Morgunblaðið - 16.08.1981, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. ÁGÚST 1981
Minning:
Margrét Þorleifs-
dóttir Hafnarfirði
Fædd 27. nóvpmber 1907.
Dáin 9. áKÚst 1981.
Þau geta stundum verið þung
síðustu sporin þegar menn koma
vegmóðir úr erfiðri ferð. Þá skeð-
ur margt á langri leið og fremur
er það fátítt að gengið sé þurrum
fótum alla leið til enda.
Margrét Þorleifsdóttir, sem lögð
er nú til hinztu hvíldar átti erfitt
síðasta ævispölinn. Sífelld veik-
indi og hrörnun drógu smám
saman úr kröftum hennar þar til
yfir lauk. Hún var komin á
leiðarenda. Að baki er viðburðar-
rík æfi með sól og skuggum á víxl.
Framundan blasa við lönd og
mannlíf, sem enginn okkar hefur
séð en við vitum samt, eftir
ýmsum leiðum, að eru til.
Margrét Þorleifsdóttir fæddist
27. nóv. 1907 í Súðavík í Álftafirði
vestri. Hún lézt á Borgarspítalan-
um í Reykjavík 9. ágúst síðastlið-
inn og verður jarðsett mánudag-
inn 17. þ.m. frá Hafnarfjarðar-
kirkju kl. 3. Hálfþrítug kvæntist
Margrét Helga Hannessyni síðar
bæjarstjóra í Hafnarfirði, en þau
slitu samvistum síðar. Þau hjónin
eignuðust tvö börn, Hauk skóla-
stjóra í Hafnarfirði og Erlu Mar-
gréti hjúkrunarfræðing á Sólvangi
í Hafnarfirði.
Á unga aldri hafði Margrét
áhuga á að læra hjúkrunarfræði,
en af því gat ekki orðið. Hún
starfaði samt að þessum áhuga-
málum sínum á sjúkrahúsum þar
sem hún bjó. Frá 1955 var hún
hjúkrunarkona á Sólvangi í Hafn-
arfirði og rækti þau störf af
mikilli umhyggju og trúmennsku
þar til vinnuþrek hennar þraut
með öllu fyrir ekki löngu síðan.
Ýmisleg torleiði urðu á leið
Margrétar. Hún veiktist af berkl-
um og var um tíma sjúklingur á
Vífilstaðahæli. Ef fólk veiktist af
þessari veiki hér áður fyrr var það
allt að því dauðadómur og margur
átti ekki afturkvæmt af hælinu á
Vífilsstöðum. En þrek Margrétar
og bjartsýni hóf hana upp úr
þessum sjúkdómi og færði hana
aftur til starfa. Fleira varð henni
mótdrægt en enginn skilur til
hlítar örlög manna og Margrét tók
öllu því sem að höndum bar með
mikilli stillingu og æðruleysi.
Þegar Margrét hefur litið yfir
lífssvið sitt að leiðarlokum, hefur
hún séð að þar hafa skipst á skin
og skuggar. Svo vill það nú vera
hjá æði mörgum. Eftir því sem ég
kynnist Margréti hefur sólarljósið
alltaf haft yfirhöndina. Hún var í
rauninni bjartsýn og tók með
stakri rósemi öllu því sem að
höndum bar. Margrét Þorleifs-
dóttir var sérstakur persónuleiki.
Hún hafði ákveðnar og fastmótað-
ar skoðanir á öllum helstu málum
þjóðarinnar og frá þeim varð
henni ekki svo auðveldlega vikið.
Hún var málsvari allra þeirra,
sem minna máttu sín í þjóðfélag-
inu, allra þeirra sem eiga um sárt
að binda í víðum skilningi. Þar af
leiðandi hlaut hún að skipa sér á
bekk með þeim, sem bundust
samtökum um að rétta hlut hinna
smáu. Hún fylgdist með baráttu
fátæka verkamannsins á 3. og 4.
tug þessarar aldar. Hún sá þessa
hre.vfingu vaxa úr grasi og verða
volduga og sterka meðal annars
fyrir fylgi hennar sjálfrar. Hún
var ein af alþýðukonum þessa
lands, sem tók því sem að höndum
bar en stóð óbifandi á sínum stað
þegar á reyndi. Henni og hennar
líkum í báðum kynjum á þjóðin öll
mikið að þakka bættan og betri
hag.
