Kjarnar - 01.10.1953, Qupperneq 22

ið á fólk. Það áleit að hún hefði
grátið. Nú sat hún í rósótta
kjólnum og hló. Aldrei myndu
menn frétta þetta. Kresten.
hafði sagt, að hún væri heimsk.
Flestir nágrannarnir höfðu trú-
að því. En, ef til vill var hún
vitrari en þeir allir til samans.
Kömmu þótti skyndilega sem
hún þarfnaðist hressingar. Nú
kom henni til hugar hvað það
skyldi vera. Madeira! En það
gaf hann aðeins vildarvinum
sínum, og drakk af því sjálfur.
Hún fór úr sumarkjólnum og
klæddist sorgarbúningnum, á
móti vilja sínum. Nú mátti bú-
ast við heimilisfólkinu á hverri
stundu. Erf idrykkj an hlaut
brátt að taka enda.
Það voru þung leðurhúsgögn
í herraherberginu. Austurlenzk
ábreiða var á gólfinu. Þarna
hafði Kresten ekki séð í aurana
til þess að hafa allt sem full-
komnast. Gólfábreiðan hafði
kostað mikið fé. Hana ætlaði
Kamma að flytja inn til sín.
Hún ætlaði að hafa setustofu
fyrir sig eins og óðalsbóndinn.
Herbergi Krestens var skrít-
ið. Á veggjunum héngu byssur,
hjartarhorn og nokkur málverk
sem hann áleit mikil listaverk
og keypti rándýru verði. Hún
ákvað, að selja þessi málverk.
Þarna voru bókahillur með
skrautlegum bókum. Kresten
hafði aldrei lesið bækur þessar.
Arinn. Framan við hann var
bjarnarskinn og ritvél, er hann
lærði aldrei að nota. Fingur
hans voru of gildir og stirðir.
Þá var peningaskápurinn. Af-
ar stór og múraður inn í vegg-
inn.
Kamma vissi ekki hvað þar
var geymt. Aldrei hafði hún
fengið leyfi til þess að gægjast
inn í skáp þennan. Nú á ég
hann, hugsaði hún. Ég get rusl-
að í þessu eins og mér gott þyk-
ir. Og það geri ég. Allt mun ég
athuga.
Kamma tók Madeiraflösku út
úr brúna skápnum og flýtti sér
inn í svefnherbergið með haná.
Þar var einungis tannbursta-
glas til þess að drekka úr. Hún
hellti allmiklu víni í glasið og
heilsaði sjálfri sér í speglinum.
Hún mælti: „Skál, stúlkan mín!
Til haming'ju! Nú byrjar lífið
fyrir þig“.
Átti hún að leita að Sigvard
og gefa honum glas? Nei. Þau
höfðu farið varlega langa hríð,
og varfærni urðu þau að við-
hafa enn um stund. Hún hellti
meira Madeira í glasið. „Skál,
Kresten, þú hálofaði maður. Þú
kvaðst mig heimska. En í raun
og sannleika hefi ég drepið þig.
Ég hefi framið morðið mjög
hyggilega. Enginn mun geta á-
sakað mig fyrir það. Þetta
20
KJARNAR — Nr. 30