Kjarnar - 01.10.1953, Blaðsíða 65

ist við að opna augun, en það var eins og eitthvað héldi
fast í hana og hindraði hverja hreyfingu hennar.
Raddirnar urðu greinilegri og Evu virtist hún vera á
uppskurðarborði. Henni þótti það undarlegt. En hún
mundi ekki eftir neinu. Svo þekkti hún rödd læknisins.
Það var læknirinn, sem áður hafði stundað hana í veik-
indum hennar.
Hann mælti: „Auðvitað hefir þetta reynt afar mikið á
taugár Evu. Og inflúenzan, sem hún hafði, hefir veiklað
hana. En það er engin ástæða til svartsýni. Hún þarf ró
og næði og gott loft umfram allt“.
„Hvenær álítið þér að hún verði ferðafær?“ heyrðist
spurt. Það var Peter, sem talaði.
Eva var nú komin svo til sjálfrar sín, að hún mundi síð-
ustu viðburðina. Hún hafði verið áhyggjufull vegna Pet-
ers. Það hlaut að hafa liðið yfir hana, og hún auðvitað
látin í rúmið.
Peter var kominn, og þá var allt gott og blessað. Eva
fann, að einhver tók í hönd hennar. Hún varð rólegri og
hætti að spyrna á móti máttleysinu, sem hafði gagntekið
hana.
Læknirinn mælti: „Henni batnar miklu fyrr, ef hún
kemst héðan innan skamms. Ég þykist vita, að þetta hús
veki hjá henni óþægilegar endurminningar“.
Peter svaraði ekki þegar í stað. Eva fann að hann strauk
hendi hennar.
Þá mælti Peter: „Ég vil líka gjarnan komast héðan, svo
fljótt og mögulegt er. Meðvitundin um það, að þetta sé
hús bróður míns, er mér ógeðfelld“.
„Það skil ég mæta vel“, sagði læknirinn með samúð.
„Segið mér, hvað varð af drengnum, sem vakti athygli
lögreglunnar á morðinu?“
— Nr. 30
63