Kjarnar - 01.10.1953, Qupperneq 14

myndi taka trúanleg orð hans,
þótt hann segði að unnusta
hans, sem verið væri að kvik-
setja, hefði sent sér hugskeyti,
og beðið um hjálp! Nei, þeir
myndu álíta hann geggjaðan,
og áður en þeir gætu gengið úr
skugga um að svo væri ekki,
yrði búið að grafa Jocý lifandi.
Nei, hann yrði blátt áfram nú
þegar að strjúka í flugvélinni
til London og freista þess að
frelsa unnustu sína!
Hann var hættur að hlusta á
skipanir flugvallarstjórans um
að lenda, eða að öðrum kosti
yrði skotið á hann. — Hann var
ekki færasti orustuflugmaður
Breta fyrir ekki neitt, og hon-
um tókst auðveldlega að stinga
eltingarvélarnar af! Það var
ægileg stund, er hann uppgötv-
aði að flugvélin hans var orðin
benzínlaus, svo hann varð að
nauðlenda á akri nokkrum
skammt frá London! — Þegar
örvinglunin var að ná tökum á
honum, eygði hann orustuvél-
arnar, sem eltu hann í fjarska
og þá kom honum ráð í hug. —
Hann kveikti í heygalta til þess
að draga athygli vélanna að sér,
síðan faldi hann sig þar sem
hann bjóst við að þær lentu.
Allt gekk samkvæmt áætlun og
meðan flugmennirnir voru að
athuga vélina hans, stökk hann
upp í eina af eltingarvélunum
og flaug af stað. — Honum
tókst nauðuglega að komast í
nógu mikla hæð áður en hann
féll í dásvefn. Og meðan flug-
vélin hrapaði stjórnlaus í loft-
inu átti sér stað einkennilegt
samtal. Annar aðilinn var í lík-
kistu á leið til kirkjugarðs, en
hinn í hrapandi flugvél:
Jocý: Þeir bera kistuna upp
að gröfinni! Joy, ég finn að þeir
láta hana síga! Presturinn læt-
ur moldina falla á kistulokið,
.... hann ....
Joy: Ég sé allt, Jocý. — Guð
minn góður, ég verð of seinn.
Þeir hafa skotið hjólin undan
flugvélinni, svo ég get hvergi
lent .... Lögreglan bíður, til-
búin að handtaka mig á flug-
vellinum.
Jocý: Það er úti um mig, Joy!
Ég heyri hvernig moldin skelh
ur á kistunni!
Joy: Jocý! Svaraðu mér, Jocý,
í guðanna bænum, hvað er að!
Jocý: Loftgötin . . .! Ég kafna,
þeir moka yfir loftgötin . . .!
Þeir kviksetja mig!
Sambandið rofnaði og hann
hrökk upp, sveittur af angist.
Honum tókst að rétta flugvél-
ina, sem hafði til allrar ham-
ingju verið í mikilli hæð, og
átti því enn eftir nokkurn spöl
til jarðar!
Þegar hann flaug yfir kirkju-
garðinn, sem verið var að kvik-
12
KJARNAR — Nr. 30