Helgarpósturinn - 05.04.1986, Page 20

Það oar dálítill taugatitringur í íslenskum
djassgeggjurum um það leyti sem uon var á tríói
Eddie Harris til íslands. Hann átti að halda tón-
leika á fjórum stöðum: Akureyri, Reykjauík,
Vestmannaeyjum og Höfn í Hornafirði — en
hvað með ueðrið? Þeir guðir er þuí réðu höfðu
ráð okkar í hendi sér.
Þegar Luxemburgarþotan lenti á Keflavíkur-
flugvelli var sól í lofti, klukkan rúmlega fjögur
og hinn sextándi mars. Til Akureyrar var þotu-
flug frá Keflavík og því tími að fá sér að snæða
milli flugferða. Undirritaður og sjö ára sonur
hans tóku á móti Eddie og félögum og innan tíð-
ar sátum við í góðri veislu á hinum ágætasta
matsöiustað: Glóðinni í Keflavík. Við Eddie
snæddum lambastrúganoff en trommarinn
Sherman Fergusson og hinn ungi Linnet
snæddu bandarískan þjóðarrétt af áfergju: ham-
borgarann heimsfræga. Undraðist Sherman þó
að ekki skyldi vera hægt að kaupa McDonalds
borgara hérlendis. „Er þetta ekki siðmenntað
land?“ Mitt svar var að benda á Tomma ham-
borgara — heimsfræga á íslandi, en trommarinn
hristi krullað höfuðið og skildi hvorki upp né
niður í hamborgaramenningu mörlandans.
Bassaleikarinn Ralph Armstrong drakk kók og
kaffi, enda syfjaðri en lög leyfa. Hvernig á líka
annað að vera í lok tveggja mánaða tónleika-
reisu um gjörvalla Evrópu þarsem leikið er í
nýrri borg á hverju kvöldi og uppí flugvél, lest
eða rútu á hverjum morgni. Keflavík er menn-
ingarsetur mikið og þó poppið hafi prýtt þann
bæ öðru fremur dreif fljótt að eldhúslið Glóðar-
innar með munnþurrkur til handa Eddie Harris
og félögum — eiginhandaráritanir takk fyrir.
Sonur minn söng saddur uppáhaldslagið sitt eft-
ir Eddie: I need some money, og Eddie karlinn
brosti breitt og sagði það orð að sönnu og upp-
hóf svo mikinn fyrirlestur um græðgi skattayfir-
valda í Kaliforníu, en hann býr í lúxusvillu með
sundlaug og öllu tilheyrandi í Hollywood. Karl-
inn skrifa ég. Hann er þó ekki nema 52 ára og
lítur Ijómandi vel út. En hann er skipstjóri á skút-
unni, það fer ekki á milli mála. Ég vík að fjármál-
um. „Ræðum þau ekki í áheyrn drengjanna,"
segir hann. Eddie Harris drekkur aðeins ávaxta-
safa og þegar talinu víkur að Jazzhus Mont-
martre undrast hann hversu Jazz-Kai forstjóri
þar á bæ, getur drukkið af bjór. „Þetta rennur í
kassavís í gegnum hann á hverjum degi. Enda er
hann farinn að láta á sjá," segir Eddie. „Hann er
jafn gamall mér en lítur út fyrir að vera tuttugu
árum eldri.“ Talið berst að djassþjóninum Har-
vey. „Alveg ótrúlegt hvað sá maður getur drukk-
ið,“ segir Eddie. Það eru víst orð að sönnu. Síð-
ustu fréttir af Harvey á djassklúbbi: Kenny Drew
var að spila á píanóið meðan Harvey hellti bjór
yfir skallann á honum og strauk blítt.
Höfuðborgarblús
Akureyrarþotan beið og tónleikar um kvöldið
í Svartfugli. Þar var fullt útúr dyrum og mikil
stemmning. Akureyringarnir kunnu svo sannar-
lega að meta Eddie Harris og félaga, ekki síst
rafbassasnillinginn Ralph Armstrong. Jazz +
tækni + grín + glaðir hlustendur og ánægðir.
Þegar Eddie kom aftur til Reykjavíkur með
drengi sína var enn blíða þó spáin lofaði ekki
góðu. Fokkerinn hafði svifið mjúklega um loftin
blá og Hótel Borg beið uns hljóðprufan yrði á
Broadway. Þar var sjónvarpið mætt og síðasta
spurningin sem Óiína fréttamaður spurði var
eitthvað á þessa leið: Hversvegna heimsækir þú,
stórfrægur maðurinn, svo lítið land sem ísland?
Eddie Harris brosir breitt og svarar: „Til að ná
mér í eins margar krónur og hægt er.“ Ffann var
því ekkert ánægður daginn eftir þegar ófært var
til Eyja: „Ég er alltaf að tapa aurum — bölvaður
snjórinn". Astæða þess að Eddie dvaldi tveimur
dögum lengur á íslandi en áætlað hafði verið
var sú, að svo mikið hafði snjóað í Minneapolis
að djassklúbbur borgarinnar varð næstum
gjaldþrota og aflýsti tónleikum Eddie og fleiri
góðra manna. Art Blakey, Paquito D'Rivera og
sveitir þeirra höfðu leikið þar meðan snjóar
voru mestir og fáir komist í klúbbinn. Þar sem
að þessir menn leika ekki ókeypis varð tapið
mikið. Jazzvakning mátti hrósa happi yfir að
sleppa með skrekkinn mánudagskvöldið sem
Eddie lék á Broadway. Það var að vísu byrjað að
snjóa og lögregla farin að vara fólk við færðinni,
en ófært varð ekki fyrren daginn eftir, bæði um
götur höfuðborgarinnar og til Eyja sem fyrr get-
ur.
