Helgarpósturinn - 20.08.1987, Blaðsíða 32

HEF ALLTAF
HAFT MITT
FYRIR MIG
ARNÞÓR JÓNSSON, ADDI
ROKK, í VIÐTALI UM TÓN-
LISTARFERILINN OG ANNAÐ
SKEMMTILEGT
Addi rokk steig fram á sjónar-
sviöiö aö nýju eftir nokkurt hlé og
tók lagiö meö Stuðmönnum á ferö
þeirra um landiö í leit aö Látúns-
barkanum. Hann segist upphaf-
lega hafa veriö beöinn aö
skemmta einu sinni meö þeim í
Borgarfiröinum, en þróunin hafi
oröiö sú aö hann endaöi meö
þeim hringinn í kringum landiö.
„Það er gott að vinna með Stuð-
mönnum," segir Addi. Reyndar
hafði hann kynnst Jakobi Magnús-
syni nokkuð löngu fyrr, enda var
Jakob einn þeirra unglinga sem
urðu fyrir áhrifum frá Adda á
sínum tíma. Hann segist ekki hafa
verið kallaður Addi rokk síðan
hann rokkaði sem mest í Presley-
stíl: „Ég var miklu oftar kallaður
„Presley“,“ segir hann og brosir.
„Mér fannst aldrei skemmtilegt að
standa eins og þvara og syngja og
heillaðist þess vegna af framkomu
Elvis Presley og tók mér hann til
fyrirmyndar á sínum tírna."
HEFUR LEIKIÐ Á 22
HLJÓÐFÆRI
Addi rokk heitir fullu nafni
Arnþór Kristján Jóhannes Jónsson
og er fæddur á Möðrudal á
Fjöllum, sem hann kennir sig
ennþá við þótt hann segist hafa
haft skamma viðdvöl þar: „Móðir
mín var frá Möðrudal og faðir
minn bjó þar í tæp tuttugu ár. Við
systkinin kennum okkur öll við
Möðrudalinn." Tónlistaráhugann
segir hann meðfæddan og öll systk-
inin, átta að tölu, hafi fengist við
að spila á hljóðfæri. Sjálfur hefur
Addi spilað á 22 hljóðfæri á tón-
listarferli sínum þótt hann hafi
lítið sem ekkert lært: „Ég lærði þó
aðeins að spila á fiðlu hér í
Reykjavík á sínum tíma og síðar
lærði ég á túbu austur á Horna-
firði. Annars spila ég mest frá
eigin brjósti. Mitt aðalhljóðfæri
hefur alltaf verið gitarinn, en ég
kom lítið nálægt söng hér áður
fyrr, lét aðra um það."
Addi spilaði með danshljóm-
sveitum og stofnaði einnig sínar
eigin hljómsveitir. Þeirra vinsælust
varð „Tónatríóið" sem öðlaðist
miklar vinsældir um land allt.
Sagan segir að þar sem Tónatríóið
hafi komið fram hafi verið óskað
eftir því aftur: „Já, þetta mun vera
rétt," segir Addi. „Fólki líkaði tón-
listin okkar." Með Adda í Tóna-
tríóinu voru tveir ungir menn,
Magnús Magnússon, sem þá var
14 ára trommuleikari, og
Guðmundur Haukur orgelieikari,
sem þá var 16 ára: „Það varð allt
vitlaust og ég var gagnrýndur
fyrir að vera með unglinga í
hljómsveitinni. Mér var meira að
segja hótað barnaverndarnefnd,
en ég sagði fólki bara að ef það
gæti útvegað mér tónlistarmenn
sem ekki smökkuðu áfengi á dans-
leikjum, þá skyldi ég skipta, fyrr
ekki. Málið var nefnilega það að
ég var orðinn þreyttur á þessum
drykkjuskap sem var alltaf
samfara tónlistarbransanum. Ég
vildi miklu heldur spila með
ungum tónlistarmönnum sem gátu
komið fram ódrukknir. Það var
iíka ómaklega vegið að mér því
foreldrar þessara unglinga sem
spiluðu með mér voru samþykkir
því.“ Tónatríóið lifði lengi en
breyttist stundum yfir í „kvintett"
að sögn Adda: „Já stundum
stækkaði tríóið og fleiri bættust
við,“ segir hann hlæjandi.
„Guðmundur Haukur fór síðan
yfir til Dúmbó og Steina og ég lék
með tveimur hljómsveitum frá
Eskifirði, Como og Georg og
Ómum og Ellert. Síðan komu
menn úr þeim hljómsveitum suður
og léku með mér á dansleikjum."
ÞÁ RUDDU BÍTLARNIR
SÉR TIL RÚMS Á
ESKIFIRÐI
Addi átti skemmtilega daga á
Eskifirði: „Þá voru Bítlarnir að
ryðja sér til rúms á Englandi og
það sem við í hljömsveitinni
gerðum meðal annars var að
kynna alltaf vinsældalista Bítlanna
viku áöur en þeir birtust í
Bretlandi...“ Nú er greinar-
höfundur hættur að ná sam-
henginu og Addi glottir: „Sko, við
náðum í Radio Luxemborg og
hlustuðum þar á nýjustu lögin,
hugsuðum svo út hvaða lög væru
líkleg til að ná vinsældum í hverri
viku, útbjuggum vinsæidalista og
lékum hann á dansleikjum. Okkur
skeikaði aldrei, við vorum alltaf
með réttu lögin!“ segir Addi og er
greinilega skemmt.