Eg gat þess hér að ofan að
Margrét hafi lagst á sveif með
þeim, sem minna máttu sín. Með
því sama hugarfari gekk hún í
Góðtemplararegluna. Engin neyð
er stærri en sú, sem áfengisvoðinn
veldur. Margrét lagði hér hönd á
plóginn. Hún starfaði árum saman
í st. Daníelsher nr. 4 og í Þing-
stúku Hafnarfjarðar. I Þingstúk-
unni var hún fræðslustjóri og fór
það henni vel. Margrét var víðles-
in og gáfuð kona, sem bar gott
skynbragð á menn og málefni.
Hún talaði vandað og fallegt mál
og flutti það af einurð og festu.
Margrét var trú vinum sínum og
trygg málstað þeirra, sem henni
fannst á hallað. Hún var hlý og
góð og bar umhyggju fyrir vinum
sínum og börnum. Við félagarnir í
stúkunni Daníelsher nr. 4 þökkum
henni fyrir samfylgdina og fyrir
það lið sem hún veitti sameigin-
legum málstað okkar. Börnum
hennar og barnabörnum vottum
við samúð okkar.
Eg bið henni blessunar á nýjum
vettvangi, í nýjum heimi.
Stefán H. Halldórsson
Þann 9. ágúst sl. lézt Margrét
Þorleifsdóttir á Borgarspítalan-
um, eftir erfiða sjúkdómslegu.
Veikindi hennar komu í ljós í jan.
sl. og reyndust ólæknandi. Sjálf
vissi hún að hverju dró. Hún var
ekki vílgjörn kona en kjarkmikil,
og æðrulaus beið hún þess sem
verða vildi.
Margrét fæddist og ólst upp í
Súðavík í Álftafirði við Djúp. —
Foreldrar hennar voru Gróa
Kritjánsdóttir og Þorleifur Þor-
steinsson, sjómaður og verkamað-
ur, mikil sæmdarhjón. Auk Mar-
grétar, áttu þau Gróa og Þorleifur
einn son, Þorstein. Hann lifir nú
systur sína. Er hann vélstjóri og
búsettur í Kópavogi. — Þá toku
þau hjónin að sér tvær telpur á
unga aldri, Jóhönnu Sigurveigu
Jónasardóttur, sem er látin og
Guðrúnu Guðvarðardóttur, en hún
starfar nú á Þjóðviljanum.
Ung að árum fluttist Margrét til
ísafjarðar og starfaði um árabil á
sjúkrahúsinu þar. Á Isafirði
kynntist hún Helga Hannessyni,
og gengu þau í hjónaband 1932.
Árið 1948 gerðist Helgi bæjar-
stjóri í Hafnarfirði og forseti ASÍ
og flutti fjölskyldan búferlum til
Hafnarfjarðar vorið 1949. Þessi
störf eiginmannsins mæddu mjög
á húsfreyjunni, því gestkvæmt var
á heimili þeirra hjóna, en hún
gekk ekki ætíð heil til skógar.
Hafði hún veikzt af berklum fyrr á
árum og varð af þeim sökum að
vera á Vífilsstöðum frá 1934—’37
unz hún náði bata. Aftur veiktist
hún alvarlega 1948 og þá af
krabbameini, sem henni tókst að
sigrast á í það sinnið, en að lokum
dró þó sá sjúkdómur hana til
dauða. Þau Helgi slitu samvistum
1955. — Var þó ætíð vinskapur
þeirra á milli eftir það.
