Morgunblaðið - 10.02.1984, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. FEBRÚAR 1984
hans — marga menn þarf til. Svo
margþættu hlutverki gegndi hann
í heimabyggðum. Hans er sárt
saknað og það er sem skýin sortni.
Skammdegið virðist sækja á að
nýju þrátt fyrir hækkandi sól á
himinvegum. En kallið var komið,
hið æðsta kall, sem enginn fær
umflúið.
Sigurður óli var Eyfirðingur að
ætt og uppruna og mikill Akureyr-
ingur og Eyfirðingur alla tíð.
Hann fæddist að Steinholti í
Glæsibæjarhreppi þann 8. sept-
ember 1929 og var því aðeins 54
ára að aldri, þegar hann lést. Fað-
ir hans var Brynjólfur Sigtryggs-
son, sem fæddist 1895 að Hólkoti í
Skriðuhreppi og dó 1962, þá bóndi
í Ytra-Krossanesi við Akureyri.
Móðir hans var Guðrún Rósin-
karsdóttir, sem fæddist 1905 að
Kjarna í Arnarneshreppi, en var
ættuð frá Æðey í ísafjarðardjúpi.
Guðrún dó þann 4. maí sl. og bjó
til æviloka í Ytra-Krossanesi. Sig-
urður óli var þannig kominn af
traustum stofnum í Eyjafirði, og
reyndar einnig vestan úr Djúpi,
þar sem hann enn á náin ætt-
menni. Hann var alla tíð mjög
trúr uppruna sínum, sannur sonur
eyfirskra byggða, byggðastefnu-
maður og talsmaður traustrar
samvinnu dreifbýlis og þéttbýlis.
Hann ólst upp með foreldrum
sínum, lengst af f Syðra-Krossa-
nesi og svo í Ytra-Krossanesi í
hópi góðra systkina, en hann var
5. í aldursröð 7 barna þeirra
Brynjólfs og Guðrúnar. Elst var
Ragnheiður, sem dó 1947, hin eru:
Þorgerður, búsett í Álasundi og
gift Knut Garnes, dr. Ari, eðlis-
fræðingur, sem kvæntur er Mar-
greti Rehman, en þau eru búsett í
Boston í Bandaríkjunum, Sigrún,
búsett í Kópavogi og gift Jóni Erl-
ingi Þorlákssyni, tryggingafræð-
ingi, Áslaug, fræðslustjóri í
Reykjavík, og Helga, búsett á
Seltjarnarnesi, gift Eyþóri
Ormari Þórhallssyni tannlækni.
Þeir sem kynntust Sigurði óla
fundu, að mikill hlýhugur ríkti
með þeim systkinum og fjölskyld-
um þeirra. Þessi samhugur er
sterkur þáttur í þeim bakgrunni
sem Sigurður Óli studdist við í lífi
sínu og tilveru alla tíð. Hann var
foreldrum sínum traust stoð og
stytta eftir að hann komst á legg
og studdi þau mjög í búskapnum.
Má segja, að móðir hans hafi
stundað búskapinn í skjóli hans
eftir að hún varð ekkja. Hann
byggði upp bæinn og útihúsin með
foreldrum sínum á árinu 1954 eft-
ir bruna á árinu áður, en gaf sér
þó tíma til náms og lauk BA-prófi
f eðlisfræði og stærðfræði frá Há-
skóla íslands á árinu 1954. Af-
burða námsgáfur greiddu götu
hans og gerðu honum námið auð-
velt samfara mikilli vinnu.
Hólmfríður Kristjánsdóttir var þá
komin inn í lff hans. Hann sagði
mér á góðri stundu frá ástinni
djúpu, sem hann festi á henni
strax við fyrstu kynni, þessari
glæsilegu og gáfuðu stúlku frá
Holti í Þistilfirði, sem heillaði
hann og gaf honum hjartað í
brjósti sér. Hólmfríður Kristjáns-
dóttir er yngst 11 barna þeirra
Ingiríðar og Kristjáns Þórarins-
sonar, sem bjuggu í Holti, en þau
systkinin eru annar traustur hóp-
ur gáfufólks, sem var sterkur
þáttur í lífssviði Sigurðar Óla.