Addi varð snemma brautryðj-
andi í tónlistarlífinu og fékk hug-
myndir úr ótrúlegustu áttum:
„Einu sinni var ég á leiksýningu í
Þjóðleikhúsinu þar sem maga-
dansmær kom fram. Þá datt mér í
hug að það gæti verið sniðugt að
hafa magadansmær sem skemmti-
atriði á dansleikjum þar sem ég
lék og framkvæmdi það. Samt vil
ég nú ekki segja að ég hafi verið
brautryðjandi eða á „undan minni
samtíð" eins og þú spyrð um. Það
er nær að segja að ég hafi "alltaf
verið svolítið „utangátta", hafði
mitt fyrir mig. Ég hef alltaf verið
mikill vinur unglinga og ég lít allt
öðrum augum á unglingana í dag
en margir aðrir virðast gera. Ég
þekki ekki þetta unglingavanda-
mál sem allir eru að tala um.
Þegar ég ferðaðist með Stuð-
mönnum í sumar tóku unglingar
mér afskaplega vel. Þeir voru
góðir við mig og ég hafði varla
við að gefa eiginhandaráritanir."
SVERTINGINN, ÞAÐ
VAR ÉG!
Addi hefur lent í mörgu ævin-
týralegu um dagana. Eitt sinn
þurfti hann að komast heim frá
Akureyri í vitlausu veðri, en
ekkert flug var þaðan. Hann hitti
þá hóp af leikurum úr Þjóðleik-
húsinu sem biðu þess að komast
suður og lagði til að þau færu öll
saman með áætlunarbíl suður:
„Ég sagðist skyldu spila og syngja
fyrir þau alla leiðina suður til að
dreifa huganum og gerði það.
Skömmu síðar frétti ég að verið
væri að leita að mér. Það var þá
Brynja Benediktsdóttir leikkona
sem var að setja upp söngleikinn
„Hárið" í Glaumbæ og var að leita
að samferðamanninum að norðan
tii að leika svertingjann í
„Hárinu". Þannig að svertinginn,
það er ég!“ segir Addi og brosir
við.
En þótt Addi hafi upplifað margt
hressilegt í lífinu hefur hanr. líka
átt erfiða daga. Hann starfaði um
tima sem fréttaritari Dagblaðsins
og meðan hann var í því starfi
árið 1977 varð hann fyrir því slysi
að ekið var á hann: „Ég höfuð-
kúpubrotnaði og slasaðist illa,“
segir Addi. „Manstu ekki eftir
þessu? Ég er fréttaritarinn sem
keyrt var yfir á Seyðisfirði." Hann
segist þó lifa ágætu lífi í dag, enda
séu margir honum góðir: „Þeirra á
meðal eru Stuðmenn. Þetta eru
alveg einstakir menn. Það er líka
dæmigert fyrir þá að byrja með
Látúnsbarkakeppnina. Tilfellið er
nefnilega að það er fullt af fólki
sem er „undir borðinu" og kemst
aldrei undan því, fólk sem hefur
hæfileika en enginn vill sjá. Stuð-
menn fara „undir borðið" og
sækja þetta fólk. Ég átti mjög góð
samskipti við keppendurna í
Látúnsbarkakeppninni. Ég vona
bara að Stuðmenn haldi áfram
þessari leit á næsta ári og áfram
vegna þess að þeir efla söng-
kraftinn á íslandi með þessu móti."
Addi hefur aldrei sungið inn á
plötu þrátt fyrir áratuga reynslu á
tónlistarsviðinu og fyrstu sporin í
plötusöng steig hann nýverið. í
fyrradag kom út platan „Látúns-
barkarnir" þar sem Addi syngur
eitt lag, lagið „Lóa litla á Brú“:
„Þetta er ekkert endilega eftir-
lætislagið mitt en þetta er þó lag
sem ég söng mikið áður fyrr,"
segir Addi. „Jakob vildi fá þetta
lag og það varð úr. Nei, nei, ég
var ekkert taugaóstyrkur í upp-
tökunni, enda var ég í svo góðum
höndum undir umsjón Stuð-
manna."
HEIMS UM BÓL í
BOOGIE-TAKTI
Hann segist ekki hafa ferðast
mikið út fyrir landið, en hafi þó
leikið með færeyskri hljómsveit i
Færeyjum um tíma og einnig hafi
hann spilað á Grænlandi: „Jú, og
svo skemmti ég hjá íslendinga-
félögum á Norðurlöndunum með
Gretti Björnssyni einu sinni," segir
hann. „Nú, svo fór ég til ísraels í
vor og langaði eitt kvöldið til að
gera eitthvað sniðugt. Farar-
stjórinn og ég gengum því að
píanói í veitingasal og lékum fjór-
hent á píanóið. Svo söng ég fyrir
ísraelana „Heims um ból“ í
Boogie-útsetningu og ég verð nú
bara að segja það að ég hef aldrei
fengið eins mikið lófatak fyrir
flutning! Ég hef alltaf haldið mig
við íslenska texta en í vor byrjaði
ég að syngja líka á ensku."
Hvað framtíðin ber í skauti sér
fyrir Adda rokk segir hann
ómögulegt að segja nokkuð til
um: „Maður veit aldrei hvað gerisi
á morgun," segir hann hress í
bragði. „Það er alveg ómögulegt
að segja hvað maður gerir í
framtíðinni. Ef ég verð beðinn að
koma fram, skemmta og syngja,
þá auðvitað geri ég það!“
32 HELGARPÓSTURINN
EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYND JIM SMART