinum óvenju
mikla gestagangi heima, því að
vissulega er ánægjulegt að
koma inn í hlýja og viðkunnan-
lega forstofu, ilmandi af blóm-
um. Og ef til vill er þetta líka
ein af ástæðunum fyrir því, að
Edyth hefir hvað eftir annað
framlengt dvöl sína hjá okk-
ur. . . .
Pósturinn hafði komið á með-
an ég var úti, og lágu nokkur
bréf á víð og dreif um kistuna,
svo að auðséð var, að einhverjir
heimamanna höfðu þegar farið
höndum um þau. Enda þótt
hálfrokkið sé í horninu hjá kist-
unni, þekkti ég samstundis bréf-
ið þitt úr. Skáhalla skriftin með
grænu bleki á blátt umslag, var
hið eina, sem ég veitti athygli,
og það kom kökkur í hálsinn á
mér. Sumir hafa haldið því
fram, að það væri tilgerðarlegt
af þér, að nota grænt blek á
bláum pappír, en mér finnst það
alls ekki tilgerðarlegra en að
skrifa „y“ í nafninu sínu í stað
„i“, eins og Edyth gerir.
Sú var tíðin, að ég sótti bréf
39