Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 26

FHEYJA
166
„B'ðið þið nú á meðan ég flnn hann,“ hætti hann og fór um leið úr
treyju sínni. „Mér datt annars ágætt ráð í hug, svo ykkur er óhætt að
híða þangað til þið sjáið þrælinn detta.“
„Ileldurðu að þú getir handsamað hann? Þeir eru aðgærtnirr“ sagði
Róhert.
„Ó jíí, ég fer snöggldæddur og svo heldur hann mig einn af þeirra
mönnum,“ svaraði Mark ró’Iega.
Svo féldc hann hróður sínum byssuna, en með járnslána fyrir aftan
sig, gekk hann eða hljóp öllu heldur til móts við varðmanninn, og er
varðmaðurinn tók eftir honum sagði hann:
„Iiver ert þú?“
,,Vinur,“ svaraði Mark.
„Gcfðu þá orðið.“
„Láttu orðið vera. En hefur —
„Orðið, eða ég skýt. þig!“ grenjaði varðmaðurínn og miðaðí á hann
hyssurini.
„Ó slepptu orðinu, ég hálf heyrði það ekki í ósköpunum sem ít
gengu og gleymdi því sem ög heyrði. En veiztu hvað á gengur í her-
búðunum? eða hefur major O’Harra komið hör nýlega?“
„Majorinn!" endurtók varðmaðurinn auðsjáanlega stein hissa og
löt hyssuna síga.
„Við erum bræddir um að hann sð farinn, einn maður fannst dauð-
ur hjá varðhúsinu og —“
Nú kom tækifærið sem Marlc bcið eftir, varðmaðurinn stóð gapandi
af undrun og löt hyssuna síga á jörðu niður tíl að hlusta á þessi óvæntu
tíðindi. Þá greip Mark járnið og kevrði það tveim höndum í höfuð hon-
um svo hausinn nálega klofnaði í tvennt, enda hneig hann niður sem
dauður væri, svo ósleitulega var til lagt, þvf bæði var það í hefnd-
arskyni gjört og svo átti það líka að gefa þeim félögum frfa för.
Þegar þeir félagar sáu hvar komið var, fiýttu þeir sér til Marks,
tóku skotfæri varðmannsins og héldu svo ferð sinni áfram. En þá voru
þó tveir Varðmenn eftir á leið þeirra en þeir vonuðu samt að komast
hjá að mæta öðrum, en hinn var við ferjuna og hann ldutu þeir að
flnna.
Við sundið voru tveir ferjustaðír, við annan undirherforingi með
sveit sína, við hina var einungis einn hermaðnr því þar var lítil umferð
Og þangað lögðu þeir fölagar leið sína. Þegar þeir komu á hæð nokkra
eigi alllangt frá Eills heyrðu þeir byssuskot frá herbúðunum og litlu
síðar lcvað við fallbyssuskot og mátti við Ijósaganginn utan herbúðanna
sjá menn á hlaupum og heyra hróp og köll varðmannanna.
„Þeir hafa saknað okkar,“ sagði njósnarinn.
„Já, og við erum heppnir að vera komnir þetta langt, því séuvarð-