Þau giftu sig 1. ágúst 1953,
Hólmfríður og Sigurður óli. Ham-
ingjusólin skein í heiði í ást og
umhyggju, sem dafnaði alla tíð
síðan. Búskapurinn byrjaði í fé-
lagi við foreldra hans f Ytra-
Krossanesi og þar áttu þau heima
til ársins 1965, er þau fluttu í
Þingvallastræti 24 á Ákureyri, þar
sem heimili þeirra hefur verið alla
tíð sfðan. Þau deildu með sér sætu
og súru, lifðu saman hamingjusöm
í blíðu og stríðu og eignuðust 5
börn, sem eru góð og greind í sam-
ræmi við foreldra og forvera
beggja vegna frá. Börnin eru
Þorsteinn, sem fæddist 1. nóvem-
ber 1953, starfandi verkfræðingur
á Akureyri og kvæntur Snjólaugu
Pálsdóttur frá Dagverðartungu,
en þeirra dóttir er Hólmfríður. Þá
kemur Guðrún Brynja, kennari á
Akureyri, fædd 18. nóvember 1954,
síðan Ingiríður, læknisfræðinemi,
sem fæddist 3. apríl 1958, en henn-
Guðmunda Þ. Gísla-
dóttir - Minning
ar dóttir er Steinunn Arnbjörg
Stefánsdóttir. Þá er Ragnheiður,
háskólanemi, sem fæddist 14. des-
ember 1961, og síðast hún Arn-
björg litla, sem fæddist 10. janúar
1973. Þetta er hinn góði hópur for-
eldra og barna, sem átti samhent
heimili að Þingvallastræti 24 þar
sem lffsgteði og bjartsýni ríkti, en
þar sem einnig var mikið annrfki
vegna mikilla starfa. Þarna var
samt alltaf tími og húsrými fyrir
ættingja og vini, sem að garði bar,
auk allra þeirra sem ýmis erindi
áttu við félagsmálafrömuðinn,
húsbóndann á heimilinu. Sakir
hæfileika hans hlóðust á hann
mikil störf. Hann var hógvær og
sóttist ekki eftir vegtyllum, en
honum var falinn mikill trúnaður
og mikil ábyrgð. Vegna hæfileika
sinna valdist hann til forystu-
starfa á ýmsum sviðum.
Viðfangsefni hans voru aðallega
þríþætt en þó samofin að ýmsu.
Hann var kennari áratugum sam-
an og forystumaður í fræðslumál-
um. Hann var forystumaður í
stjórnmálum og bæjarfulltrúi
meira en tvo áratugi. Hann var
samvinnumaður af lffi og sál og
valdist til forystu f samvinnumál-
um. Á öllum sviðunum var hann
áhrifamikill framvörður og
stefnusmiður. Leiftrandi gáfur,
skarpskyggni, rökfimi, góðvild,
sanngirni og samviskusemi. Allt
þetta og mörg álíka orð og hugtök
má hafa um grundvöllinn að störf-
um hans og þeirrar hylli og
trausts, sem hann naut, og þess
árangurs, sem hann náði f störfum
sínum. Hann var kennari á Akur-
eyri nær óslitið frá árinu 1951 og
var góður fræðari, sem átti vin-
áttu nemendanna. Langa hríð var
hann fulltrúi í fræðsluráði Akur-
eyrar og formaður þess, auk ann-
arra forystustarfa að fræðslumál-
um á Ákureyri og Norðurlandi.
