Helgarpósturinn - 17.07.1986, Side 16

Snóker, vinsælasta spil-
ið á islandi. Kúlurnar
dreifðar um allt borð,
kjuðinn mundaður.
Hvernig er nú best að
skjóta á þessa?
Það uakti athygli eins starfsmanns
Helgarpóstsins að á sólríkum sautj-
ánda júní uar allt fullt á Billanum á
Klapparstígnum, þessari frœgustu
biljarðstofu landsins. Viðkomandi
blaðamanni þótti skrítið að menn
gœtu á slíkum hitadegi spilað af
ákafa snóker eða krambúl. Gat það
uerið að ekkert gœti fœlt menn frá
Billanum? Huorki fáséð sólarglenna
né þrumur og eldingar? HP gerði
litla skyndikönnun á biljarðstofum
borgarinnar.
A Billanum
Nei, það var rólegt á Billanum
kvöldið sem HP leit þar inn. Fjórir
ungir strákar spiluðu snóker á einu
borði,annað ekki. Starfsmaðurinn á
staðnum sagði að það væri alltaf ró-
legt á sumrin. En hann hélt ekki að
áhugi á biljarði væri að dvína neitt
að ráði, áhuginn hefði verið jafn og
þéttur í gegnum árin. Samt hafa bil-
jarðstofur tekið til starfa og hætt
unnvörpum síðustu árin, nema að
sjálfsögðu Billinn sjálfur. Hann virð-
ist standa allt af sér.
Við mættum aftur í hádeginu
skömmu seinna, og þá var líflegra
yfir Billanum. Myndirnar á síðunni
16 HELGARPÓSTURINN
eru margar síðan þá. Ekki líkaði spil-
urunum á staðnum sérlega vel að
það væri verið að taka af þeim
myndir. Þeir vildu líka frekar lítið
segja við blaðamann, enda var
hann lítið ágengur. Þess vegna
fylgja engin nöfn myndunum. En
þeir þekkja sig hádegisspilararnir á
Billanum.
Kári Ragnarsson, starfsmaður á
Billanum, og í sjoppunni, því Billinn
er lika sjoppan í hverfinu, sagði að
það væru mikið til sömu mennirnir
sem kæmu að spila. Hann sagði að
þeir kæmu á milli ellefu og eitt á
daginn. Hann sagði líka að almennt
væri lítið að gera um miðjan daginn,
þetta væri mest á kvöldin og í há-
deginu.
I þá gömlu góðu daga
Stefán J. Guðjohnsen spilaði mikið
biljarð á sínum yngri árum. Á árun-
um eftir stríð, seint á fimmta ára-
tugnum. ,,Ég spilaði aðallega snók-
er en það er orðið ansi langt síðan,
ég var ekki nema 17 eða 18 ára. Þá
var spilað á Laugavegi 11 og eins á
Vesturgötunni þar sem nú er Naust-
ið. I gamla daga eins og nú var snók-
erinn langvinsælastur. En þetta var
mikill tímaþjófur. Ef maður ætlaði
að verða góður varð maður að spila
fjóra til fimm tíma á dag. Um annað
var ekki að ræða. Núna er þetta orð-
ið atvinnumannaíþrótt og menn lifa
orðið góðu lífi af þessu.
Ég spila lítið núna en hafi ég tíma
þá hef ég gaman af því að grípa í að
spila. Það er of mikil þolraun að
taka þátt í keppni í dag þar sem allir
keppa við alla. í gamla daga var
þetta hrein útsláttarkeppni. Við
kepptum um íslandsmeistaratitil og
ég náði þeim titli nokkru sinnurn,"
sagði Stefán J. Guðjohnsen.
Borð Rúmeníukonungs
Næst lá leið okkar á nýja biljarð-
stofu við Skúlagötuna, sem heitir ís-
lenska nafninu á biljarð: Ballskák.
Þetta er mjög stór stofa með 11
borðum. En það var rólegt í hádeg-
inu, þ.e.a.s. enginn. Samt hélt Gylfi
Snædahl Guðmundsson starfsmað-
ur á staðnum að ballskák væri á
uppleið á Islandi.Hann var viss um
að það yrði nóg að gera í vetur.
