Morgunblaðið - 10.03.1992, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. MARZ 1992
Hermann Guð-
mundsson, Hafnar-
firði - Minning
Hermann Guðmundsson fæddist
15. júní 1914 og lést á Borgarspítal-
anum 27. febrúar sl.
Með Hermanni er fallinn frá
einna af merkustu sonum Hafnar-
fjarðar á þessari öld. Starfsvett-
vangur hans var í þágu mestu
fjöldahreyfinga þessa lands, þ.e.
verkalýðshreyfingarinnar og
íþróttahreyfingarinnar. Innan
verkalýðshreyfingarinnar gegndi
hann formennsku í Vmf. Hlíf í 36
ár, ásamt fjölmörgum öðrum trún-
aðarstörfum á þeim vettvangi allt
til forseta Alþýðusambands íslands.
Innan íþróttahreyfmgarinnar
gegndi Hermann formennsku í
Knattspyrnufélaginu Haukum 1933
til 1938. Hann sat í íþróttaráði og
var þar einn af frumkvöðlum að
stofnun íþróttabandalags Hafnar-
fjarðar og sat í stjórn frá stofnun
þess 1945 til 1959 og hefur látið
málefni bandalagsins sig miklu
skipta alla tíð.
Hermann Guðmundsson var
framkvæmdastjóri ÍSÍ 1951 til
1985, og sinnti síðan sérverkefnum
fyri ÍSÍ eins og t.d. lögum og reglu-
gerðum íþróttahreyfíngarinnar al-
veg til síðasta dags.
Sem framkvæmdastjóri ÍSÍ lagði
hann alla tíð ríka áherslu á að fram-
kvæmdastjómin rækti samskipti við
héraðssamböndin út um allt land,
og það væri ófrávíkjanlegt að ein-
hveijir úr framkvæmdastjórn sætu
ársþing héraðssambandanna, á
hvaða árstíma sem var, þetta finnst
mér lýsa vel félagsmálafrömuðinum
Hermanni Guðmundssyni.
Samtök innan íþróttahreyfingar-
innar sóttust eftir að fá Hermann
sem þingforseta á þingum sínum
vegna hans yfirgripsmiklu þekking-
ar á lögum hreyfingarinnar og
starfsháttum og síðast en ekki síst
fyrir röggsemi hans og kraft. Ætíð
ef búist var við átökum um menn
eða málefni svo og flóknum laga-
breytingum vissu menn að þingið
var í góðum höndum Hermanns.
Það var mér mikils virði að njóta
hvatningar frá Hermanni er ég tók
við formennsku í ÍBH og ómetan-
legt svo í gegnum tíðina að geta
leitað í smiðju til Hermanns um hin
ýmsu mál er varða íþróttamál og
verkalýðsmál en á þessum tveim
vettvöngum lágu leiðir okkar sam-
an.
Hermanni hefur verið margvís-
legur sómi sýndur, m.a. var hann
sæmdur æðstu viðurkenningu ÍBH.
Við í stjórn ÍBH drjúpum höfði
og þökkum af heilum hug fyrir allt.
Kvaddur er mætur maður.
Ég færi eiginkonu Hermanns,
Guðrúnu Ragnheiði Erlendsdóttur,
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gylfi Ingvarsson,
formaður ÍBH.
Bjartur dagur endar með nótt,
sumar með vetri og líf með dauða.
Þannig er gangur náttúrunnar. Nú
hefur okkar elskulegi afi, Hermann
Guðmundsson, kvatt þetta líf. Okk-
ur langar til að heiðra minningu
hans og þakka allt það sem hann
var okkur.
Elsku amma Heiða, megi almátt-
ugur guð og allt góða í heimi þess-
um styrkja þig í þessum mikla missi.
Barnabörn.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta; ég er svo nærri að hvert eitt ykkar
tár snertir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið. En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, sál mín lyftist upp í mót til
ljóssins: Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu."
(Óþekktur höf., Neistar frá sömu sól).
Mummi.
Verðugur verkamaður launa
sinna. Hermann afi kunni að sá í
sinn akur góðum sáðkomum, enda
þótti flestum mjög vænt um hann
og þar var ég engin undantekning.
Hann sáði á mjög stórum akri og
var uppskeran eftir því. Þegar ég
sá hann í sínum hressu göngutúrum
um bæinn gladdist ég mjög að sjá
svona mikið líf og sannleika í afa
mínum. Konan mín lét þau orð falla
að hann væri samkvæmur sjálfum
sér og fannst mér það mikill sann-
leikur og kostur sem fleiri ættu að
rækta í sínu fari.
