Morgunblaðið - 09.07.1996, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 9. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐBJÖRG EIRÍKSDÓTTIR,
Skeggjagötu 7,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 6. júlí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Örn Ævarr Markússon, Halla Valdimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
EINAR KRISTJÁNSSON
frá Hermundarfelli,
lést laugardaginn 6. júlí.
Guðrún Kristjánsdóttir,
Angantýr Einarsson,
Óttar Einarsson,
Bergþóra Einarsdóttir,
Einar Kristján Einarsson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HELGI J. JÓNSSON,
Kópavogsbraut1A,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 7. júlí.
Elín Helgadóttir,
Jón Björn Helgason, Kolbrún Gunnlaugsdóttir,
Hilmar Þ. Helgason
og barnabörn.
t
Bróðir okkar og mágur,
JÓN GUÐMUNDUR TÓMASSON
bóndi,
Fljótshólum,
Gaulverjabæjarhreppi,
andaðist í Sjúkrahúsi Reykjavíkur aðfaranótt 6. júlí.
Sigríður Tómasdóttir, Bjarni Guðmundsson,
Gunnar Tómasson, Anna Steingrímsdóttir,
Bjarni Tómasson, Hjördís Þorsteinsdóttir,
ÞuríðurTómasdóttir, Kristján Þórisson.
t
MARTEINN PÉTURSSON
fyrrum bifreiðastjóri,
Vatnsholti 4,
Reykjavík,
andaðist í Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudaginn 5. júlí.
Gylfi Gunnlaugsson,
Álfrún Gunnlaugsson.
t
MÁLFRÍÐUR LARSDÓTTIR,
Hringbraut 87,
Keflavík,
lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur sunnudaginn 7. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Lárus Kristinsson.
t
Móðurbróðir minn,
MARTEINN PÉTURSSON,
Vatnsholti 4,
lést í Borgarspítalanum föstudaginn 5. júlí.
Ólafur Gunnlaugsson.
t
Sambýlismaður minn,
VALDIMAR SVEINBJÖRNSSON,
Sólvallagötu 38,
Keflavík,
sem lést þann 1. júlí sl., verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju
fimmtudaginn 11. júlí kl. 14.00.
Hólmfríður Árnadóttir.
KATRÍN ÓLAFÍA
ODDSDÓTTIR
+ Katrín Ólafía
Oddsdóttir, Álf-
hólsvegi 8a, Kópa-
vogi, fæddist í
Hvarfsdal á Skarðs-
strönd í Dalasýlsu
22. nóvember 1928.
Hún lést á sjúkra-
húsi Reykjavíkur
28. júní siðastliðinn.
Katrín ólst upp hjá
foreldrum sínum
Oddi Bergsveini
Jenssyni bónda, f.
9. apríl 1880, d. 29.
júlí 1962, og Val-
fríði Ólafsdóttur
húsmóður, f. 30. júlí 1893, d.
9. september 1984, til sex ára
aldurs en fluttist síðan með fjöl-
skyldunni í Sælingsdal í
Hvammssveit. Katrín var næst
yngst sinna systkina, samfeðra
voru Helga, húsmóðir í Reykja-
vík, f. 25. október 1904, d. 13.
ágúst 1995, Alfons, fv. vörubif-
reiðastjóri, f. 5. nóvember 1905.
Alsystkin: Guðrún, húsmóðir i
Sælingsdal, f. 31. desember
1916, Sigríður Rósa, húsmóðir
og verkakona, f. 29. júní 1921,
Hallgrímur Pétur, fv. verk-
sljóri í Reykjavík, f. 19. janúar
1923, Þórdís, húsmóðir á Ketils-
stöðum, f. 22. október 1924, og
Ólafur Valdimar, verktaki í
Kópavogi, f. 8. sept-
ember 1935.
Hinn 17. júní 1950
giftist Katrín Grími
Stefáns Runólfs-
syni, þá bifreiða-
stjóra en síðar fram-
kvæmdasljóra og
skrifstofumanni,
fæddum í Húsavík í
Steingrímsfirði 19.
október 1925, d. 16.
ágúst 1993. Katrín
og Grímur eignuð-
ust einn son, Odd
Bergsvein Gríms-
son, veggfóðrunar-
og dúklagningameistara, f. 9.
apríl 1950, kvæntur Herdísi Ein-
arsdóttur, f. 6. júlí 1953, fram-
kvæmdastjóra. Börn þeirra eru
Katrín, f. 16. september 1973,
Hreiðar, f. 1. nóvember 1976,
Eyrún, f. 31. október 1980.
Katrín var húsmóðir og
verkakona, vann við fram-
reiðslustörf, fiskvinnslu og
fleira. Síðustu árin vann hún við
heimilishjálp í Kópavogi. Fyrstu
búskaparárin bjuggu þau hjónin
í Reykjavík, en árið 1956 fluttu
þau í eigið hús á Álfhólsvegi 8a
í Kópavogi.
Útför Katrínar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elskuleg tengdamóðir mín er lát-
in aðeins 67 ára að aldri. Síðustu
vikumar dvaldi hún á spítala, og
þó hún væri orðin mjög veik, var
hún alltaf jafn glæsileg. Tengdafað-
ir minn lést fyrir brátt þremur árum,
þannig að missir okkar hjóna og
bamanna er mikill, en þau voru
okkur og barnabörnum sínum ein-
staklega góð.
