Freyja - 01.09.1901, Síða 34

riŒTJA
17 í
ur líka. Nú verð ög að fara, en ef
Í>ú teeniur hingað í clag eða á morg-
nn ri) að syngja þá skal ég hlusta &
þig, þó'ég geti þá eklrí taláð við þ:g.
Eitt m-ð að skilríaði. Jlfer þvkir íújólk
allra mata bezt. Vertu né ssel, litia
stiilka.“
Jleð þetta liafði hoggorninrinn
sig á burt. en þá hevrði feg þyt upp
yflr mer og að sagt var méð hásri
rödd;
„Kro, kro, kro kro!“
Kg leit npp og sá biksvártann
hrafn ftjúga í hægðum sínum niður
ogsetjast á stein rétt hjá mér.
„Góðan morgunn,“ sagði ég.
„Góðan morgunn,“ sagði liann.
„Hvnð ertu nú að lingsa nm?
spurði ég.“
„Hvað íieldur þú7“ sagði hann og
Jiallaði undir flatt og gaut til mfn
hornaugu eins og hann byggi yfir
einhverju.n stórræðutn.
„O, inér ér alveg sainá, En því
hengirðu niður iappirnar þegar þú
Jiýgur? Geturðu ekki hririgáð þær
tipp eins c>g aðrir fug]ar?,“ spurði ég
hann,
✓
,',Eg gjifri þ-að svo ég sé fljótarl að
koma þeini fyrir mig. En méð al-
vflru að tála. Langar þig ekki til að
vita hvað ég var að hngsa n'm?“
,,Ég liýst við að þú sért að liugsa
nm að steia einhverju. Ég vona að
þú reiðlst ekki svona meinlausri til-
gátu,“ svaraðiég.
„Láta riiér mislíka — langt frá,"
svaraði krunnni og liló kaldraha-
lega,
„Svona áttu ekki að hlægja. Hlát-
urinn er barn gleðinnar og á ekki
að notast á þériná hátt og fólk híær
ekki heldur svona,“ sagði ég.
„Ég er ekki fólk,“ sagði hann og
hló því meír og víðbjððalegar. Nú
virtist hann fá nýtt innfall því hanrc
hoþpaði af steininum og kom alveg
ti! mín og sagði;
„>ú err, Ijómandi skepna, svo tfg-
níeg og ólík mér.“
Svo hló hann hátt ogviðbjóðslega
eins og áðnr.
„Ó, fæi-ðii þig fjser,“ sagði ég.
„Auðvitað. En sjáðn til! Þarna
kemnr konan mín, brséður og íélag
ár að fínná þig,“ sagði hann.
„Kro, kro, kro, kro!“ sögðu hrafn-
arnir sein drifri að úr öllum áttum
eins og skæðadrífa, nema hvað þeir
vöru’ biksvartir. Þeir Igúgnðust um-
hverfis mig á steina, greinar trjánna
og allt sem heiti ha'fði. Þeir ýmist
horfðu á mig eða hver framariSann-
ann, töluðu um daginn og veginn og
voru sérlega kurteisir.
„Hvert er erindi vkkar?" spurðí
ég-
„Okkur langar til að tala við þig.
Við erum allir vesalings fáráðiíngs
hrafnar, en við erum samt ekki svo
vitlansir að trúa því, að tré-maður,
með byssu í bendinni sé maðnr, þó
hánn sé í manns mynd, eins og til
dæniis þessi, sem hann faðir þinn
setti upp hjá akrinum sínum hérna
uin claglnn. Okkur langar til að
spyrja þig — nei, ég meinti að okk-
nr langaði til að segja þér, að við
skiljum það ósköp vel. Við viljum
ekki gefa þér, sem ert svo mikið
vitrari, ástæðu til að fyrirlíta okkur
fyrir trúgirni og heimsku. Það get-
nr náttúrlega skeð, að þessi trémynd
hræði reglulega heimskingja og