Nýja öldin - 01.12.1899, Qupperneq 7

Breytiþróunar-lögmálið.
151
sig mörg hver; en ég skal taka til dæmis eitt ið stærsta:
Þingvallavatn. Silungurinn í því gengur aldrei til sjóar;
því varnar fossinn mikli í Soginu. Sórhver kvennsilung-
ungur í vatninu leggur hrognum, og leggur hver kvenn-
fiskur mörgum hundruðum þúsunda af hrognum í hvert sinn,
sem hún hrygnir. Ef alt þetta lifði og næði fullorðins-
aldri og ásköpuðum eiliárum, þá yiði f’ingvallavatn á
fám árum barmafult af silungi.
Ef vér nú hugsum eftir sjónum og öllum fiskinum
í honum, og minnumst þess, að kvennfiskar margra
flskitegunda leggja milíónum hrogna hver árlega, þá er
auðsætt, að þótt sjórinn só stór, þá þyrfti ekki svo ýkja-
mörg ár til að fylla hann allan af flski.
Eða tökum til dæmis tóbaks-jurtina. Hver þeirra
ber árlega margar þúsundir frækorna. Ef hvert frækorn
lifði og sprytti upp af því ný jurt næsta ár, þá mundi
fræið af landi eins tóbaksbónda, sem hefir þúsund ekrur
undir tóbaksrækt, vera nægt til að þekja næsta, ár margar
miliónir ekra, og héldi svo áfram ár frá ári, þyrfti ekki
nema örfá ár til að þekja alt yrkilegt land á hnettinum
með tóbaksjurtum. f’á gæti ekkert annað þróast á jörð-
unni en tóbak. En það eru til fleiri jurtir en tóbaks
jurtin, sem bera ámóta mörg frækorn árlega. Þannig á
ið sarna sér stað bæði í dýraríkinu og jurtaríkinu. Fæst
af þvi sem fæðist, getur lifað og þroskast. Það^em veik-
ast er, verður að deyja út. Fyrir það að veifcari ein-
staklingarnir deyja, geta hinir, sem sterkari eru, iifað.
Þannig er „eins dauði annars brauð“ í allri tilverunni.
Eins og áður hefir verið á vikið, þá hafa öll afkvæmi
tilhneiging til að breytast að einhverju og verða í nokkru
frábrugðin foreldrum sínum. Nú fæðist einstaklingur, sem
hefir einhver þau einkenni, sem koma honum vel í bar-
áttunni fyrir tilverunni, og hjálpa þau honum svo í henni,
áð hann lifir og þroskast; en systkin hans, sem skorti
t