Morgunblaðið - 26.11.1970, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. NÓVEMBER 1970
Sjómannasíðan
í umsjá Ásgeirs Jakobssonar
POWER WAGON
Björgunarsveitir. bændur, verktakar, ferða-
langar og aðrir þið sem þurfið að komast
leiðar ykkur, hvað sem á gengur.
Þessar traustu og öflugu fjórhjóladrifsþif-
reiðar eigum við fyrirliggjandi á hagstæðu
verði. — Góð kjör.
VÖKULL HF.
HRINGBEAUT 121.

m
...
Þetta er afli úr Sigurði, 240
tonn. Afbragðsfallegur fiskur
og það býður hver í kapp við
annan. Allir vilja íslandsfisk.
Haldið þið væri þokki, ef
þessu móðursjúka fólki hér
heima tækist með hávaða
sínum og látum að stimpla
þennan fisk mengaðan, að fá
útlendinga til að trúa því að
Faxaflóinn, aðaluppeldisstöð-
in, væri mengaður.
Það var þýzkur togari að
selja sama daginn og Sigurð-
ur. Hann fékk 80 tonn í úr-
gang, sem sagt megnið af afl-
anum ónýtt. Fiskurinn leit
prýðilega út, en karfinn var
I smæsta lagi og það réð úr-
slitum. Hann fékk „dán túr.“
Það má ekki mikið út af
bera á svona uppboðsmörkuð-
um. Hryllingssögur um með-
ferð á fiski hérlendis og nú
síðast um mengun í Faxaflóa
geta haft örlagaríkar afleið-
ingar.
Það er hægt að segja hlut-
ina á marga vegu. Þeir, sem
viija bæta um meðferð á fiski l
ættu að haga orðum sínum
með það í huga, að þau væru
þýdd af keppinautum okkar.
Að grípa til hryllingssagna
til að stugga við fólki getur
haft örlagaríkar afleiðingar,
þegar um markaðsvöru er að
ræða. Þarf ekki að setja lög
eða reglugerð um gaspur
blaða, útvarps og sjónvarps,
þegar útflutningsvarningur á
í hlut?
Þegar fjölmiðlarnir hafa tekið
eitthvert hryllingsefni fyrir til
að krydda með tilveru múgsins,
hætta þeir sjaldnast fyrr en
þetta er orðið að alheimsflogi.
Þetta á ekki sizt við um hinn
vinsæla dagskrárlið: tortímingu
mannkynsins.
Maður segir við mann: lastu
greinina, sástu þáttinn, hlustað-
irðu á lýsinguna á gereyðingar-
hættu númer hundrað og eitt
— ég held að hún sé sú allra
hryllilegasta — tortímingarþátt
ur númer hundrað var hrein-
asta blávatn hjá þessum.
Ef maSur hefusr ekki lesið, séð
eða hlustað á tortímingarþátt
númer 101, þá fær maður hann
endursagðan með in-nfjálgum svip
sögumanns samfara sífelldri leit
að nægjanlega sterkum orðum til
að lýsa hinum hræðilegu enda-
lokum, sem taki öllum öðrum
endalokum fram í voðalegheit
um.
Þetta fær blóðið, sem er að
storkna af of hægu renns-li í
auðveldri og tilbreytingar-
lausri lífsbaráttu til að hríslast
örlítið hraðar um æðarnar.
Kannski er heimurinn að far-
ast. Ekki veit ég hvað ofan á
verður í því efni. Við, sem lif-
um á þessari stundu í heimin-
um, eigum öll fyrir höndum að
deyja, hvort við deyjum öll í
einu eða tínumst upp eitt og eitt
í senn, svo sem venja hefur ver-
ið, er nánast fyrirkomulagsat-
riði náttúruminair, hagræðingax-
spursmál. Skiptir þetta nokkru
verulegu máli fyrir hvern ein-
stakan? Heimurinn deyr í raun-
inni um leið og ég og þú.
Síðasti tortímingarþáttur fjöl-
miðlanna fjaílaði um mengun-
ina. Þetta virðist vera einhver
Einkennileg-
ur draumur
Það var þriðju vikuna mína á
Sigurði, að mig dreymdi draum,
sem mér þykir frásagnar verð-
ut. Ég var staddur á ókennileg-
um stað með Indverja, grönn-
um manni, kviknöktum og
spengilegum með vefjarhött.
Ekki man ég hvernig á þvi stóð,
neama það berst eitthvað í tal
milli okkar, mín og Indverjans
eins og gengur milli karla að
gaman væri nú að það væri
kominn kvenmaður. — Það ætti
nú að vera hægt að bæta úr því,
segir Indverjinn og beygir sig
áfram og heldur lófunum flðt-
um svonia í rúmlega fets fjarlægð
frá gólfinu og hreyfir þá fram
og aftur tautandi eitthvað fyrir
munni sér. Ég starði undrandi
á þessar aðfarir mér óskiljan-
legar, en meira varð ég hissa,
þegar ég sá kvemmann taka að
myndast undir lófum hans, sem
hann hreyfir ofur hægt frá
vinstri til hægri og urðu fæt-
urnir fyrst til og síðan smáholdg
aðist konan upp eftir því sem
hann hreyfði lófana flata til
hægri. Þegar konan var full-
sköpuð upp til axla, hikar hann
andartak og segir svo — jú, ætli
maður hafi ekki höfuðið með —.
