Nýja öldin - 01.12.1899, Blaðsíða 38

182
Nýja Öldin.
Virðulegu tilheyrendur.
Ég þarf ekki að því að spyrja, ég veit þér þekkið
öll, hvað það er, að vakna og fara á fætur sneinma
morguns á fögrum vordegi þegar alt er í gróandanum;
að ganga þá út um grænan haga, meðan sólin er að
byrja að þerra náttdöggina allra-efst af stráunum, en
hnöttóttir droparnir hvíla enn í hverju blaði og bikar á
blómum og juiitum, og niðri í grasinu liggur úrsvöl nátt-
döggin þétt og þung og bleytir fótinn í hverju spori, sem
maður stígur; maðra og reyrgresi gefa grundum og grafn-
ingsbökkum ljúfan ilm, en blóðbergið angar úr urðum
og holtum; loftið kveður við af fuglasöng, því að vorið er
ástarinnar og frjóvgunarinnar tírai. Næturþokunni er
iétt af flrðinum; það eru ekki eftir nema smá-flyksur,
sem hnyklast enn í giljum og hvammdrögum í fjallahlíð-
unum; túnin á bæjunum mynda dökkgræna díla um
alla sveitina, en reykirnir stíga þráðbeint í loft upp í
logninu.
Sá sem gengur ,sig út í grænan haga slíkan glaðan
vormorgun árla, hann verður svo léttur á sér á líkama
og sál, að fóturinn hoppar og hugurinn dansar, en hjartað
hvatar slættinum eftir því sem hann greikkar sporið. Éað er
eins og vorgróða-ilminn, sem liann andar að sér, leggi inn í
blóðið og læsi sig eftir hveiri, taug; vöðvarnir stælast, og
maður verður svo léttur, að manni finst maður svífa yflr
jörðina, og vegs manni fjör og þrek, svo manni finst sem
rnaður gæti tekiö heljartaki hvert bjarg og hverja þraut
og sveiflað þvi frá sér.
Slíkt magn liggur í vorloftinu, vorgróðanum og vor-
náttúrunni allri saman.
Éessa mynd veit ég þið kannist öll við, því að við
höfum væntanlega öll lifað þetta einhvern tíma, sum
okkar enda á hverju vori.