Dúgvan - 01.06.1941, Blaðsíða 13

DÚGVAN
45
óheppin, at tær høvdu tað ið hann spurdi um, ja, so tók
hann dýran til, og segði at tað bæði var ringt og dýrt —
og so mátti tað bíða til hann var í Aberđeen, tí har var alt
bíligt og gott. Men hann var jú sendur í lanđ, og tað hendi
ikki á hvørjum sinni, tí oftast var tað so, at hann mátti
tryglað um at sleppa eini ørinđi niðan í býin, og hann av-
gjørdi tí við seg sjálvan, at hann skulđi geva sær góðar
stundir. At enđanum leitaði hann sær inn í eina kaffistovu,
og tá ið tað var tíðliga á degi var tað einki at siga til at
hann ikki var so ógviliga nógv uppstásaður. Tað bilaði
helđur ikki. Tá ið hann var inn komin bað hann um at fáa
kaffi, og ein smílanđi ung genta borðreiđđi fyri honum.
Hann prátaði við hana, tí hon var bæði blídligari og snotu-
ligari enn tær ið vanliga borðreiddu fyri honum í inarknað-
arbýnum.
„Hvussu nógv er fram nú?“ spurdi hann gentuna, tá ið
hann hevði sitið eina fitta løtu.
„Klokkan er fariu um 1,“ svaraði hon.
„Smátt gongur,“ suffaði kokkurin heldur tungliga.
„Hví siga tygum soleiðis?“ spurdi gentan.
„Jú, skal eg siga tær,“ svaraði hann, „vit fingu siglingar-
boð í gjár, men tað bar so á, at tveir manns, ið fóru heim
einar tveir dagar, eru ikki afturkomnir enn — og nú er hin
Gamli á rokinum. Eg vóni at teir koma við strandferða-
skipinum í dag, ella er tramin leysur, tí skiparin ætlar at
biða sær annað fólk.“
Hon spurdi so hvørjum skipi hann var við, og tað vísti
seg at annar maðurin, ið ikki var afturkomin, var bróður
hennara, sum var maskinmaður umborð á skipinum.
„Men teir koma báðir klokkan trý, tað segði móður, tá
ið eg tosaði við hana í morgun!“ segði gentan.
„Bara tað ikki verður ov seint,“ suffaði kokkurin.
„Og nei, einki verður tað ov seint,“ meinti gentan. „Nú
vera tygum bara her til strandferðaskipið kemur — eg skal
fáa onkran at ansa eftir tí — og so fara tygum oman at