Freyja - 01.05.1905, Qupperneq 15

VIF. to
FREYJA
257.
,, Þalíka þér fyrir, frú Leland, “ sagSi Imelda lágt og augu
hennar fylltust tárum. ,,Eg veit að þú hefir séð og reynt margt
og henr því ástæðu tii að hughreysta —þú sem heíir sigrað svo mik-
ið. En það er svo hart að fara frá öllu í senn. Nútíðin hefir
margt þægilegt fyiir mig, en framtíðin er mér lokuð bók. “
. , ,En þú ert að fara til fornvinu þinnar og elskulegs heimilis. “
,,Já, til fornvinu minnar, “ svaraði Imelda og brosti. “En
við erum báðar svo breyttar. Ég hefi haldið áfram, eins og þér er
kunnugt, hún hefir staðið í stað, og þessvegna er ég svo hrædd um
að ég verði ei n með skoðanir mínar og langanir. “
,,Getur skeð. En hver veit nema þér auðnist að leiða hana
með þér þínar andlegu brautir, svo vertu nú hughraust, þú ert
ekki að fara í aðra veröld og getur þess vegna hugsað með vinum
þínum hér—ritað þeim og þeir þér. Ég veit aö Margrét og Wil-
bur vonast eftir ótal hvítvængjuðum sendiboðum frá þér, og að
þau láta þig hafa nóg að gjöra í frístundum þínum, “ sagði frú Le-
land og kyssti á kinnina á henni. Um kvöldið bað Margét Imeldu
að vera hjá sér um nóttina, en Imelda neitaði. Aðra nótt ef hún
vildi, skyldi hún vera hjá henni, en nú skvldi Margrét fylgja sér
heim.og gæti Wilbur séð um hana til baka. ,,Hversnig geðjastykk-
ur að því fyrirkomulagi?“ sagði Imelda.
,,Ekki í kvöld, “ svaraði Margrét. ,,Wilbur fylgir þérþóheim,
eða er ekki svo, Wilbur?“
,,Mér sýnist þið ekki verða ráðalausar með mig, “ sagði hann
brosandi. ,,Ég er samt ánœgður með þetta fyrirkomulag, eða hvað
segir þú Imelda?“ bœtti hann við og leit glettnislega til hennar.
Imelda roðnaði. ,,Ef þú vilt mótbárur frá einhverri hlið herra
ósvífinn þá er hœgt að skapa þær, og hegna þér um leið með því
að láta þig e k k i fara, ‘ ‘ svataði Margrét hlægjandi. Lést Wilbur
þá yðrast og lofaði bót og betrun,að því búnu vafði hann Margréti
að sér, kyssti hana innilega og lagði svo af stað með Imeldu. Þau
* gengu þegjandi, tungan fann engin orð yfir tilfinningar þeirra,
því skilnaðurinn er œfinlega þungur, á bak við hann hvílir óvissan
og þeir sem unnast,óttast hana æfinlega. Þcgjandi gengu þau alia
leið heim til Imeldu,og inn. Þegar hún ætlaði að kveikja, bað hann
hana að setjast heldurhjá sér við opinn gluggann, sem tunglsbirtan