Þegar hann hafði fuilskapað
konuna, hún var ákaflega vel-
limuð og líkamsfögur, greip
hann hana upp tyllti henni fram
an á sig, likt og svuntu, eða svo
fannst mér, — því að hann var
svo hár vexti, en hún fremur
smá og þarna loddi hún framan
á honum án þess nokkuð sjáan
legt virtist halda henni kyrri á
þessum stað, en hann gekk um
og hreyfði sig, eins og laus
væri.
-— Viltu kenna mér þessa að-
ferð, sagði ég, ef ég skyldi
verða lengi að heiman.
— Nei, sagði hann, það er
ekki öðrum ætlað að kunna
þess aðferð en þeim, sem kann
með að fara. Þið Vesturlanda-
búar ofnotið öll lífsins gæði, ef
þið hafið gnægð matar, þá étið
þið ykkur til óbóta, ef þið haf-
ið gnægð drykkjar, þá drekk-
ið þið ykkur til óbóta, ef þið haf
ið gnægð kvemma þá ...
vinsælasti þátturinn i þessum
dagskrárlið enn sem komið er.
Hryllinigssögurnar drífur hvaðain
æva að, og ekki sjáanlegur vott-
ur af þurrð enn. Okkar fjöl-
miðlar vilja vera þjóðlegir, sem
rétt er, og þjóðlegur tortímingar
þáttur er mjög vinsælt efni og
alls konar inniendir spekingar í
náttúruvernd, heilsugæzlu,
menningargæzlu og pólitik hafa
lagt þessum þætti mikið og si-
fellt nýtt þjóðlegt efni, auk þess
sean stairfsmeri n fjölmjJðlamnia
okkar hafa sig hvergi til sparað
á þessu sviði í þjóðlegheitunum.
Auðvitað varð að islenzka þessa
síðustu hrollveíkju, mengunina í
snarheitum og rétt í þann
mund, sem íslenzkir fiskveiði-
menn voru famir að gera sér
vpnir um stórvaxamdi markaðs-
möguleilka íslenzks fidks, einimitt
af því alð hér við lamd gæti ekki
verið um umtalsverða mengun
að ræða. Reykjavík er ekki
borg í sömu merkingu og erlend
ar milljónaborgir og álverksmiðj
an í Straumsvík varla nefnandi
um leið og Detroit eða Manehest
er. Hér eru nokkur þúsund
hræður dreifðar um mörg þús-
und milna strandlengju, lamdið
eyland umlukið stríðum straumi,
aðdjúpt er við strönd landsins,
særót mikið og veður hörð. Það
getur varla nokkur skynberandi
maður talað um aðsteðjandi
mengunarhættu í lofti eða legi á
Islandi ennþá. Það væri nánast
skop, að sárgrætilegu vandaimáli
fólks i fjölbýlislöndunum. Víst
er rétt að vera á verði og
stemma á að ósi i þessu efni
sem öðrum, en fjölmiðlarnir
mega ekki baka þjóð sinni stór-
tjón me-ð sefasjúku og ótíma-
bæru ýkjukjaftæði um mengun
hér við land. Það er að ganga
of langt í því hlutverki að
krydda líf borgaranna með
hryllingssögum.
Umboðsmaðurinn í Bremerhaven, Ludwig Jansen, og skipperinn
Arinbjörn Sigurðsson. Virðulegir kariar.
Ludwig Janssen, jr., stendur
þarna á markaðnum með
hendur í vösum og fylgist af
athygli með uppboðinu. Skip-
stjórinn og stýrimaðurinn
eru ævinlega báðir á mark-
aðnum og oftast einhverjir af
skipshöfninni, jafnvel þeir,
sem hafa verið að skemmta
sér kvöldið áður, því að
spenningurinn er mikill. —
Verður salan þrjár, fjórar eða
fimm milljónir? I þessum
mikla afla var enginn fiskur
skemmdur og einhvers staðar
utan myndarinnar eru þeir
lestarmennirnir, Bergur, Ami
Konn, Ragnar og Bjartur
sprangandi dálitið montnir.
Stjáni frændi er sjálfsagt
einhvers staðar líka að fylgj-
ast með. Og kannski eru líka
einhvers staðar menn að
koma ofan úr bæ, þó að
klukkan sé sex að morgni.
Það er margt, sem getur tafið
menn á leið til skips. Menn
geta lent í náttmyrkri og haf-
villum og þurft að bíða birt-
ingar.
Mengunarhræðslan