Kjarnar - 01.10.1953, Qupperneq 54

að vera tilbúnir til þess, að
spyrja væntanlega fanga út úr
samkvæmt venju.
Klukkan níu var rannsókn-
inni lokið, og Bud og ég litum
yfir „veiðina“. Hermennirnir
komu með þrjá þýzka liðhlaupa
er verið höfðu á reiki í skógin-
um, og þrjá skógarhöggsmenn,
er voru að störfum. Þetta var
allt og sumt, sem herliðið hafði
fundið. Fór það sína leið að
þessu loknu.
Hinir þrír skógarhöggsmenn.
Við slepptum liðhlaupunum.
Hundruð þýzkra hermanna voru
á reiki á þessum slóðum, og
biðu tækifæris, til þess að gef-
ast upp. En ekki var ótrúlegt,
að skógarhöggsmennirnir vissu
eitthvað um varúlfa félagskap-
inn. Við urðum að fá þá til þess
að segja okkur það, sem þeir
vissu. Það varð að flýta sér,
áður en myrkrið skylli á. Að
öðrum kosti var hætta á, að
varúlfarnir færu úr skóginum
um nóttina.
Við létum skógarhöggsmenn-
ina standa á engi nokkru með
dálitlu millibili, en ekki var þó
bilið lengra en það, að þeir gátu
heyrt hvað talað var við hvern
einstakan. Þeim var þannig
raðað, að þeir snéru bökum
hverjir að öðrum.
Ég gekk til fyrsta mannsins
og spurði hann, hvort hann
vissi um varúlfana í skóginum.
Hann neitaði því, að hann
vissi nokkuð um þá.
„Vitið þér, hvar bækistöð
þeirra er?“
„Nei“.
„Þér ljúgið. Hér er um tvennt
að velja: Segja sannleikann,
eða að verða skotinn“.
Þögn.
Ég fór til næsta manns. „Vit-
ið þér, hvar varúlfarnir leyn-
ast?“
„Nei“.
Ég tók til skammbyssu minn-
ar og mælti: „Ef þér ekki segið
mér sannleikann, skýt ég yður.
Vitið þér, hvar varúlfarnir
eru?“
„Nei“.
Ég skaut, svo kvað við í skóg-
inum. Hinum tveim hafði verið
bægt frá því að snúa sér við
og sjá, hvað fram færi. Kúlan,
sem ég skaut, kom niður tveim
fetum framan við félaga þeirra.
Ég fór til þriðja mannsins.
Hann varð náhvítur í framan
og titraði, er hann heyrði, að ég
var að fást við byssuna. Þetta
var „mál“, sem hann skildi.
Þannig mundu SS-hermenn
hafa farið að ráði sínu. Maður-
inn efaðist ekki um það, að fé-
lagi sinn lægi dauður aftan við
hann.
52
KJARNAR — Nr. 30