Helgarpósturinn - 10.03.1988, Blaðsíða 14

SIGRI
EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYNDIR JIM SMART
HP hitti að máli fjögur pör sem taka þátt í íslandsmeistarakeppninni á laugardaginn.
Þau eru í dansskólum innan Dansráös Islands, en tveir skólanna, Dansskóli Sigvalda á
Akureyri og Dansskóli Sigurdar Hákonarsonar, sáu sér ekki fœrt aö senda nemendur á
okkar fund. Þeir nemendur sem við rœðum við eru úr dansskólum Heiðars Astvaldssonar,
Hermanns Ragnars, Auðar Haralds og úr Nýja dansskólanum.
ÞAÐ VERÐUR ERFITT
AÐ SIGRA
Hún kom á móti okkur með bleikar
slaufur í hárinu. Danskjóllinn var líka
bleikur og skórnir silfurlitaðir. Herrann var
búinn að fá slaufuna en verið var að
sauma lindann. Líkt og aðrir keppendur
sem ætla að taka þátt í keppninni segjast
þau stefna að sigri. Dagmar Heida Reynis-
dóttir og Hreinn Gústafsson eru níu ára
gömul, nemendur í Dansskóla Heiðars
Astvaidssonar. Þau hafa lært samkvæmis-
dans frá fjögurra ára aldri og ætla nú á
iaugardaginn að keppa um Islandsmeist-
aratitilinn í samkvæmisdönsum í sínum
aldursflokki:
„Við keppum í cha-cha-cha og enskum
valsi,“ sögðu þau og aðspurð hvort þau
langaði að sigra svöruðu þau hiklaust: „Já,
okkur langar að verða íslandsmeistarar. En
það verður erfitt. Það þarf að æfa mikið
fyrir svona keppni og ef við æfum og
æfum kemur kannski einhvern tíma að því
að við vinnum keppni." Þau segjast hafa
dansað saman frá því þau voru sex ára,
enda orðin vel samæfð: „En við kvíðum
samt svolítið fyrir keppninni," sögðu þau.
Spurningunni um það hvað þurfi að gera
til að sigra svona keppni svöruðu þau:
„Það þarf að æfa mikið, dansa vel, vanda
sig rosalega og bera sig vel.“
ÞAÐ STEFNIR
ENGINN HÆRRA EN
Á FYRSTA SÆTIÐ!
Útlendingarnir á Hótel Loftleiðum ráku
upp stór augu. Það er ekki á hverjum degi
sem fólk klætt að hætti spænskra dansara
arkar um í móttökusal hótelsins. Enda ekki
nein tilviljun hér á ferð. „Spánverjarnir"
voru þau Friögerdur María Fridriksdóttir
og Adolf Bergsson, nemendur í Dansskóla
Auðar Haralds, sem ætla að keppa í suður-
amerískum dönsum í Laugardalshöllinni á
sunnudaginn. Þau Friðgerður og Adolf
tóku einnig þátt í íslandsmeistarakeppn-
inni í fyrra og lentu þá í fimmta sæti:
„Maður fer auðvitað ekki hærra en í fyrsta
sætið í ár,“ sögðu þau brosandi en bættu
við að án gamans þá stefndu þau auðvitað
að því að komast hærra en síðast: „Annars
væri ekkert gaman að þessu!" Þau segjast
æfa fjórum til fimm sinnum i viku, „stund-
um allt að þrjár klukkustundir í senn.
Þetta er virkilega skemmtilegt og má segja
að við lifum alveg fyrir dansinn. Flestar
frístundir fara í að dansa", segja þau.
Keppni sem þessa telja þau nauðsynlega
en segja þó að sér finnist alveg mega
halda annars konar keppni líka: „Keppni
þar sem fólk fær sjálft að ráða, dansa
frjálst eins og gert er í keppni erlendis. í
þessari keppni ráða undirstöðusporin ferð-
inni en í alþjóðakeppni eins og við tókum
þátt í í Blackpool í Bretlandi í fyrra var
byggt á frjálsum dansi, án þess þó að
grunnsporin breyttust.“ Þau segjast ekki
ætla að hugsa um kvíða fyrr en í keppnina
er komið: „Kvíðinn gleymist hvort sem er
um ieið og lagið byrjar og við hverfum inn
í dansinn," sögðu þau Friðgerður og Adolf.
DANSINN OG
VINNAN HALDA í
MANNI LÍFINU
Meðal keppenda um helgina eru nokkur
hjón, þeirra á meðal nemendur í Nýja
dansskólanum, Esther Arnardóttir og
Siguröur Halldórsson, sem hafa lært dans í
sjö ár. „Þetta er þó fyrsta keppnin sem við
tökum þátt í,“ sögðu þau hjónin og kváðu
keppnina leggjast vel í sig. „Við hugsuðum
lítið út í að taka þátt í keppninni í fyrra,
enda fannst okkur það ekki tímabært þá.
Nú er viðhorfið breytt og við ákváðum að
spreyta okkur í ár. Undirbúningstíminn
hefur verið skemmtilegur, það hefur verið
gaman á æfingunum og félagsandinn
góður.“ Þau Esther og Sigurður segjast
hafa æft fyrir keppnina síðan um áramót
og „má segja að dansinn og vinnan séu
það sem heldur manni lifandi", sagði
Sigurður brosandi. Þau segjast telja keppni
af þessu tagi tvímælalaust nauðsynlega,
„alveg til jafns á við keppni í öðrum íþrótt-
um. Við tökum aðallega þátt í keppninni
til að vera með, en auðvitað verður
keppnisandinn að fylgja"!
ÆTLUM AÐ HALDA
ÁFRAM AÐ KEPPA
ÞÓTT VIÐ FÁUM
GULL!
Systkinin Guörún Sóley og Árni Hrafn
Gunnarsbörn taka þátt í Islandsmeistara-
keppninni í annað skipti nú á laugardag-
inn, bæði í sígildum samkvæmisdansi og
suður-amerískum dansi, en þau eru nem-
endur í Dansskóla Hermanns Ragnars.
Guðrún Sóley er sex ára og Árni Hrafn
nýorðinn átta ára, átti afmæli á hlaupárs-
dag. í fyrra lentu þau í fimmta sæti í
samkvæmisdönsum og sjötta sæti í suður-
amerískum dönsum, „og fengum brons",
sagði Árni Hrafn. „Núna ætlum við að
reyna að fá gull!" sagði hann og brosti.
„Verðlaunapeningarnir sem við fengum í
fyrra hanga ennþá uppi á vegg hjá okkur."
Árni Hrafn hafði orð fyrir þeim systkinum,
afar hress og öruggur strákur, og sagði að
þau hefðu sótt nokkrar aukaæfingar fyrir
þessa keppni: „Við kvíðum ekkert fyrir
keppninni," sagði hann hiklaust og þegar
hann var spurður hvort þau myndu hætta
að keppa ef þau sigruðu núna svaraði
hann að bragði: „Nei ég ætla að halda
áfram að keppa þótt ég fái gull.“ Helduröu
oð þiö vinniö? „Það fer alveg eftir því
hvernig dómararnir dærna," svaraði Árni
Hrafn. Er erfitt aö fylgja reglunum? „Já,
það er stundum erfitt, en ef við ruglumst
þá leiðréttum við það bara — eða reynum
það að minnsta kosti."
14 HELGARPÓSTURINN