Hann var bæjarfulltrúi á Akur-
eyri allar götur frá 1962 og til
dauðadags, lengst af einn allra
áhrifamesti bæjarfulltrúinn. Átti
stundum í snörpum málefnadeil-
um, en laðaði fólk jafnharðan til
sátta og samstarfs innan vébanda
„Akureyrarflokksins". Hann átti
lengst af sæti í bæjarráði og starf-
aði mjög að þvf að skapa traust og
festu í fjármálastefnu Akureyr-
arbæjar. Hann starfaði reyndar
að fjölmörgum þáttum f starfsemi
bæjarfélagsins og yrði upptalning
á þvf öllu allt of Iöng. Þó má nefna
setu í Framkvæmdaáætlunar-
nefnd, í stjórn Útgerðarfélags Ak-
ureyringa hf. og í stjórn Náttúru-
gripasafnsins. Grundvöllurinn að
starfi hans í bæjarstjórn var
framsóknarstefnan. Hann var
fulltrúi Framsóknarflokksins i
bæjarstjórn og vann margvisleg
störf í félagsmálum flokksins, t.d.
í stjórn Framsóknarfélagsins, f
fulltrúaráði og á kjördæmisþing-
um. Hann var einlægur hugsjóna-
maður og hugmyndasmiður, sem
varð mjög sterkur þátttakandi í
mótun stefnu og starfa flokksins,
m.a. með setu í blaðstjórn Dags
um langt árabil. Hann var sam-
vinnumaður í öllu sínu lífsviðhorfi
og trúði mjög á mátt samvinnunn-
ar til lausnar á margvíslegum
viðfangsefnum samfélagsins.
Hann var þó öfgalaus og víðsýnn
sem sönnum samvinnumanni
sæmir og studdi önnur félagsform
og einstaklinga til góðra verka.
Hann var fulltrúi á aðalfundi
Kaupfélags Eyfirðinga um ára-
tuga skeið. Var kjörinn endur-
skoðandi Kaupfélags Eyfirðinga
1963 og gegndi því embætti til árs-
ins 1972, er hann var kjörinn í
stjórn félagsins með miklum at-
kvæðafjölda á aðalfundi. Hann
varð þá um leið varaformaður
stjórnarinnar og gegndi því emb-
ætti til dauðadags. Fyrir kaupfé-
lagsins hönd átti hann sæti í
stjórn Útgerðarfélags KEA hf.,
Malar og sands hf. og Búvélaverk-
stæðisins hf., svo nokkuð sé nefnt
af sérstökum störfum hans fyrir
kaupfélagið, en auk þess var hann
margsinnis fulltrúi kaupfélagsins
á aðalfundum Sambands íslenskra
samvinnufélaga. Fáir voru honum
kunnugri um málefni Kaupfélags
Eyfirðinga og hann varð því þar
sem annars staðar áhrifamikill í
mótun stefnu þess og starfa í
góðri samvinnu við samhentan
hóp stjórnarmanna. í samvinnu-
málum sem annars staðar lagði
hann hönd á plóginn til heilla og
farsældar. Þar sem annars staðar
var hann bjartsýnn en jafnframt
raunsær uppbyggingarmaður.