Á staðnum er mjög merkilegt
borð, ballskákborð sem var í eigu
Rúmeníukonungs í þá daga er kon-
ungur ríkti yfir Rúmeníu. Borðið er
a.m.k. 120 ára gamalt. Mjög veglegt
og fallegt borð. Dags daglega er
breitt yfir það því þetta borð bíður
eftir meistaraspilurum. Við fengum
þó að kíkja á gripinn og Gylfi sagði
að þeir væru að reyna að fá hingað
til lands núverandi heimsmeistara í
snóker, JoeJohnson, sem kom hing-
að fyrir tveimur árum. Hann hefur
hlotið mjög skjótan frama því hann
hreinlega rúllaði Steve Davies upp í
úrslitakeppni. Hugsanlegt er að Joe
Johnson komi til landsins í haust og
spili þá á Rúmeníuborðinu.
Ballskák hreykir sér af því að á
dögunum var þar haldin keppni í
snóker þar sem tók þátt fólk í hjóla-
stólum. Ballskák geta nefnilega allir
stundað, konur og karlar, stúlkur og
piltar, í hjólastólum og án.
Frægir spilarar hætta
Ballskák er þess háttar íþrótt að
oft á tíðum verða menn alveg hel-
teknir af henni. Það staðfesti starfs-
stúlkan á Ingólfsbilliard þegar hún
talaði um þá sem væru alveg sjúkir
í biljarð. Einn hinna frægari spilara
af Billanum er Eggert Þorleifsson
sem landsmenn kannast vel við sem
leikara og skemmtikraft. Þegar HP
hafði samband við hann var hann
hættur að spila. ,,Ég var orðinn leið-
ur á þessu, þetta er svo mikill tíma-
þjófur. Það er kominn tími til að
gera eitthvað annað." Aðspurður
um það hvort erfitt hefði verið að
hætta sagði hann að það hefði ekki
verið erfitt, þetta væri auðveldara
en t.d. að hætta að reykja.
Búlluleg adkoma
Það er búllulegt að koma í Ingólfs-
billiard. Staðurinn er í kjallaranum á
Hverfisgötu 105. Á móti manni tek-
ur nútímaleg dyrabjalla og spegill.
Meðan verið er að velta fyrir sér á
hvorri bjöllunni á að hringja er hægt
að greiða sér við spegilinn, nú eða
geifla sig. Þegar inn er komið sér
maður að þetta er tvöfaldur spegill,
starfsstúlkan sér í gegnum spegil-
inn, hún veit því hvernig fólk geiflar
sig framan í spegilinn. Og hún hlýt-
ur einnig að geta valið fólk inn á
staðinn! Mafíósalegt, eða hvað? En
þegar inn er komið er bara þetta
venjulega fólk á staðnum, mafíós-
arnir eru að minnsta kosti ekki mafí-
ósalegir. Margrét Gísladóttir starfs-
maður og biljarðspilari sagði okkur
að þær væru nú ekki margar stúlk-
urnar sem spiluðu biljarð, sjálf sagð-
ist hún hafa spilað í eitt og hálft ár.
Þarna voru að spila snóker Jóna
Margrét Guðmundsdóttir og Har-
aldur A. Haraldsson eða Billa-Jóna
og Halli. Jóna, fyrrverandi Islands-
meistari kvenna í snóker, sagðist
ekki koma mikið að sumrinu til en
að á tímabili hefði hún verið meira
á biljarðstofunni en heima hjá sér.
Haraldur sagðist hafa komið hér áð-
ur fyrr en að hann gerði lítið af því
núna. Þorgrímur Ingólfsson sem
beið eftir því að komast að sagði
okkur að það væri viss kjarni sem
sækti staðinn en að það væri mikið
af fólki sem kæmi við og við
Það var heilmikið að gera á staðn-
um, spilað á flestum borðum, enda
fimmtudagskvöld. En eins og á öðr-
um stöðum þá er mest að gera í há-
deginu, á kvöldin og um helgar og
rólegt á sumrin. Biljarð er ekki sum-
Hvíta kúlan á fleygiferð á hárréttan stað hjá fyrrverandi islandsmeistara kvenna í snóker,
Jónu Margréti Guðmundsdóttur.
Allt á fleygiferð á Billanum I hádeginu. Þeir eru að spila snóker. I því spili er kúlunum
skotið niður eftir ákveðinni röð.