Margrét Þorleifsdóttir var mikil
vildiskona. Hún var blátt áfram
og hlýleg í viðmóti. Miklaðist
aldrei af stöðu sinni, þegar vegur
hennar var sem mestur. Hún
mátti ekkert aumt sjá. Ávallt
boðin og búin til þess að draga úr
sársauka annarra, og líkna þar
sem bágindi voru fyrir hendi. Hún
var vökukona á Sólvangi í meir en
aldarfjórðung og gegndi, því starfi
af mikilli ósérhlífni og var af-
burða vel látin af sjúklingum og
samstarfsfólki. — Hún átti sér
mörg áhugamál og fylgdist vel
með. Hún unni bindindishreyfing-
unni, var sjálf mikil reglukona og
starfaði í góðtemplarareglunni um
langt árabil. — Hún hafði unun af
að ferðast og kynnast íslenzkri
náttúru. Hafði hún farið um
landið sitt þvert og endilangt
nokkrum sinnum til þess að kynn-
ast því sem best.
Þau Margrét og Helgi eignuðust
tvö börn, en þau eru:
Haukur, skólastjóri Öldutúns-
skóla, Hafnarfirði, kvæntur Krist-
ínu H. Tryggvadóttur, fræðslu-
fulltrúa BSRB og Erla Margrét,
hjúkrunarfræðingur, gift Gunnari
G. Vigfússyni, ljósmyndara.
Öllum ástvinum og venslafólki
Margrétar Þorleifsdóttur færi ég
mínar dýpstu samúðaróskir um
leið og ég bið henni guðsblessunar
á ókunnum vegum.
Þorgeir Ibsen
Kveðja frá
Sólvangi
Það er verðtryggt gull hverrar
stofnunar að hafa góðu starfsfólki
Fæddur 21. júní 1953.
Dáinn 10. ágúst 1981.
Mánudaginn 17. þ.m. verður
gerð frá Fossvogskapellu útför
Guðjóns Ólafs Guðjónssonar sem
lést í Borgarspítalanum 10. ágúst
eftir umferðarslys þann 3. þ.m.
Guðjón Ólafur var fæddur í
Reykjavík 21. júní 1953. Foreldrar
hans voru þau Margrét Ágústs-
dóttir og Guðjón Kr. Ólafsson,
sem lengst af bjuggu hér í borg-
inni, en um fjögurra ára skeið
ráku þau búskap að Ölvalds-
stöðum í Borgarhreppi, Mýrar-
sýslu. Þar lést Guðjón Kr. 19.
september 1961. Þeim hjónum
varð níu barna auðið og var
Guðjón Ólafur næst yngstur.
Fráfall heimilisföðurins var
mikið áfall fyrir fjölskylduna og
ekki hvað síst fyrir 8 ára dreng, en
einstök samheldni móður og barna
létti sporin á erfiðri braut lífsbar-
áttunnar.
Ári síðar, eða 1962, brá Margrét
búi og fluttist með barnahópinn
til Reykjavíkur og stofnaði heimili
með þeim að Hólmgarði 7.
Þegar á unga aldri fór Guðjón
Ólafur að vinna ýmis störf sem til
féllu og létta undir heimilishaldi á
fjölmennu heimili. Hann var að
eðlisfari kappsamur og ósérhlíf-
inn, og góður vinnufélagi, enda
var það metið að verðleikum hvar
sem hann fór. Hann stundaði
alhliða verkamannavinnu, ýmist
við byggingar eða fiskiðju, en
síðastliðin 6 ár var hann starfs-
maður hjá ÍSAL.
Guðjón Ólafur var góður og
traustur félagi og naut þess að
koma höfðinglega fram í góðra
vina hópi. í frístundum hafði hann
unun af að taka í spii og minnist
ég margra ánægjustunda þegar
hann lék á alls oddi og setti fjör í
spilamennskuna.
Guðjón Ólafsson var lengst af
til heimilis hjá móður sinni að
Hólmgarði 7. Þar naut hann
öryKgis og umhyggju. Það var
mikið áfall fyrir hann þegar
móðirin féll frá fyrir ári síðan. En
þá kom berlega í ljós samheldni
systkinanna og maka þeirra sem
veittu Guðjóni Ólafi þá aðhlynn-
ingu og umhyggju sem hann
þarfnaðist.