Það er mikill missir þegar hann
kveður okkur svona skyndilega og
óvænt og við stöndum eftir hissa
en með allskyns góðar minningar
um stríðinn, barngóðan mann, afa
minn, sem hafði vingjamlegt
augnaráð sem gladdi hjarta okkar.
Hann vildi vel og gerði vel öllum
sem vildu þiggja hans góðu sáð-
korn.
Blessuð sé minning hans. Ég
vil biðja Guð um að vera með ömmu
minni og Mumma og gæta þeirra
vel í framtíðinni.
Baldvin Þór Baldvinsson
og fjölskylda.
Maður verður máttvana og hjálp-
arlaus, fínnur svo áþreifanlega fyr-
ir smæð sinni gagnvart gangi lífs-
ins. Örfá orð og allt er breytt. Örfá
orð og maður veit, það sem manni
síst grunaði, afi Hermann er dáinn.
Maður á ekki _að syrgja. Hann naut
langrar ævi. Átti góða konu, börn,
bamaböm og bamabamaböm.
Hann var virtur og dáður. Meira
NGK rafkerti
en margur nær út úr þessu stutta
lífi. En sorgin er þarna samt. Sorg
yfir því sem hér eftir aldrei verður.
Ég ætla ekki að deila út mínum
minningum um afa. Það er of erf-
itt. En ég geri mér grein fyrir
hversu mikil gæfa er að hafa átt
hann sem afa. Hafa alla tíð notið
mikillar samvem með honum. Fyrir
það er ég þakklátur.
Gestur.
Augu mín geta ljómað
varir mínar brosað
en sorgina í hjarta mínu
getur enginn séð.
(Höf. ók.)
Ragnheiður.
Allir dagar eiga. kvöld um síðir
Allir dagar strangir eða blíðir
Nokkur dagur ei svo langur er
að ekki hafi kvöld í fór með sér.
(Óþekktur höfundur).
Elsku afí er látinn. Það er svo
margt sem aldrei var sagt og aldrei
var gert. í huga mínum koma upp
aftur og aftur orð dóttur minnar:
„Af hvetju var langafi látinn
deyja?“ Afí sem var alltaf til staðar
reiðubúinn til hjálpar, ungur og
fjörmikill og að mér fannst óbreyt-
anlegur. En skyndilega, án fyrir-
vara er hann farinn frá okkur. En
þó afí sé farinn lifír minningin
áfram með okkur. Það eru margar
skemmtilegar stundir sem rifjast
upp þegar litið er til baka. Alltaf
jafn gott að koma í hlýjuna hjá
ömmu og afa, fá eitthvað í svanginn
og þegar best lét hlusta á afa segja
sögur. Við biðjum algóðan Guð að
geyma Hermann afa og styrkja
ömmu á erfíðum stundum.
Laufey og fjölskylda,
Andri og Alfons.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
hug þinn og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Heiða.
Hinsta kveðja frá Öldrunar-
samtökunum Höfn
Hermajm Guðmundsson í Hlíf er
látinn. Hafnarfjörður stendur hníp-
inn í sorg sinni. Einn af bestu son-
um hans hefur kvatt og haldið yfír
landamærin miklu. Eftir stendur
skarð, sem vandfyllt verður.
Það kom okkur stjórnarmönnum
í Öldrunarsamtökunum Höfn í opna
skjöldu, þegar okkur barst sú frétt,
að félagi okkar og samstarfsmaður
Hermann Guðmundsson hefði látist
á Borgarspítalanum fímmtudaginn
27. febrúar sl. á 78. aldursári.
Bara daginn áður hafði hann
verið hjá okkur að fjalla um verk-
efni félagsins fullur áhuga og
starfsgleði, glaður og reifur að
vanda. Stundum dregur óvænt ský
fyrir sólu.
Hermann Guðmundsson átti heit-
an hug og hreint hjarta. Það birtist
bæði í orðum hans og gerðum.
Tungutakið var hiklaust og eldur
hugsjóna, mannúðar og manngildis
logaði glatt að baki orða hans og
athafna. Þannig þekktum við fé-
lagsmála- og baráttumanninn Her-
mann Guðmundsson.
Hafnarfjörður, íslensk verkalýðs-
og íþróttahreyfíng eiga honum mik-
ið að þakka. Hafnfírðingar, eldri
sem yngri, horfa á eftir Hermanni
Guðmundssyni með söknuði í þakk-
látum hug og með mikilli virðingu.
