Kjarnar - 01.10.1953, Síða 57

var kyrr og gætti fanganna.
Mér var ljóst, að ekki var um
nema eina aðferð að ræða, svo
þeir réðust ekki á mig. Hún var
sú, að tala og tala í sífellu, og
halda áfram að beita brögðum.
Eg ' sagði hershöfðingjanum
greinilega frá því, á hvern hátt
við hefðum umkringt varúlfa-
hreiðrið og um allt, sem Joe
Fingel hafði frætt okkur um,
viðvíkjandi „varúlfabræðra-
laginu“. Ég aðgætti vel fangana
á meðan ég helti úr skálum
þekkingar minnar yfir þá.
Hann var eins og steingerfingur.
Hershöfðinginn var klæddur
bayerskri treyju og stuttbuxum
eins og skógræktarfræðingar
eru í. Andlit hans var stein-
runnið, er hann horfði á mig.
Yngri maðurinn var kryppling-
ur og þótti mér það furðu
gegna. Hann hafði hægri hönd
og hægri fót í umbúðum. Ungu
stúlkurnar, sem voru þrjár,
höfðu lík áhrif á mig og um
tígrisdýr væri að ræða. Þær
voru rúmlega tvítugar, sterk-
byggðar og hefðu mátt teljast
fríðar, ef harka og heift hefði
ekki gerspillt fríðleik þeirra.
Hatrið glóði í augum kvenn-
anna og afmyndaði andlitið,
einkum umhverfis munninn.
Þær stóðu allar og horfðu á mig
á meðan ég talaði. Þær voru
með upplyftar hendur. Að
stundu liðinni, er blóðið hafði
runnið frá örmunum, fór þreyt-
an að hafa . áhrif á stúlkurnar.
Ég vissi, að það hafði mikla
þýðingu, hve óhræddur ég var
við það, að vera einn með var-
úlfunum. Ég sagði við stúlk-
urnar: „Þið megið láta hand-
leggina síga, og krossleggið
armana framan á ykkur“.
Þær litu snöggvast á hers-
höfðingjann, en engin þeirra
hreyfði armana. Ein þeirra
spýtti, gröm og ergileg, á gólfið.
Ég varð var við, að spenning-
urinn óx. Þau störðu á mig. Ég
hafði einungis skammbyssu í
hendinni. Mér þótti sem Bud
hefði verið fjarverandi margar
klukkustundir. Ég var í þann
veginn að missa stjórnina á
föngunum.
Hershöfðinginn og undirmenn
hans.
í þessari andrá kom Bud aft-
ur. Hann hafði haft uppi á her-
flokki, er var þarna í nánd, og
komið með hermenn á einhverj-
um ökutækjum, sem hendi voru
næst. Þeir höfðu flýtt sér, sem
mest þeir máttu. Ég sagði liðs-
foringjanum, hvernig málum
væri háttað, og við lögðum af
stað til þess, að leita uppi það,
KJARNAR — Nr. 30
55