Nýja öldin - 01.12.1899, Side 10

154
Nýja Öldin.
Það má nærri geta, að þessi barátta um makann
leiði, engu síður en baráttan fyrir fæðunni, til kynvals
og með tímanum til breytingar á tegundunum. Og hér
koma líka samfara-breytingar til gieina og auka á frá-
brigðin.
Yið báðar þessar tegundir tilveru-baráttunnar, eða
við lífsbaráttuna yflr höfuð, geta orðið stórkostlegar breyt-
ingar á sköpulagi og eðii einstaklinganna, hvort heldur
þeir eru alveg afskiftalausir af mannanna hálfu (náttiir-
legt kynval), eða þeir eru undir áhrífum og valdi mann-
anna (kynbætur, ásetnings-kynval).
Hitt er auðvitað, að breytingar þær, sem verða fyrir
náttúrlegt kynval, þurfa margfalt lengri tíma; því að það
er alt undir svo kallaðri „tilviljun" komið, og þar geta
komið svo mörg atvik að til að tefja. En kynbætur þær,
sem mennirnir fram Jeiða, hvort heldur á dýrum eða
jurtum, geta gengið miklu hraðara, því að þar hjálpai
maðurinn til að burt rýma öllum þeim atvikum eða áhrif-
um, sem hindra mundu breyting þá, sem eftir eróskað;
hann hjálpar líka ti) að efla öll þau skilyrði, sem bein-
linis hjálpa breytingunni eða styðja hana.
Þessi tilverubarátta er annars mjðg flókin; þar er
svo margt, sem til greina kernur og áhrif hefir, og einatt
er fæst af því oss kunnugt. Það má vel nefna hér eitt
eða tvö atriði (eftir Darwin) sem dæmi.
í Suður-Ameriku eru stórar sléttur og þar eru stórar
hjarðir af viltum nautum og vilturn hestum; eru þetta
niðjar þeirra dýra, sem Spánverjar fluttu til landsins.
Þó eru engin villinaut né villihestar á sléttunum í Para-
guay, og stafar það af iítilli, en hættulegrl, ílugn, sem
sem þar er algeng. Þessi fluga leggur eggjum sínunr í
naflann á kálfum og folöldum nýfæddum, og deyja kálf-
arnir og folöidin af því. Því geta hestar og nautgripir
ekki útbreiðst þar,