Margir munu verða til þess að
minnast Hermanns Guðmundssonar
og rekja æviferil hans, fjölþætt störf
og mannkosti. Hér verður ekki um
slíka minningargrein að ræða. Að-
eins hinsta kveðja og þökk frá Öldr-
unarsamtökunum Höfn í Hafnar-
fírði.
Við þökkum honum ágætan hlut
hans í bemskuskrefum félagsins í
viðleitninni að búa öldruðum góða
framtíð í upprísandi húsnæði fé-
lagsins á Sólvangssvæðinu. Þar sem
annars staðar reyndist Hermann
röskur og ráðhollur, áhugasamur
og úræðagóður, — félagi sem seint
gleymist.
Við kveðjum Hermann Guð-
mundsson með mikilli virðingu og
þökk. Minningin um góðan dreng
lifír og lýsir fram á veginn. Við
geymum hana með sjálfum okkur.
Og í hvert eitt sinn sem við minn-
umst Hermanns Guðmundssonar,
orða hans og verka, verðum við
betri menn en áður. Slíkra manna
er gott að minnast.
Ekkju hans, Guðrúnu Ragnheiði
Erlendsdóttur, svo og ástvinum
hans og vandamönnum öðrum,
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Hafnar,
Hörður Zóphaníasson, Haukur
Helgason, Kristján Guðmunds-
son, Skarphéðinn Guðmundsson
og Þorbjörg Samúelsdóttir.
Kveðja frá ungmennafélags-
hreyfingunni
Ég var mjög sleginn þegar mér
voru færð þau tíðindi á fímmtu-
dagsmorgun að vinur minn Her-
mann Guðmundssn hefði látist um
nóttina. Ég hafði hitt Hermann fyr-
ir örstuttu, hressan að vanda. Her-
mann hafði auðvitað elst að árum,
var komin á 78. árið, en sá sem
ekki vissi um aldurinn og þekkti
ekki til, hefði í ágiskunum ekki
farið mikið yfír 60 árin. Þannig var
útlitið, krafturinn og andinn.
Kynni okkar Hermanns urðu
býsha löng, og efldust eftir að ég
tók við formennsku hjá UMFÍ árið
1979. Þá var Hermann fram-
kvæmdastjóri ISI og hélt því áfram
næstu 6 árin og eftir það vann
hann að ýmsum verkefnum fyrir
ÍSÍ. Þetta leiddi til þess að vegir
okkar lágu víða saman, á ýmsum
fundum, þingum og ráðstefnum.
Það tókst með okkur vinátta sem
aldrei bar skugga á. Við fórum
ýmsar fundarferðir saman út á land,
oft tveir saman í bíl. Það var gam-
an að ferðast með Hermanni, hann
var hafsjór af fróðleik og kunni þá
list best að segja frá þannig að
atburðir urðu h'flegir og skemmti-
legir. Það var rætt um íþrótta- og
félagsstarfíð, þar sem 30 ára
reynsla sem framkvæmdastjóri ÍSÍ,
auk annarra félagsstarfa, hafði
fært honum meiri þekkingu á þessu
sviði en nokkrum öðrum manni sem
ég hef kynnst. Hermann sagði oft
frá baráttu sinni í verkalýðshreyf-
ingunni, frá pólitískri reynslu sinni.
Þar var þekkingin mikil, enda hafði
hann bæði verið þingmaður og í
forystu öflugs verkalýðsfélags. Ég
minnist þess aðdrei að mér hafí
leiðst í ferðum með Hermanni og
hlakkaði ætíð til þeirra ferða þar
sem við vorum ferðafélagar.
Á þingum héraðssambanda var
Hermann aufúsugestur enda vel
þekktur og kynntur meðal ung-
mennafélaga. Það báru allir virð-
ingu fyrir Hermanni, hann var ólat-
ur að mæta hvar sem hans var
þörf. Hann ræddi málefni ÍSÍ og
störfín í héruðunum af mikilli þekk-
ingu og var óspar að grípa inn í
ef honum þótti einhver mál ætla
að lenda í ógöngum. Hann var mik-
ið spurður og átti ætíð svör. Það
kom fyrir að Hermann hækkaði
róminn örlítið og fann að þegar
honum sýndist rangt að farið. En
slík persóna var Hermann að aldrei
fyrtist neinn við, heldur lögðu menn
við hlustir og tóku mark á því sem
sagt var. Það er stundum sagt að
menn eigi ekki að vera of lengi í
sama starfi eða vera of lengi í fé-
lagslegri forystu. Hermann var gott
dæmi um að slíkar vangaveltur eiga
ekki alltaf rétt á sér. Það dró aldr-
ei úr áhuganum, víðsýninni og
dugnaðinum. Það eina sem breyttist
var að það bættist í stóran reynslu-
sjóð.
