Helgarpósturinn - 02.04.1987, Síða 15

Helstu breytingarnar sem átt hafa sér stað
frá því við byrjuðum eru kannski ekki
miklar. Poppátið hefur ekkert breyst í sjálfu
sér en hins vegar hafa viðskiptin minnkað
hjá okkur. Það kemur aðallega til af því að
Bæjarbíó og Kópavogsbíó hafa hætt, en þau
voru stórir viðskiptavinir hjá okkur og Tóna-
bíó er að detta niður í ekki neitt, enda verið
að selja bíóið. Þetta er því allt í rólegheit-
unum nú orðið enda geri ég minnst af því
að poppa sjálfur þessa dagana, það er í
höndum annarra, einkum Karólínu Þórorms-
dóttur sem hefur starfað hjá mér í fjölda
ára.
Meðan við starfræktum poppframleiðsluna
í bílskúr við íbúðarhús kitlaði lyktin krakk-
ana í hverfinu sem komu oft í heimsókn og
báðu um poppkorn. Nú erum við ekki svo
mjög nálægt íbúðarhverfi og þess vegna
minna um heimsóknir frá börnum.
Það eru miklar sveiflur í poppframleiðsl-
unni. Ég gæti trúað að ég framleiddi frá
70—100.000 poka á ári en það byggist allt á
því hvaða kvikmyndir er verið að sýna.
Salan er alltaf mest þegar verið er að sýna
unglingamyndir og jafnvel myndir sem
höfða til allrar fjölskyldunnar eins og King
Kong. Meðan „Sound of Music“ var sýnd
hér var slegið met í poppkornssölu, það var
met sem aldrei hefur verið slegið. Sú mynd
var síðar endursýnd og sama sagan endur-
tók sig: Salan á poppkorni rauk upp. Það
eru svona ákveðnar myndir sem við köllum
,,popp-myndir“. Þeirra á meðal eru Indiana
Jones og Löggan í Beverly Hills, myndir
sem 30—50.000 manns fara að sjá.
Við keyrum oft út, kannski ekki dagiega,
en stundum kemur upp sú staða að uppselt
er á tvær sýningar sama daginn og þá
vantar „popp fyrir hlé“ eins og það er
kallað. Þá er ekki annað að gera en að
poppa aftur og keyra það út með hraði. Við
gætum þess að hafa poppkornið alltaf nýtt
og tökum á okkur ef gamlar birgðir eru í
kvikmyndahúsunum. Það er auðvelt að
koma þeim út; ég hef til dæmis gefið hesta-
mönnum „gamla" poppkornið, enda er það
víst ágætis hestafóður! Eina ástæða þess að
fólk getur fengið gamalt popp í bíó gæti
verið sú að lítil sem engin aðsókn hafi verið.
Það er algjör undantekning að ég borði
popp. Ég held að minnsta kosti að ég hafi
aldrei borðað heilan poka í einu en það er
ekki af því að mér finnist það vont heldur
hef ég aldrei vanið mig á poppkornsát og er
ekkert fyrir það.“
Poppkornsframleiðendunum ber saman
um að sala í söluturnum hafi farið
minnkandi, enda séu margar „sjoppur"
komnar með eigin poppkornsvélar. Þá hefur
nú komið á markaðinn ný tegund af
maísbaunum, Paul Newman poppkorn, sem
tekur víst ekki nema fjórar mínútur að
poppast í örbylgjuofni. Ekki vildu
poppframleiðendur trúa því að
kvikmyndahúsin færu að kaupa sér
örbylgjuofna og bjóða upp á heitt popp —
enda næstum öruggt að þá myndi íslenski
poppmarkaðurinn hrynja endanlega...