Helgarpósturinn - 28.01.1988, Blaðsíða 18

EFTIR KRISTJÁN KRISTJÁNSSON MYND JIM SMART
Sigtryggur Baldursson er trommuleikari Sykurmolanna. íhljómsveit sem
skaut allri poppelítunni ref fyrir rass og stökk upp á popptinda erlendis.
Hann er í HP-vidtali.
já oaspila á trommur

Það tók Sigtrygg Baldursson, trommara Sykurmolanna, þrjátíu og fimm
mínútur aö fá afgreidda eplaköku á Hótel Borg. Loksins þegar stúlkan kom
með hana var hún orðin köld. Hafði hitnað og kólnað aftur. Var víst annars
ágœt á bragðið. Annars var allt við það sama á Borginni, Albert var þar
og reykti stóra vindla og í danssalnum var hin heimsfrœga hljómsveit
Desoto. Eða það hlýtur að vera — aðhún sé heimsfrœg. Hingað koma ekki
öðruvísisveitir. Við sátum íþrjá tíma. Gleymdum að borga þegar við fórum.
Sigtryggur er elskulegur, afslappaður og œtti kannski að ganga með bindi.
„Ég er enginn tískumaður en ég hef gaman af
að „dressa mig upp". Ég set stundum upp bindi
en aðallega þegar það á ekki við, í vinnunni eða
heima, og hef gaman af að fara í rifnum galla-
buxum á fína staði en ég hef engan áhuga á
merkjum eða neinu sem því fylgir. Það er „bull-
shit“ fyrir mér.“
— Þú ert ekki efni í uppa?
„Nei, ég held ég hafi ekki þann yfirborðs-
metnað sem þarf til að komast í þann flokk."
— En poppstjörnu?
„Ég lít aíls ekki á mig sem poppara, sérstak-
lega ekki miðað við þá ímynd sem venjulegast
er gefin af þeim. Ég er fyrst og fremst maður, svo
spila ég á trommur. Ég er ekki einu sinni
„obsessed" af þeim, þó ég verði geðstirður ef ég
spila ekki lengi. Sykurmolar eru ekkert að leita
sérstaklega inn á einhverjar poppslóðir, — ef við
værum að því myndum við sjáifsagt gera annað
lag eins og Ammæli til þess að afla okkur skjótra
vinsælda, samkvæmt uppskrift. Það er alls ekki
meiningin að stefna á einhvern poppmarkað
eða poppímynd. Við höfum okkar eigin stíl og
hann getur enn þróast í allar áttir. Við erum ekki
að fara í neina ákveðna átt þrátt fyrir að við
vinnum með poppformið. Við kjósum að ösla
áfram okkar eigin leiðir, ekki síst til að ögra sjálf-
um okkur. Endurtekning væri dauðadómur og
ef ég get ekki fundið eitthvað nýtt hjá sjálfum
mér í tónlistinni þá hætti ég.“
— Bannað, óvenjulegt, ögrandi. Eru þetta ein-
kenni Sykurmolanna?
„Ég veit það ekki, ég held að við eigum það
öll sameiginlegt að lifa eftir eigin höfði, búa til
okkar eigin leikreglur. Við höfum aldrei litið á
okkur sem utangarðsmenn eins og margir hafa
viljað gera okkur. Það sem við gerum er fyrst og
fremst gert til að fullnægja sjálfum okkur og það
hefur alltaf verið venjulegt í okkar hugum."
— En það sem þið hafið gert hefur nú samt
þótt óvenjulegt og músíkin hljómar ókunnug-
lega.
„Já, hún hlýtur að hafa gert það fyrir marga
en hún gerir það ekki fyrir okkur. Við erum
ósköp venjulegt fólk en kannski þverhausar í
músík."
— Þú ert semsagt einn af þeim sem koma
heim á daginn, kyssa konuna og kveikja á sjón-
varpinu, venjulegur maður.
„Ef þetta er uppskrift að venjulegum manni
þá er ég það ekki. Ég hef samt alls ekkert verið
að gefa mig út fyrir að vera neitt sérstaklega
öðruvísi en annað fólk. Ekki frekar en hin.“
KÆRI MIG KOLLÓTTAN
— Nú er ljóst að viðtökur almennings hafa
ekki verið of góðar við Sykurmolunum fyrr en
nú á seinni tímum, en hvernig hafa aðrir músík-
antar tekið ykkur?
„Ég held að þeir hafi yfirleitt litið á okkur sem
fúskara. Það var alltaf verið að spyrja mig og
okkur hvort við ætluðum ekki að fara að hætta
þessari vitleysu."