Sigurður Óli var heilsteyptur og
trúr vinur vina sinna, einarður og
hreinskiptinn. Nákvæmlega það
sama gildir um Hólmfríði. Það er
mikið lán hverjum manni að hafa
eignast vináttu þeirra. Slík vin-
átta er sjaldgæfur dýrgripur. Hér
er komið að viðkvæmum og per-
sónubundnum tilfinningamálum,
sem ekki verða borin á torg, enda
ætlun mín að skrifa minningarorð
helguð vini mínum, Sigurði Ola, en
ekki minningarorð um vináttu
okkar og fjölskyldna okkar. Sú
vinátta er enda ekki horfin yfir
móðuna miklu og hefur ekki einu
sinni fölnað með aðvífandi haust-
dögum æviskeiðsins. Við hjónin og
börn okkar getum aðeins þakkað
órofa vináttu, sem aldrei bar
skugga á. Margar voru samveru-
stundirnar á heimilum hvors ann-
ars. Margar voru gleðistundirnar
og mörg var umræðan um daginn
og veginn, lífið og tilveruna. Allra
þessara stunda er minnst með
gleði og sárum trega. Sérstaklega
hlýt ég persónulega að þakka Sig-
urði óla vináttu og samstarf, sem
var fölskvalaust. Það er gjarnan
sagt að menn eignist ekki að ský-
lausum vini aðra en þá, sem þeir
alast upp með í æsku. Þetta af-
sannaðist i sambandi okkar Sig-
urðar Óla, en hann var mér ákaf-
lega kær vinur, sem mun lifa með
mér alla tíð. Mörg voru hollráðin,
sem ég þáði frá honum. Mikið var
skjólið, sem hann veitti, þegar
kaldir vindar kveinuðu við dyr
viðfangsefnanna. Átta ára sam-
starf í bæjarstjórn var svo náið að
flestar hugsanir voru sameiginleg-
ar, flest ráð borin saman og nán-
ast allar ákvarðanir sameiginleg-
ar. Svipað gilti í samvinnumálun-
um. Alls þessa minnist ég með
virðingu og þökk um leið og ég
ítreka þakkir fjölskyldu minnar
til þeirra hjónanna.
Sigurður óli hafði átt við van-
heilsu að stríða alllanga hríð.
Þetta vildi hann tæpast viður-
kenna í verki og hlífði sér hvergi
þótt umhyggjusöm eiginkona og
fjölskylda vildu gjarnan hlífa hon-
um við of miklu álagi. Það var eig-
inlega ekki fyrr en nú á vetrar-
mánuðum að hann viðurkenndi sig
lasinn, þannig að ástæða væri til
að fara til meðferðar á spítala.
Hann gat verið heima um jólin í
faðmi fjölskyldunnar og tekið til
starfa að hluta í félagsmálunum
eftir áramótin. Hann átti að fara
aftur til meðferðar á spítala, en þá
kom skyndilega högg á hjartað,
sem svipti það þrótti og Sigurð
óla meðvitund. Hálfan mánuð
kviknuðu vonir og slokknuðu á
víxl þar til kallið kom þann 31.
janúar um eftirmiðdaginn. Slíkt
stríð með vaxandi og dvínandi von
reynir mikið á fjölskylduna og
tætir hug og hjarta meir en flest
annað. Hólmfríður Kristjánsdótt-
ir er ein af hetjum hversdagslífs-
ins og hefur borið þrautir sínar
með festu og stillingu svo sem
henni er eiginlegt. Hún er sjúkra-
liði að mennt og vön að starfa í
návist dauðans. Enginn starfsvani
léttir nærveru við dauðastríð
ástkærs eiginmanns. Kjarkur og
stilling hafa samt verið hennar
aðalsmerki nú sem áður og fjöl-
skyldan öll hefur borið þrautirnar
með djarfmannlegu þolgæði. Þau
eru stór í sárri sorg sinni.
Drottinn gaf og Drottinn tók.
Drottinn gaf Sigurði Óla mikið í
vö8RUgjöf, gaf honum góða konu
og góða fjölskyldu. Drottinn gaf
honum dýrar gjafir, sem hann
ávaxtaði vel í lífi sínu og starfi.
Þegar nú Drottinn hefur tekið
Sigurð Óla til sín, beygjum við
höfuð okkar í lotningu fyrir höf-
undi tilverunnar, þökkum fyrir að
hafa fengið að vera Sigurði Óla
samferða um hríð, en tregum það
sárt að tapa honum úr sjónmáli
um skeið. Sárastur er tregi
Hólmfríðar og barnanna, og fjöl-
skyldunnar allrar. Við Sigríður og
börn okkar biðjum þeim Guðs
blessunar og huggunar í sárum
harmi.
