Helgarpósturinn - 21.06.1984, Side 2

mtgm
nokkra
Litið á markaðslífið á
Lækjartorgi
Það lék ekki blíðviðrið um
vanga Reykvíkinga daginn
sem við Jim ákváðum að
leggja leið okkar niður á
Lækjartorg og líta þar á
mannlífið, og sér í lagi þá
viðamiklu sölustarfsemi sem
þar á sér stað, útimarkaðs-
verslunina í vögnum, tjöld-
um, á borðum og uppúr körf-
um, sem komið hefur verið
fyrir á víð og dreif um torgið
og niður Austurstrætið. Þrátt
fyrir kuldagjóluna létu menn
ekki deigan síga og stund-
uðu viðskiptin af miklum
móði.
Þarna ægði öllu saman:
Barnatreyjur og stálausur á
einu borði, lopapeysurá
öðru, vestfirskur harðfiskur í
næsta tjaldi og tveir vagnar,
svo til hlið við hlið, þar sem
seldar voru afurðir íslenskra
bakara af miklu kappi. Perlu-
festar og eyrnalokkar á ein-
umstað, blómasalaáöðrum.
Hljómplötur, borðdúkar,
ávextirog kvenpils... þvílík
ótrúleg fjölbreytni að það
væri til að æra óstöðugan að
ætla sér að telja það allt upp.
„Þetta er nú með róleg-
asta móti,“ sagði einhver við
okkur. „Þið ættuð að vera
hér á virkilegum góðviðris-
dögum, þáermiklumeiraum
að vera.”
Fyrst vikum við okkur að
tveimur ungmeyjum sem
buðu vegfarendum upp á
margvíslegar tegundir
brauða frá Nýja kökuhúsinu.
Hanna Sigga og Þóra kváðust
þær heita og sögðu söluna
ganga bara bærilega. Margir
sem ættu leið hjá styngju
höfðinu inn í vagninn til þeirra
og fengju sér vínarbrauð eða
snúða svona í leiðinni. Þessi
vagn væri búinn að vera
þarna í rúmt ár og það væri
ekki nema í allra verstu veðr-
um á veturna sem felld væri
niðursala. „íslendingarættu
að læra það með þessu,“
sögðu þær aðspurðar um
hvort íslendingar kynnu að
meta útimarkaði.
Ekki gafst frekara tóm til
skrafs og ráðagerða því nú
vildi einhverfákanilsnúðaog
engar refjar, svo við Jim
snerum okkur að ungum
peyja sem seldi blóm í gríð
og erg. Skorri blómasali
sagðist vera að selja þarna
fyrir verslunina Blóm og
ávextir og gengi svona
þokkalega.
„Þeir sem ganga framhjá
geta fengið hérna ódýr blóm,
en það eru mest konur sem
versla hjá mér og vilja þá
helst afskorin," segir Skorri.
„Þetta setur mikinn lit á
bæinn en það vantar bara
veðrið."
Næstir urðu á vegi okkar
tveir náungar í gríðarmiklu
tjaldi, fullu af allskyns
ávöxtum, torkennilegum
mjög sumum hverjum. „Við
reynum að bjóða uppá
óvenjulega ávexti," segir
annar þeirra og bendir til
skýringar á mangoávexti
sem hann segir rétt nýverið
farna að sjást hér á landi.
„Ég lít ekki svo á að þetta
gefi einhverja stemningu
að versla svona á torgum úti.
Þetta er bara einsog hver
önnur verslun, þó kannski
eitthvað ódýrari en í búð-
um,“ segir hann. Ekki er þó
víst að venjulegir kaupmenn
séu par hrifnir af því að utan-
aðkomandi menn séu að
selja vörur sínar af borðum
þeirra, en þeirfélagar
segjast stundum veita mönn-
um smá pláss hjá sér til að
selja ýmsan varning dag og
dag. „Hérvart.d. náungi í
gær sem fékk að selja stein-
styttur hjá okkur. Við erum
líka stundum með perform-
„íslendingar eru að byrja að taka
við útimörkuðum,“ sögðu þær
Hómfríður og Hrefna sem voru
nýbúnar að setja upp þessa
smekklegu söluaðstöðu.
braginn og það væri heldur
dauflegt um að litast á torg-
inu ef þetta væri ekki.