Ég er þakklátur forsjóninni fyrir
að hafa fengið að kynnast Her-
manni Guðmundssyni, hugsjónum
hans og áhugamálum, hann var
maður sem hægt var að dá og þykja
vænt um. Á þessari stundu vil ég
flytja þakkir frá ungmennafélags-
hreyfíngunni fyrir starfíð og fórn-
fýsina. Það geri ég fyrir hönd þús-
unda ungmennafélaga um allt land,
sem kynntust Hermanni á löngum
starfsferli.
Ég sendi fjölskyldunni samúðar-
kveðjur frá ungmennafélögum.
Megi minningin um góðan dreng
verða vinum og vandamönnum
styrkur við skyndilegt og ótíma-
bært fráfall.
Pálmi Gíslason,
formaður UMFÍ.
Kveðja frá samstarfsfólki
Óneitanlega kom okkur á óvart
fregnin um fráfall vinar okkar og
samstarfsmanns til margra ára, svo
brátt sem það bar að. Hann kom á
skrifstofuna til okkar daginn áður,
að mér virtist jafn hress og venju-
lega. Nóttina eftir var hann allur.
En mér varð einnig hugsað til
þess, að líka hlýtur það að vera
gott að kveðja þennan heim án
þess að þurfa að þola langvarandi
veikindi og vera öðrum háður árum
saman svo fremi að viðkomandi- sé
tilbúinn til þess gagnvart sér og
sínum.
Hermann Guðmundsson átti
langan starfsdag að baki hjá ÍSÍ
og lifði mikla umbrotatíma. Hann
naut sín vel að vera þar sem líf var
í tuskunum, ekki síst á hinum fé-
lagslega vettvangi, þingum og
fundum.
Við samstarfsfólk hans hjá ÍSÍ,
og ég tel mig einnig mæla fyrir
munn þeirra sem starfa hér í íþrótt-
amiðstöðinni í Laugardal hjá hinum
ýmsu samtökum, minnumst Her-
manns með miklum hlýhug. Hann
var afar velviljaður, léttur í spori
og lund, naut félagsskaparins og
þess að ræða landsins gagn og
nauðsynjar í víðasta skilningi.
íþróttahreyfíngin, verkalýðsmál og
stjórnmál voru honum í raun jafn
kærkomin umræðuefni, ekki síst
þegar sest var niður sameiginlega
yfir kaffíbolla.
Eftir að Hermann hætti störfum
sem framkvæmdastjóri átti ég við
hann margvísleg persónuleg sam-
skipti og er það skoðun mín, að í
þeim efnum hafí sá sem fór og hinn
sem kom, fengið tækifæri til að
styðja hvor annan.
Hans indælu konu, Heiðu, og fjöl-
skyldu, sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
F.h. samstarfsfólks,
Sigurður Magnússon,
framkvæmdastjóri ÍSÍ.
Þann 27. febrúar sl. lést Her-
mann Guðmundsson á Borgar-
spítalanum í Reykjavík á 78. aldurs-
ári. Hann fæddist 15. júní 1914 í
Reykjavík sonur hjónanna Guð-
mundar Guðlaugssonar, vélstjóra
og Marsibil Eyleifsdóttur.
Ekki verður æviferli Hermanns
Guðmundssonar gerð skil hér en
gengið út frá því að aðrir verði til
þess. Aðeins verður leitast við að
senda nokkur kveðjuorð, nú er leið-
ir skilja um sinn, frá þeim sem áttu
með honum samleið innan íþrótta-
hreyfíngarinnar.
Hermann Guðmundsson ól allan
sinn manndómsaldur í Hafnarfírði
og varð snemma virkur þátttakandi
og um sex áratuga skeið einn af
forystumönnum knattspyrnufélags-
ins „Hauka“ og formaður þess
1933-1938. Áhuga Hermanns á
íþrótta- og félagsmálum má marka
af því að hann sýndi sínu gamla
félagi alltaf mikinn áhuga og var
alltaf reiðubúinn að sinna kalli þess
og að hans aðalstarf var sem fram-
kvæmdastjóri íþróttasambands ís-
lands í tæplega hálfan fjórða ára-
tug. Segja má að hann hafí helgað
félagsmálastörfum allt sitt líf þar
eð hann var einnig um árabil einn
af helstu forystumönnum verka-
lýðshreyfingarinnar hér á landi.
Fyrstu kynni mín af Hermanni
voru er hann starfaði sem formaður