Dúgvan - 01.06.1941, Blaðsíða 14

46
DÚGVAN
taka ímóti teimum, og hjálpa teimum at bera, um teir skuldu
havt nakað í viðføri. Hava tygum etið døgurða?“
„Nei, hann stendur úti á,“ svaraði kokkurin.
„So eta tygum bara døgurða her, tað eru einastu ráð,“
segði gentan.
„Mer ’g eri kokkur, eg má ansa eftir døgurðanum hjá
teimum, „g má fara umborð aftur,“ vildi ltokkurin vera við.
„Søgdu tygum ikki, at skiparin var á rokinum?“ spurdi
gentan.
„Jú, so er,“ svaraði kokkurin, „men, men, — —“
„Nú einki „men“. Nú eta tygum døgurða her, og tá ið
so strandferðaskipið kemur fara vit bæði oman, at taka ímóti
teimum!“ segði hon við sínum blíða smíli.
Hetta hjálpti. Kokkurin fekk uppí aftur, fekk nøkur bløð
at hyggja í og settist tolin at bíða.
Umborð sótu teir tríggir, ið eftir vóru á skipinum, niðri
í lugarinum og bíðaðu eitt langt og tvey breið eftir kokkinum,
ið skuldi koma at bakka upp. Bestamaðurin hugđi niðui í
grýturnar, ið stóðu úti á og kókaðu. Jú, hetta var mangar-
ferðir kókað, og súpanin var vorðin nóg so tjúkk. í salt-
kjøtsgrýtuni vóru eplini farin at kóka. sundur, so tað hastaði
at taka grýturnar út av. Hann fór so sjálvur at bakka upp,
tá ið kokkurin gjørdist heldur drúgvur. Kjøtið var minnkað
væl í grýtuni, ið hevði staðið og spruttkókað síðani kokkurin
var farin ørindi fyri skiparan niðan til reiðarans. Og eplini
hingu so dánt saman niðri í grýtuni, men tá ið hann tók
soðspónin inn undir tey, tá hoyknaðu tey sundur. Og tá ið
bakkin kom á borðið líktist døgurðin mest kjøtslintrum í
eplagreyti.
Teir ótu við góðan hug, og lótu sum einki. Men tá ið
súpanin skuldi oysast upp, helt skiparin at hetta var fyrsta
ferðin ið hann hevði fingið súpan ið mátti skerast við knívi,
so tjúkk var hon, nú hon hevði staðið eina løtu á đúrkinum.
Tað var soleiðis lítið gjørt av súpimatinum, tí teir vóru ikki
vanir við slíkan kost, tá ið kokkurin var sjáldsama góður.
Meðan teir umborð stríðast við at fáa døgurðan niður,