Kjarnar - 01.10.1953, Blaðsíða 64

framar. Blettur þessi var mjög lítill, og huldi hárið hann,
er umhverfis var. Örið var svo lítið, að enginn kom auga
á það, enda grunaði engan að það væri til.
Júlía mundi hvaða lækni hún hafði látið sækja. Hún
óttaðist að hr. Lane hefði fengið heilahristing. Læknir
þessi er orðinn gamall maður. En hann hafði í fórum sín-
um sönnunargögn fyrir því, að hafa verið sóttur til Hu-
bert Linley vegna áverka í hnakka. Það stóð í sjúkravitj-
v anabókum hans“.
Eva sat augnablik með augun aftur. Hún átti erfitt með
að gera sér grein fyrir öllu því, sem skeð hafði síðustu
dagana.
Hversvegna hringdi hann ekki til hennar? Honum hafði
verið sleppt úr haldi fyrir mörgum klukkustundum. Og
ekki látið frá sér heyra. Hver var þessi Mary Lancaster?
Nei. Eva hristi höfuðið yfir því, sem henni kom til hugar.
Hún vildi ekki vantreysta Peter. Hann elskaði hana. Um
það efaðist hún ekki eitt augnablik. Hún hafði ástæðu til
þess að vera Mary þakklát. En það var merkilegt að —.
Var það mögulegt, að þeir, sem myrtu Hubert, hefðu líka
eða vildu einnig —? Nei. Þessi hugsun var óþolandi. Hún
spratt upp af stólnum. Hún hafði komist í svo mikla geðs-
hræringu, að hún var næstum magnþrota. Hún riðaði, og
hana svimaði. Hún studdist við skrifborðið og virtist það
fara að dansa. Hún sá herbergið í þoku.
Eva heyrði ekki til bílsins, er hemlaði og staðnæmdist
úti fyrir, né hratt fótatak í forsalnum. Hún heyrði ekki,
að dyr bókasafnsins voru opnaðar í flýti, og varð ekki
vör við hina sterku arma, er gripu hana, er hún var að
hníga niður.
Hún hafði enga hugmynd um, hve langur tími leið þar
til lágar raddir bárust til meðvitundar hennar. Hún barð-
62
KJARNAR — Nr. 30