Skógræktarritið - 15.10.2020, Blaðsíða 10

SKÓGRÆKTARRITIÐ 202010
um að gera þar eins konar griðastað
fyrir alþýðufólk sem nýlega hefur orðið
að yfirgefa sveitina sína. Í Rauðhólum
var komið upp hringleikhúsi á botni eins
gígsins og veitingaskála. Þúsundir sóttu
útivistarstaðinn þegar mest var. Hætt
var að nota svæðið fljótlega eftir seinni
heimsstyrjöld en eftir það var rekið þar
sumardvalarheimili fyrir börn alþýðufólks
á vegum kvenfélaga og verkakvennafélaga í
Reykjavík.23
„Tré geta ekki vaxið hér svo þau
verði til nokkurrar verulegrar prýði
(…)“
Líklega er óþarfi í riti sem þessu að hafa
mörg orð um hörmulegt ástand íslenskra
skóga á fyrstu áratugum tuttugustu aldar.
Nú, um hundrað árum síðar, þegar auðnir
suðvesturhornsins hafa víða gróið upp
og fagur trjágróður orðin algeng sjón, er
komið undir einhvers konar stjórn borgar-
stjórans því hann veitir fólkinu leyfi til
„að vera í skógræktargirðingunni við
Rauðavatn“. Skipuleggjendur ferðalagsins
viðurkenna að þetta sé ekki alveg í
samræmi við upphaflegar áætlanir. „En
við því verður ekkert gert í þetta sinn.
Vonandi tekst fljótlega að koma á ferðum
á einhverja aðra vistlegri staði hjer í
nágrenninu þar sem umferð þátttakenda
verður ekki heft eins og hjer.“vii
Næstu árin var áfram farið í ferðir að
því svæði þar sem Heiðmörk er í dag.
Börn úr Vorskóla Ísaks Jónssonar fóru til
að mynda að Rauðavatni um þetta leyti.
Og nokkrum árum síðar var útivistar-
staður alþýðunnar vígður í Rauðhólum.
Fulltrúaráð verkalýðsfélaganna í Reykjavík
hafði fengið þar landskika árið 1933 frá
bæjarstjórn Reykjavíkur. Í bók sinni um
sögu ASÍ lýsir Sumarliði Ísleifsson áformum
Páll Ísólfsson stýrir fjöldasöng við vígslu Heiðmerkur, 25. júní 1950. Mynd: Ljósmyndastofa Sigurðar Guðmundssonar