Þegar ég nú að leiðarlokum
á að skipa. Velferð hennar, vegur
og traust er því háð. Ekki síst
gildir það, þar sem um þjónustu
við þá aðila er að ræða, sem
sérstakrar umönnunar þarfnast
svo sem á heilbrigðisstofnunum.
Þar skiptir máli öðru fremur hlý
hönd og hjartað sanna og góða.
Þann 15. september 1955 réðist
Margrét Þorleifsdóttir til starfa
að elli- og hjúkrunarheimilinu
Sólvangi og vann þar sleitulaust
fram á þetta ár, eða þar til
heilsuna þraut skyndilega og biðin
hófst að því sem koma hlaut. Og á
morgun kveðjum við Margréti
hinstu kveðju.
Þá ég hóf störf að Sólvangi,
spurðist ég fyrir um mannval þar
og fengu margir góðar einkunnir.
En ein starfskonan fékk alveg
sérstaklega góða umsögn. Það var
þessa jarðlífs renni í huganum
yfir lífshlaup frænda míns, þá
verður ekki umflúin sú hugsun að
hann hefði kosið sér annað hlut-
skipti í Iífinu en raun varð á, enda
var hann sér þess meðvitandi.
Nú blasir við honum heimkoma
til þeirrá sæluheima, þar sem
andstreymi þessa jarðlífs hverfur
sem dögg fyrir sólu, og endurfund-
ir við foreldrana verða honum
gleðistund.
Systkinum Guðjóns og aldraðri
móðurömmu og öðrum ættingjum
og skyldmennum vottum við hjón-
in okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu hans.
Ingólfur Ágústsson
Á morgun verður til moldar
borinn elskulegur mágur minn,
Guðjón Ólafur Guðjónsson, sem
andaðist af völdum slyss er hann
varð fyrir nýlega.
Guðjón var næstyngstur níu
systkina og missti hann föður sinn
sem barn og bjó einn hjá móður
sinni eftir að hin systkinin voru
flutt að heiman. Það var því mikið
áfall fyrir Guðjón er móðir hans
féll frá fyrir tæpu ári síðan. Eftir
fráfall móður sinnar kom hann á
heimili mitt og dvaldi þar fyrstu
mánuðina, en síðan dvaldi hann
hjá sy9tur sinni að Kambaseli 65
hér í borg.
Guðjón starfaði síðustu árin í
álverinu í Straumsvík, en í febrú-
ar síðastliðnum fékk hann leyfi
þaðan í sex mánuði og fór þá til
Þorlákshafnar, þar sem hann var
að koma sér upp einbýlishúsi.
Guðjón fann sig ekki þar og kom
því aftur til Reykjavíkur. Hann
hóf störf í Hraðfrystistöðinni og
vann þar þangað til hann fór í
sumarleyfi til systur sinnar og
mágs á Siglufirði. Eyddi hann
tíma sínum I að hjálpa þeim á
hótelinu sem þau eiga þar. Vann
hann þau störf sem honum voru
falin þar af mikilli samviskusemi
og ánægju.
Þar hitti ég haon í síðasta sinn
fyrir um það bil þrem vikum síðan
og minnist ég þess ekki að hafa
séð Guðjón jafn ánægðan með lífið
frá því móðir hans lést, en þessar-
ar ánægju naut hann ekki lengi,
því það var eins og örlögin ætluðu
honum það hlutskipti að njóta
sjaldan ánægju sinnar lengi.
Margrét Þorleifsdóttir. Hún væri
gullsigildi. Þar reyndist ekkert
ofsagt. Starfsferill Margrétar var
frá upphafi til hins síðasta með
miklum ágætum. Lengst af gegndi
hún næturvöktum á 2. hæð Sól-
vangs og vann langan starfsdag.