— Öfunda þeir ykkur fyrir að hafa náð því
takmarki sem allir, næstum allir, íslenskir popp-
arar hafa stefnt að leynt og ljóst um áratuga-
skeið, að ná frama erlendis?
„Ég veit það ekki, ég hef ekki lagt mig eftir að
hlusta eftir slíku umtali."
— Skipta viðhorf og almenningsálit þá engu
máli?
„Nei, ég kæri mig kolióttan um það.“
— En þetta hefur allt breyst núna, er það ekki?
„Jú, viðhorfið hefur breyst gagnvart okkur,
fólk ber meiri virðingu fyrir okkur en það gerði.
Það er samt ekki vegna þess að það beri meiri
virðingu fyrir því sem við erum að gera heldur
af því það heldur að við séum rík. En viðhorfin
koma alls ekki til með að breyta okkur á neinn
hátt, við erum ekki til viðtals um neinar breyt-
ingar. Þegar við gáfum út Ammæli hér heima
fyrir rúmu ári seldist platan kannski í þrjú eða
fjögur hundruð eintökum og ég er ekki neitt
svekktur út af því. Við höfum aldrei stílað upp á
almenningsálitið og þess vegna hefur okkur
gengið vel í Bretlandi. Tónlistin er ekki dæmi-
gerð, það er eitthvað alveg sérstætt sem við er-
um að gera en höfum alltaf haft okkar aðstand-
endur, fólk sem hefur hlustað á okkur og staðið
við bakið á okkur. Nú hefur þeim fjölgað, en það
snertir okkur ekki. Það sem kannski var hjákát-
legast var að fólk sem ekki vildi sjá okkur áður
kemur núna og segir: Við vissum þetta alltaf.
Maður gefur bara skít í það. Annars höfum við
aldrei selt sérstaklega mikið en í staðinn fengið
töluvert mikla umfjöllun af því við höfum verið
til í að rífa kjaft í viðtölum. Þetta er eins og með
fimmtíu milljón króna tilboðið sem var slegið
upp alls staðar. Það var týpískur smáborgaraleg-
ur hugsunarháttur."
— Ekki dæmigerð músík segirðu. Illar tungur
halda því fram að Bretarnir séu bara að kaupa
Björk, hennar frumleika og röddina. Þið fjór-
menningar fylgið bara með í kaupunum.
„Það er ekki hægt að neita því að Björk er
mikið fyrir bandið. Það kemur auðvitað til af því
að hún er eina stelpan og söngkona að auki.
Hún hefur verið áberandi vegna þess að hún
syngur Ammæli, sem er eina lagið sem komið
hefur út í Englandi, og það hefur líka mikið ver-
ið beðið um hana, reyndar þau Einar, — sem
söngvara, andlit hljómsveitarinnar, í viðtöi. Svo
er hún eini meðlimurinn sem sést á myndband-
inu með Ammæli. Stefnan er að senda samt allt-
af einn söngvara og einn hljóðfæraleikara í við-
töl og svo mun þetta áreiðanlega breytast þegar
stóra platan kemur út, það er misjafnt á hverjum
ber mest í þeim iögum sem þar verða. Sum lögin
verða t.d. með trommur í fókuspunkti, „villi-
mannabít"."
— Hvernig vinnið þið lögin, er þetta hópvinna
eða koma flestar hugmyndir frá einhverjum ein-
um?
„Þetta er mest unnið í hópvinnu, grunnurinn
verður kannski til fyrst, og oftast er það þannig,
í samkrulli. Svo bætum við ofan á hann laglínu
og kannski fleiri hljóðfærum."
VIL KAUPA MÉR HÚS
— Hvað gerist ef þú ferð í fýlu og hættir í
hljómsveitinni?
„Þá hættir hún sjálfsagt. Það verður haft
þannig í samningunum að það sé auðvelt að
losna undan þeim. Hins vegar er mjög erfitt fyrir
einhvern að hætta núna því hljómsveitin er
komin alveg niður í basic, trommur, baSsi, gítar
og söngur. Enda er það ekki á dagskránni. Við
hugsum til þess með ánægju að geta lifað af
músíkinni. Hingað til hefur hún mest verið dýrt
hobbý."
— Hvað áttu við með að lifa af músíkinni. Að
eiga til hnífs og skeiðar, eða eitthvað meira, hús
og bíl o.s.frv.?
