Kjarnar - 01.10.1953, Síða 67

SKRÍTLUR
Herlæknirinn var beðinn að rann-
saka nýliða nr. 87, er hét Jensen. Var
hann sagður hafa komið mjög ein-
kennilega fram. Hann labbaði fram
og aftur um herbúðirnar, greip alla
pappírssnepla, er á vegi hans urðu, leit
á þá, hristi höfuðið og mælti: „Nei,
þetta er ekki hann.“
Nr. 87 (Jenseni var látinn fara til
herlæknisins. Hann var ekki fyrr
kominn inn um dyrnar, en hann gekk
að skrifborðinu, greip pappírssnepil,
aðgætti hann og mælti: „Nei, það er
ekki hann.“ Þannig hélt hann áfram
um stund.
Herlækninn tók það ekki langan
tíma að gera sér grein fyrir veikind-
um nr. 87. „Hann er vitlaus," sagði
læknirinn við sjálfan sig. Svo ávarp-
aði hann Jensen á þessa leið: „Ég býst
við, að ekki sé hægt að notast við yð-
ur í hernum eftirleiðis." Síðan sneri
læknirinn sér að liðþjálfanum og
mælti: „Viljið þér skrifa heimsend-
ingarskilríki handa nr. 87?“ Það var
gert á svipstundu.
Hinn órólegi, ungi maður starði um
stund á skjalið, og sagði svo himin-
ljómandi: „Að lokum fékk ég rétta
skjalið í hednur."
Þannig losnaði Jensen úr herþjón-
ustunni.
★
Rómantíkin er ekki útdauð í Sovét.
Það verður ljóst meðal annars af út-
varpsleikriti, er Moskvaútvarpið út-
varpaði fyrir skömmu.
Leikritið er samyrkjubú. Persón-
urnar eru sveitabóndi og ung kona,
sem stjórnar traktor. Þau vinna bæði
á næturvakt.
Unga stúlkan brýtur ísinn. Hún
andvarpar og segir: „En hve það er
dásamlegt að vinna í tunglsljósi og
spara benzínið svo mikið og mögu-
legt er.“
Bóndinn svarar mjög hrifinn: „Já,
í kyrrð næturinnar verð ég fyrir þeim
áhrifum, að ég þrái að afköst mín auk-
ist meir og meir.“
Skömmu síðar (í leiknum) biður
hann stúlkunnar. Hún svarar játandi
með þessum orðum: „Ég varð ást-
fangin í dugnaði þínum og miklu af-
köstum við fyrstu sýn.“
★
Hann hafði sýnt henni ástleitni allt
kvöldið, en árangurslaust. Er hann
fylgdi henni til útidyranna, heppnað-
ist honum að fá skyndikoss.
„Þetta eru verðlaun fyrir kurteis-
lega framkomu þína,“ sagði hún.
„Verðlaun!" sagði hann daufur í
dálkinn. „Mér virðist réttara að kalla
þetta uppbót fyrir vinnutap."
★
í mannfagnaði kom dama til herra
eins, rétti honum hendina og sagði
brosandi: „Þér verðið að viðurkenna,
að þér þekkið mig ekki. Þér munið
ekki eftir mér.“
Vesalings maðurinn varð að viður-
kenna það. Honum þótti þó sem hann
kannaðist við andlit dömunnar. Eftir
að hafa horft á hana um stund, mælti
hann: „Frá því síðast er við hittumst,
hefi ég gert allt, sem í mínu valdi
hefir staðið, til þess að gleyma yður.“
★
Læknirinn við mann, sem liggur
veikur á heimili sínu, þar sem hópur
háværra barna er: „Það, sem þér
þarfnist er ró og friður. Væri ekki
betra að þér reynduð að fara aftur til
vinnunnar?"