Freyja - 01.09.1901, Page 23

FRETJA
1(53
„Hvernig vildi það til?“
„Þannig, að hópur af konungssinnum fór í ránferð út á land, þeir
íóru um hjá okkur og þekktu okkur strax. En svoleiðis var, að viku
áður hittum við þenna sama hóp í Amboy lijá ekkjunni hans Noblels
sál. Þegar við komum þangað voru þeir í þann veginn að nema á burtu
tvær dætur hennar. Við drápum tvo af þeim, rákum hina á flótta, en
sendum ekkjuna með dætrum hennar þangað sem þeim var óhætt. í
þessum siðari hóp voru nokkrir af þeim sem við rákum á flóttann, þeir
þekktu okkur strax og settu allann hópiun á okkur. í því kom faðir
okkar út með byssu í hendinni og þá skutu þeir hann umsvifalaust, svo
hann fell með flmm byssukúlur í hjartanu.“
„Það var hart,“ sagði Eóbert.“
,,Það var líkt þrælseðli þeirraf“ sagði Karmel.
,,Og það er okkar eðli að hefna slíkra verka,“ sagði Mark alvar-
lega. „Guð veit að við erum ekki blóðþyrstari en aðrir menn, þó við
getum ekki með köldu blóði gengið fram hjá þeim mönnum sem snúa
A móti föðurlandi sínu og myrða nágranna sína og samlanda sína. Okk-
ur flnnst við gætum með góðri satnvizku hjálpað til að koma einhverju
af þeim fyrir kattarnef.“
„Þei! þarna kemur vökumanns kallið, og klukkan er 11. Þegar
hún er 12 verðum við að vera komnir héðan annars flnna þeir olckur ó-
viðbúna,“ sagði Harry.“ •
„Við verðutn ekki lengi að hafa slárnar f sundur. En ltvar skyldu
vaktararnir haida sig, ég heyri að annar gengur hér stundum undir
glugganum og liinn getur ekki verið langt í burtu,“ sagði njósnarinn."
„Kærum okkur ekki unt það, við heyrum til þeirra þegar þeir
koma,“ svaraði llóbert.
Járnslárnar fyrir glugganum voru fjórar, tnátulega margar til að
vopna þi félaga alla. Þær voru sívalar og góður þumlungur að þver-
niáli. Þá fyrstu urðu þeir að saga skíhalt vegna þrengsla og voru þeir
lengst að því. En svo voru þeir fijótir með ltinar. Meðan ú þessu stóð
gekk varðmaðurinn tvisvar framhjá, þegar tvær slárnar voru í sundur
leit Kóbert út til að sjá hvort varðmaðurinn færi, og sá hann að hann
hvarf fyrir húshornið og gizkuðu d að ltann mætti þar hinum vaktaran-
um. Þegar slárnar voru allar Iausar tóku þeir satnan ráð sín og var Itó-
bert svo heppinn að hitta það ráð sem tiltækilegast þótti og hljóðaði það
á þessa leið,-
Kóbert ætlaði að renna sér niður fyrst og fela sig bak við tré er stóð
útan við gluggann þar til varðmaðurinn færi fram hjá, æthtði ltann þá
að vera til taks og klappa honum á höfuðið er hann sneri afrur og yrði
þá auðvelt að komast út. Treyju Marks gætu þeir fest um járnslár end-
ann og rent sér niður á henni, hún yrði nógu löng til þess.