Við drekkhlaðið söluborð
upp við Útvegsbankahúsið
stóðu tvær eldri konur og
brostu kankvíslega við okkur
þegar við nálguðumst. Þær
heita Sigríður og Lilja og
kváðust selja þarna fyrir sinn
aðilann hvor en deila með
sér borðinu í sátt og sam-
lyndi. Ekki töldu þær þó nógu
skemmtilega stemningu á
torginu á stundum og gáfu
lögreglunni ekki gott orð fyrir
að láta drykkjulæti viðgang-
ast tímunum saman án þess
að hafast nokkuð að. „Hvað
mega útlendingar hugsa
sem sjá þetta viðgangast?“
sögðu þær í vandlætingar-
tón, en voru nú þrátt fyrir það
eldhressar í lund, og buðu
gegnköldum blaðamannin-
um kápu til að afstýra yfir-
vofandi kvefi. Hann taldi þó
réttast að láta sér óforsjálni í
klæðaburði að kenningu
verða og vék sér að lokum að
þeim Hólmfríði Ebenesers-
dóttur og Hrefnu Albertsdótt-
ur sem sett höfðu smekklega
upp ýmsan fatnaö sem þær
sauma sjálfar og selja ásamt
skartgripum margskonar.
„Við getum lítiö sagt þér
því við erum rétt að prófa
þetta. Byrjuðum fyrst nú í
morgun," segja þær stöllur.
Þær ætla að halda sölu-
starfinu áfram í alltsumar...
„nema þegar við erum heima
að sauma. Þetta setur svip á
bæinn og hefur þann kost að
við sjáum fólkið betur og það
okkur.“ Og nú hafði
kuldanepjan, sem lítið virtist
bíta á framtakssamt sölufólk
Lækjartorgsins, yfirunnið
þolgæði útsendara HP svo
þeir sáu sig tilneydda að
hverfa á braut, en þó er aðeins
fátt eitt talið af þeim vettvangi.
ansa í kringum þetta.
Trommarar sitja gjarnan á
teppi fyrir framan vagninn og
tromma fyrir vegfarendur. Á
vissum dögum getur svo vel
verið að við bjóðum upp á
súrefni sem við höfum á
kútum. Fólk getur þá fengið
að draga að sér andann ef
það vill hressa sig upp, það
verður alveg ókeypis,"
sögðu þeir kumpánar að lok-
um.
Eftir að hafa hrökklastfrá
fatasölukonu nokkurri sem
dáir víst annað fremur í lífinu
en blaðasnápa, lá leið okkar
næst til Þorgeirs Halldórs-
sonar harðfisksala sem bauð
„Ég er með kjóla og antikmuni,“
segir Lilja Bjarnadóttir.
•rtíSSSSS-*
Þorgeir V. Halldórsson
,,Ég held það sé allt
frekar á niðurleið hér á
torginu."
uppá mikið magn og allar
tegundir þeirrar kostafæðu.
„Egfæ þetta allt frá
Bolungarvík,“ segirhann,
„og á orðið nokkra fasta
kúnna meðal viðskiptavina
sem hefur farið fjölgandi frá
því ég byrjaði með þetta í
fyrra.“
Þorgeir telur að ástandið
þarna á torginu sé frekar á
niðurleið, veðrið ráði þar
mestu. Hann segir borgina
hafa vissar hömlur á allri
sölustarfsemi þarna, hún
úthluti mönnum bása til
leigu, en þettalífgi þó
óneitanlega upp á bæjar-
Hólmfcíðuc og Hrefna sauma
sóJuar fatnaðinn sem Þær hafa til

2 HELGARPÓSTURINN