Nýja öldin - 01.12.1899, Síða 67

BötuSjátmar. 211
„Einmitt það! Éá hefir hann vevið að hlæja að
hugmyndunnm, sem báru fyrir hann.“
„Já, það hefir víst verið svo“, sagði hún.
„Já, og þú heyrðiv til hans, þegar hann var að
glíma við hendingarnar. Komu ekkí háifar, og heilar
vísur á skammri stund?“
„Jú.“
„Stundum hefir hann aftur velt við setningunum og
rímað öðruvísi, til þess að geta betur felt á móti?“
„.Tá, það kom oft fyrir, og þá hló hann líka stund-
um, meðan hann var að velta við og ríma á móti“.
„Svo hefir hann skrifað upp kvæðin á morgnana,
þegar hann var risinn úr rekkju?"
„Já, það var hans fyrsta verk, ævinlega. “
„Skildi hann þá ekki eftir eyður stundum í kvæð-
unum, til þess að fylla í síðar?
„Jú“, það sagðist hún hafa séð stundum.
Ég gat nokkurn veginn rétt til aðferðarinnar. Ég
hefi ætlað, að skáldin færu þannig að. En ef til viil
yrkir hver með sínu lagi, eins og ræðarinn og sláttu-
maðurinn róa og slá með sínu.
Guðrún var afargröm við Hannes Hafstein fyrir frá-
ganginn á „úrvalinu þótti hann draga fram verri hlið
föður síns og sleppa beztu kvœðmmm (!!). Henni þótti hann
hafa iýst föður sínum rangt — andliti og skapferli. Og
enn fremur fullyrti hún, að i kvæðunum væru 4 vísur
prentaðar, sem faðir sinn ætti engan hlut í, og nefndi til
þessar vísur:
„Ríkur búri ef einhver er“, o. s. frv.
„Auðs þó beinan akir veg“, og
„Grallarabrjótur gæðaspar. “
Hún nefndi höf. að vísunum, og hefi ég nú ekki nöfn
þeirra við hendina. G. F.