Umsagnir um starf hennar, bæði
samstarfsfólks, yfirmanna og vist-
fólks, eru á eina lund. Hér var í
sannleika vakað á verðinum. Hin-
um sjúku sinnt af kostgæfni. Hlý
var mundin, sem strauk þreyttan
og þjáðan vanga og í té látið það
sem þurfti af mildi, skilningi og
góðvild. Umhyggjan fyrir þeim
öldnu og sjúku einstök. Dugnaður-
inn mikill og allt í góðri reglu.
Margrét naut þess að veita hina
bestu þjónustu og hlífði sér
hvergi. Slíkt er aðal hinna ágæt-
ustu starfskrafta.
Þegar forsjónin lauk starfstíma
Margrétar hér að Sólvangi, varð
skarð fyrir skildi og sjónarsviptir.
Og nú að skilnaði færi ég hinni
látnu, vegna Sólvangs, innilega
þökk fyrir það sem hún var og
vann þessari stofnun af fórnfúsum
vilja og hlýju hjarta. Starf slikra
eykur gildi stofnunarinnar, veg
hennar og virðingu.
Við árnum henni fararheilla um
lönd nýrrar framtíðar, þar sem
vænta má, að vel unnin verk fái þá
umbun, sem ber og verði auðlegð á
vöxtum í guðanna ríki.
Börnum hennar vottum við
dýpstu samúð. Margrét var þeim
mikil móðir, fórnfús, ástrík og
umhyggjusöm.
Yfir minningu Margrétar Þor-
leifsdóttur hvílir sérstök birta og
litadýrð.
Eiríkur Pálsson
I heila viku lá hann meðvitund-
arlaus og biðum við og vonuðum
að hann myndi vakna. Börnin
spurðu á hverjum degi: „Er Guð-
jón vaknaður?- Hann má ekki
deyja. Besti frændi okkar." Þessi
orð lýsa því best hve barngóður og
greiðvikinn hann var. Við áttum
margt sameiginlegt meðan hann
bjó hjá mér, enda kom hann oft
með áhyggjur sínar og vandamál
til mín. Þá settumst við niður og
reyndum að finna réttu leiðina.
Ég minnist hans því með sökn-
uði og trega, en trúi því að sá sem
öllu ræður láti hann finna föður
sinn og móður á þeim stað, þar
sem allir mætast að lokum og þar
fái hann að njóta þeirrar ánægju
sem hann fór á mis við í lífinu.
Kristín Ólafsdóttir
Skjótt skipast veður í lofti og
enginn ræður sínum næturstað.
Það kom eins og reiðarslag yfir
mig og starfsfólk Hótels Höfn í
Siglufirði, er við fréttum að Guð-
jón hafði orðið fyrir bílslysi sama
dag og hann kvaddi okkur eftir
stutt og gott frí. En varla var það
frí, því hann var boðinn og búinn
til að hjálpa og aðstoða alla, og
viljum við þakka honum hans
hjálp.
Guðjón var sonur hjónanna
Guðjóns Ólafssonar og Margrétar
Ágústsdóttur, sem bæði eru látin.
Guðjón starfaði við Álverið í
Straumsvík og hafði komið sér
upp húsi í Þorlákshöfn, en um
framtíðaráætlanir hans vissu fáir.
Hann var ókvæntur og barnlaus.
Systkinum hans og ömmu votta
ég innilega samúð. Óg veit ég að
hinn hæsti höfuðsmiður himins og
jarðar leiðir hann.
Mágur í Siglufirði.
t Innilegar þakkir sendum viö öllum þeim, sem sýndu okkur samúö
og vináttu viö fráfall og jaröarför
FRIOJONS VIGFUSSONAR,
frá Siglufiröi.
Guórún Frjðjónsdóttir,
Sæunn Friójónsdóttir, Sigmundur Gíslason,
Kristjana Friðjónsdóttir, Einar Bjarnason,
Sigurjóna Friöjónsóttir, Páll Halldórsson,
Vigfús Fríójónsson, Hulda Sigurhjartardóttir,
Elín Friójónsdóttir, Jón Porbjörnsson,
Árni Friöjónsson, Helga Hjálmarsdóttir,

Minning — Guðjón
Ólafur Guðjónsson