Valur Arnþórsson
Fædd 24. febrúar 1944
Dáin 31. janúar 1984
Systir mín. Þessi tvö orð hafa
ákveðna þýðingu í huga mínum.
Falleg stúlka, dökkhærð, brún-
eygð og brosmild. Alúðleg í fram-
komu. Þrátt fyrir 10 ára aldurs-
mun áttum við margt sameigin-
legt. Hún tók alltaf vingjarnlega á
móti mér og gaf sér tíma til að
hlusta á litlu systur sína, þó hún
væri önnum kafin ung móðir og
húsmóðir. Ég passaði stundum
börnin hennar sem urðu eins og
systkini mín.
Árin liðu. Ég fluttist til útlanda,
eignaðist fjölskyldu og heimili.
Samskiptin minnkuðu, það varð
erfiðara að hittast. Báðar vorum
við með börn, bæði lítil og stór, og
það varð lítið úr bréfaskriftum.
En þá sjaldan við hittumst fann
ég hve vænt okkur þótti hvorri um
aðra og hve skyldar við vorum.
Slíkar tilfinningar eru dýrmætao
og gefa manni orku og hugrekki
þegar fjarlægðin frá föðurlandi og
fjölskyldu er mikil.
Mig hefur undanfarin ár dreymt
um að fá að sýna systur minni
nýja heimilið mitt. Séð okkur
saman dásama náttúruna, hlæja
saman, gráta saman, ræða sam-
eiginlegt starf okkar. En sá
draumur varð aldrei að veruleika.
Ég kveð Gummu systur mína
hinstu kveðju í djúpri sorg. Sökn-
uðurinn er sársaukakenndur, við
Kveðjuorð:
Á kveðjustund hvarflar hugur-
inn víða og erfitt finnst okkur
börnunum að trúa því að hann afi
í Borgarnesi sé dáinn.
Við ætlum í þessum fáu línum
að þakka honum allar gleðistund-
irnar, sem við höfum átt með hon-
um. Óll skemmtilegu skiptin, sem
við fengum að koma á bak hestun-
um hans, fyrst kornung og síðar
allar skemmtilegu réttarferðirnar
á haustin.
Ef gleðibros er gefið mér
sú gjöf er Drottinn öll frá þér.
Og verði af sorgum vot mín kinn,
ég veit að þú ert faðir minn.
(E. Kvaran)
Við munum lengi muna allar
fróðlegu og skemmtilegu sögurnar
sem hann afi sagði okkur. Við
biðjum Guð að styrkja ömmu og
börnin hennar og við kveðjum afa
í hinsta sinn með hjartans þökk
fyrir allt.
Þú komst í hlaðið á hvítum hesti.
Þú komst með vor í augum þér.
Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í brjósti mér.
áttum svo margt ógert saman. Ég
þakka fyrir þá vináttu og um-
hyggju sem hún alltaf sýndi mér
og fjölskyldu minni.
Ég bið góðan Guð að veita börn-
um hennar og föður þeirra, barna-
barni, foreldrum og ömmu, öllum
ættingjum og vinum styrk og frið
og huggun í sorg þeirra.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét Gyða Gísla-
dóttir Wangen

Ég heyri álengdar hófadyninn.
Ég horfi langt á eftir þér.
Og bjart er alltaf um besta vininn,
og blítt er nafn hans á vörum mér.
Þó líði dagar og líði naetur,
má lengi rekja gömul spor.
Þó kuldinn næði um daladætur,
þær dreymir allar um sól og vor.
(D. St.)
Lísa, Fía, Mæja og Einar Geir.
Innilegar þakklr tll allra sem sýndu okkur hlýhug og samúö og
veittu okkur aöstoð viö útför
SVEINBJARGAR EINARSDÓTTUR
frá Ferjubakka.
• Ingibjörg Bjarnadóttir,
Ólafur Herjólfsson,
Bjarní og Þorgrímur Ólafssynir
og barnabarnabörn.
Geir Þorleifs-
son Borgarnesi