Eddie eyddi deginum á hótelinu og æfði sig en
Armstrong bassaleikari sýndi kollega sínum
Tómasi hvernig strengi skyldi slá og voru það
mikil tilþrif, enda maðurinn jafnvígur á rafbass-
ann og kontrann. Afturá móti skildi hann ekkert
í því hvernig Tómas þorði að hafa dóttur sína
kornunga í vagni útá svölum í þessu veðri. Þegar
það mál bar á góma seinna hafði Sherman Fer-
gusson svarið á reiðum höndum: „Það er hreina
loftið maður. Það eru ekki eiturgufurnar hérna
einsog í Detriot. Ég hef aldrei andað að mér jafn
fersku lofti.“ Og svo fór hann að ræða um jarð-
sögu íslands, enda eytt deginum við lestur fs-
landsbókar Hjálmars siglingamálastjóra.
Já Eddie Harris, ekki komstu til Éyja og þér
var nær að flytja einræðuna í Bad luck is all I
have, þarsem þú spáðir því að enginn myndi
finna bílinn sinn eftir tónleikana í Broadway.
Þeir væru allir fenntir í kaf, en ef svo ólíklega
vildi til að mannskapurinn álpaðist uppí þá væri
það svosem til einskis — hver myndi keyra á
annan og ekki komast spönn frá rassi. Það var
gaman á Broadway, en þú hefðir mátt blása
meira í saxafóninn. Sæmundur húð og hitt fékk
Sweet Georgia Brown, en ég hefði gjarnan vilja
heyra þig trylla Freedom Jazz Dance einsog í
Montmartre forðum, en kannski hefur diskótek-
ið haft áhrif á efnisskrána.
Til Hafnar
Nítjándi mars og ferðinni heitið til Hafnar í
Hornafirði. Cesnavél frá Sverri Þóroddssyni
ferðbúin og við félagar búnir að spenna beltin.
Veðrið fagurt og frítt og fönn hvert sem augað
eygði. Við hlið flugmannsins sat nemi hans. Sá
hafði verið veðurtepptur á Hornafirði og komið
þaðan í morgun. „Hvað hefur hann marga flug-
tíma?" spurði Eddie Harris, þegar við svifum yf-
ir borginni. „Sjöhundruð", var svarað og gamli
flugkappinn brosti hvítasta brosi í heimi og hall-
aði sér fljótlega í sætinu með húfuna yfir andlit-
inu. Fergusson spurði í þaula um landið og Arm-
strong reyndi að fylgjast með þó honum væri
um og ó að fljúga í þessari rellu. „Mér finnst best
að vera í þotum," sagði hann en Fergusson svar-
aði: „Það er ekkert að óttast meðan þeir við
stýrið eru rólegir." Þá höfðum við lent í hríðarbyl
er lamdi skrokk vélarinnar hraustlega. Ekki sást
útúr augum og vélin dansaði djitterbúgg af
hjartans lyst. Svo birti og Vatnajökull blasti við
og innan stundar vorum við lentir og farnir að
borða svín, lamb og fisk á Hótel Höfn. „Það er
einsog hún mamma hefði eldað þetta,“ sagði
bassaleikarinn Armstrong og smjattaði á ham-
borgarhryggnum. Honum var ekkert um
lambakjötið gefið, sérí lagi ekki eftir að Fergus-
son hafði jarmað hálfa máltíðina á Broadway
þarsem lambakjöt var á borðum. Eddie snæddi
lambakótilettur. Pabbi hans hafði verið slátrari í
Chicago. Hann var Kúbani. „Ég grét lengi þegar
ég sá hann slátra fyrst. Ég get lesið spænsku en
tala hana ekki.“ Og talið berst að tónlist og Eddie
Harris segir: „Ég er fyrst og fremst saxafónleik-
ari. Þar hef ég skapað sérstakan stíl, sem greinir
mig frá öllum öðrum. Þegar ég blæs í saxafón-
inn er ég að skapa mína tónlist, sem enginn ann-
ar getur leikið. Ég er auðvitað ágætur píanisti,
en það geta ýmsir leikið á píanó einsog ég. Ég
kenndi Ramsey Lewis fyrstu fönkhljómana.
Annars leik ég einsog salurinn vill. Ég veit alveg
hvað ég er að gera og það er mörgum fjármála-
manninum illa við. Þeir leika ekki á mig. Ég fæ
það sem mér ber.“
Svo var leikið fyrir á annað hundrað Hornfirð-
inga á öllum aldri og mikil stemmning. Sumir
vildu heyra Danny Boy og Eddie blés írska söng-
inn léttilega. Heimferðin gekk vel og daginn eft-
ir yfirgáfu þeir félagar landið. „Ég ætla að koma
hingað í sumar þegar dagurinn ríkir einn,“ sagði
Ralph Armstrong — bassasnillingurinn ungi.
Trommarinn Fergusson, sem gjarnan sagðist
vera af ætt Massey Fergusons í sveitum landsins,
vildi helst vera hér í desember. „Þá þarf ég
aldrei að fara á fætur." Eddie Harris sagðist hata
snjó. Hann vildi heist fara til Puerto Rico. „Ann-
ars væri gaman að vera hér á Jónsmessunótt
þegar fólkið veltir sér nakið í grasinu. Mikil
dýrðarnótt fyrir allar ljótu kerlingarnar að
nauðga sætu strákunum." Svo hló hann einsog
Eddie Harris getur einn hlegið og hvarf á vit
Flugleiða. Svartur á brún og brá og svartklædd-
ur að auki. Heima beið sólin í Kaliforníu. Shit.
20 HELGARPÓSTURINN
texti og myndir: Vernharð Linnet