Nýja öldin - 01.12.1899, Qupperneq 70

214
Nýja Öldin.
var, að hann væri í fjárskorti til námsins og dýrkaði fleiri
goð en vísindagyðjuna.
Svo fór ég vestur um haf og frétti þá skömmu síð-
ar, að Steingrímur Stefánsson væri kominn til Chicago.
Sýningarárið (1893) kom ég snöggsinnis til Chicago um
haustið, og þá sá ég Steingrím í fyrsta sinn. Yórum
við eitt kvöld saman hjá Stephensens-systrunum hér í
bænum, og þótti mér Steingrímur ágætlega skemtilegur.
Siðan ég flutti til Chicago vorið .1894 höfum við kynst
betur. Nú sjáumst við dags-daglega, þar sem við vinn-
um sinn í hvorri deild við bókasafnið.
Steingrímur er mikill maður á velli, föngulegur og
þróttlegur, yfir segs fet á hæð, herðibreiður og vöðva-
stæltur, en ekki feitlaginn, enda er hann gönguskaríur
inn mesti og veitir sér þannig góða líkamshreyfingu.
Ennið er hátt og breitt, nefið í stærra lagi, en beint og
vel lagað, augun skýr og glampa stundum einkennilega
fallega og hýrlega þegar hann talar eða glottir. Djúpur
dráttur skáhalt upp með nefinu fyrir ofan munninn bendir
á glaða lund og glettið bros, og er það tákn ólygið.
Hárið er dökkjarpt og heidur þunt, og verður jafnvel al-
veg ósýnilegt á litlum bletti í hvirflinum aftanverðum;
en af því að maðurinn er hár, sér engin stúlka þetta,
nema hann falli á kné fyrir henni og leggi höfuð í skaut
henni; en enginn þykist til vita, að hann hafi enn á kné
kropið. Skeggvögsturinn er heldur ekki mikill, en þó
kampur á efri vör nægur til þess, að enginn getur líkt
honum við Njál í því efni.
Höfuðlagið er í bezta lagi, og væri auðið að opna
kúpuna, mundi þar inni vera heilabú óvenju-stórt, smá-
gert i sér, þétt og þungt, og með þeim. ótrúlegasta fjölda
af vistarverum og forðabúrum, sem auðið er að koma
fyrir í einu mannshöfði.