Kjarnar - 01.10.1953, Blaðsíða 18

Leynivopnið hennar
Kamma fór í gegnum litla
hliðið á limgirðingunni. Það
var bezta leiðin til þess að losna
við að henni yrði veitt athygli.
Hún vildi ekki láta nokkurn
mann sjá sig. Hún vildi vera
ein. Það hafði verið horft á
hana meðan jarðarförin fór
fram. Allir sóknarmenn horfðu
á hana brennandi augum, og
munaði litlu að þeir brenndu
göt á hana með hluttekningu
sinni og forvitni.
Kamma dró djúpt andann.
Það var rólegt í garðinum. Bý-
flugurnar sveimuðu milli blóm-
anna. Fáninn hékk í bendu nið-
ur með stönginni. Það var logn.
Vegna þess breiddi fáninn ekki
úr sér. Hann var kominn upp í
topp. Sigvard hafði, vafalaust,
séð fyrir því. Hann hlaut því að
vera kominn heim.
Kamma nam staðar við stór-
an jasmínurunna og horfði á
aðal bygginguna, sem böðuð var
sólskini. íbúðarhúsið var tígu-
legt, og fagrir grasblettir og
blómabeð umhverfis það.
„Þetta er mitt hús, minn garð-
16
KJARNAR — Nr. 30