„Ég vil geta keypt mér hús, já, og geta gert það
sem mig langar til, farið þangað sem mig langar
til. Núna er t.d. ákveðið að við förum til Banda-
ríkjanna og þaðan til Japans. Við vorum reyndar
búin að ákveða það fyrir löngu, áður en þessi
samningamái í Bretlandi komu upp. Hins vegar
er það hluti af þessu samt; við viljum geta lifað
á þann hátt sem okkur hentar án þess að þurfa
að hafa áhyggjur af peningunum. Samt eru þetta
ekki neinir milladraumar, alls ekkert í þá áttina.
Okkar fullnægja felst í því að sjá fram á að geta
unnið að okkar eigin tónlist einvörðungu."
— En eitthvað hlýturðu að gæla viö, svona í
huganum, þegar þig dreymir um framtíðina?
„Nei, ég hef ákveðið að láta alla drauma eiga
sig sem stendur. Ég læt mig dreyma þegar það
er möguleiki að draumarnir geti ræst. Auðvit-
að getur maður hugsað sér að gera allt mögu-
legt en það borgar sig að taka hverjum degi með
hæfilegri varfærni. Þegar ég var í Þeysurunum
ætluðum við að sigra heiminn og þá reistum við
skýjaborgir sem hrundu harkalega ofan í haus-
inn á okkur á endanum. Þess vegna er maður
reynslunni ríkari hvað það snertir. Við höfum
líka það viðhorf, Sykurmolar, að ef þetta gengur
ekki þá bara gengur það ekki, búið mál, næsti
leikur..."
ÞEYSARAR
— Þeysararnir, einmitt. Dularfullt band,
bendlaðir við nasisma á tímabili, ef ég man rétt.
„Það var nú allt frekar spaugilegt. Það var
bara eitt lag sem varð til þess. Við gerðum lag
sem hét Rúdolf og fjallaði um fasisma. Á krítísk-
an hátt. Svo gerðum 'dð myndband við lagið þar
sem hljómsveitin hafði á sér fasískt „outlook".
Þetta var ögrandi myndband og margir mis-
skildu það, héldu að við værum að boða fasisma.
Við rukum ekki upp til handa og fóta til að leið-
rétta það en bentum fólki einfaldlega á að hlusta
á textann. Það var engin fasismatilbeiðsla í
þessu af okkar hálfu."
— Imynd Þeysaranna var nú samt dálítið dul-
arfull, ýtti kannski undir þessa túlkun?
„Já, það má vera, við vorum hrokafuliir og
aggressífir í hugum fólks. Hins vegar var það
ekkert sem við komum markvisst á framfæri,
svona ímynd lifir sjálfstæðu lífi eftir að hún er
einu sinni komin af stað, hún var ekki búin til af
einum né neinum nema fólkinu sjálfu og það er
lítið hægt að gera til að leiðrétta hana eftir að
hún hefur öðlast eigið líf. En þetta er ekkert sem
þarf að biðjast afsökunar á.“
— Hvernig meturðu Þey þegar þú lítur til
baka?
„Ég held við höfum um margt verið „original"
band. Auðvitað var líka margt stolið og stælt.
Við spiluðum hvorki dæmigert rokk né pönk og
leyfðum okkur það sem hugurinn bauð. Auðvit-
að vorum við börn okkar tíma en ég held að ein-
læg sköpun lifi samt alltaf. Þeyr var samt allt
öðruvísi band en t.d. Kuklið eða Sykurmolarnir
að því leyti að þar voru miklar erjur og oft rosa-
legar sprengingar innan bandsins. Mjög ólíkir
karakterar og oft mikil læti. Þetta voru tímar
mikillar uppsveiflu og stórra drauma; eins og ég
sagði ætluðum við að sigra heiminn og gerðum
tilraunir til þess. Gerðum samning við lítið fyrir-
tæki í Bretlandi sem fór svo á hausinn strax á eft-
ir. Þetta gekk allt mjög hratt og þarna var kýlt
á hlutina og við vorum lengi að borga brúsann
af þessu ævintýri. í lokin fórum við að vinna
með Coleman úr Killing Joke og það varð hel-
reið sveitarinnar."
KUKL
— Svo kom Kukl...
„Já, þar var staðið fastari fóíum á jörðinni,
a.m.k. með aðra löppina. Kukl var „allstar-
band“ sem var í upphafi bara sett saman fyrir
lokaþátt Áfanga þeirra Guðna Rúnars og Ás-
mundar. Kukl var metnaðarfull hljómsveit og
hafði algerlega eigin stíl. Eiginlega má segja að
Kukl hafi verið einskonar „creative workshop".