Það eru ekki öll börn jafn lánsöm
og börnin mín að hafa átt ömmu
sem var tilbúin að gæta þeirra,
meðan foreldramir unnu úti og ef
veikindi komu upp eftir að þau byrj-
uðu í leikskólum og skólum var
auðsótt mál að fá ömmu Katrínu
til þeirra að gæta þeirra. Hún hafði
líka alltaf tíma til að tala við þau,
leika, spila eða sauma á þau föt,
en hún var mikil saumakona. Börn-
in mín nutu ekki bara þeirra forrétt-
inda að hafa góðan aðgang að ömmu
sinni, heldur líka að Valfríði
langömmu sinni, en hún bjó hjá
tengdaforeldrum mínum í næstum
þrjá áratugi. Þau nutu þess sem
margir uppalendur telja einmitt
vanta í dag að börn kynnist fleiri
kynslóðum en bara foreldrum sín-
um.
Margar góðar minningar um
samverustundir okkar koma upp í
hugann, og aldreijeið sumar án
þess að við færum í ferðalag með
ömmu og afa í fellihýsinu þeirra.
Oft enduðum við á Flúðum eða í
nágrenni við Flúðir og kom það
okkur því ekkert á óvart að þau
festu kaup á landskika í Villinga-
holtshreppi fyrir nokkrum árum.
Ekki entist þeim aldur til að fylgj-
ast með gróðrinum þar vaxa, þess
fá aðrir að njóta, en tengdamóðir
mín hafði mikla ánægju af öllum
gróðri eins og garðurinn hennar,
gróðurhúsið og Merkulaut báru vitni
um. Hún bar mikla virðingu fyrir
öllum gróðri og hafði unun af að
koma til plöntum, græðlingum, taka
upp rótarskot og sá alls konar plönt-
um sem hún gaf öðrum til gróður-
setningar. Hún var natin við allt sem
þurfti aðhlynningar og þannig er
minningin um hana hvernig hún
hlúði að bamabörnunum sínum sem
vora það dýrmætasta sem hún átti,
enda er söknuður þeirra mikill. Takk
fyrir allt og allt.
Tengdadóttir.
Nú er hún Katrín mín farin, far-
in yfir móðuna miklu, þangað sem
Grímur var farinn þremur árum á
undan henni.
Við eigum aldrei oftar eftir að
sitja við eldhúsborðið hennar í há-
deginu og borða kjötsúpuna góðu,
en engin eldaði jafn góða kjötsúpu
og hún. Við eigum heldur ekki eft-
ir að drekka kaffi hvor hjá ann-
arri, eða ég að leita ráða og álits
hjá henni.
Eg hef þekkt hana svo lengi og
náið, að mér fínnst eins og ég hafi
misst systur, sem verið hefur mér
mjög náin og kær.
Við unnum mikið saman til
margra ára, raunar áratuga. Hæst
ber þó í mínum huga vinna okkar
við húsakynni Framsóknarfélag-
anna í Kópavogi, að Digranesvegi
12. En í nokkrar vikur unnum við
þar, allt frá kl. 7.30 að morgninum
fram undir kl. 19 eða lengur, við
að koma húsnæðinu í stand eftir
gagngerar breytingar og svo að
baka með kaffinu til að hægt yrði
að opna það á ákveðnum tíma.
Grímur maður hennar var líka
óþreytandi við að hjálpa okkur eftir
að hann kom heim frá daglegri
vinnu. Við þijú voram því stolt eins
og „hanar á haug“, daginn sem
opnað var vissum við að við ættum
þama stóran hlut. Katrín átti mjög
auðvelt með að umgangast fólk og
aldrei sagði hún hnjóðsyrði um
nokkurn mann, en reyndi ávallt að
gera öðrum gott og láta gott af sér
leiða.
Hún stóð eins og klettur er Grím-
ur lést í ágúst fyrir þremur árum.
En í júlíbyrjun það sama sumar
fórum við í helgardvöl að Hvann-
eyri, þar sem orlofskonur úr Kópa-
vogi dvöldu þá. Grímur hvatti hana
mjög að fara þetta með mér, hún
myndi hafa mjög gott af því. Sjálf-
ur var hann þá helsjúkur orðinn og
rúmliggjandi. En Katrín hafði starf-
að í orlofsnefndinni í 15 ár, þó hún
starfaði þar ekki lengur, verið far-
arstjóri a.m.k. fimm sinnum og
þekkti því margar kvennanna sem
dvölu þarna. Þessi ferð varð okkur
báðum mjög ánægjuleg og hafði
hún gott af að fá þessa stuttu hvíld.
Hún var mjög duleg að skreppa
í dagsferðir austur í landið sitt og
hlúa að plöntum og gróðursetja
fleiri, eftir að Grímur lést og var
henni mikil ánægja í því. Hún hugs-
aði líka vel um allar plönturnar
heima, bæði í gróðurhúsinu og
garðinum. Hún var mjög vel heima
í öllu er að görðum og gróðri lýtur
og má með sanni segja, að hún
hafði „græna fingur".
Henni lét mjög vel að sauma og
saumaði óteljandi flíkur bæði á
sjálfa sig og aðra og oft fékk ég
góð ráð hjá henni varðandi sauma-
skap.
Katrín var mikil félagsmálakona
og leiddi það af sjálfu sér að hún
var kjörinn fyrsti formaður félags-
ins okkar, Freyju, félags framsókn-
arkvenna í Kópavogi, og ruddi
brautina fyrir þær konur sem síðan
hafa gegnt formennskunni.
Hún var fulltrúi félagsins í flests-
um nefndum innan Kvenfélagasam-
bands Kópavogs, svo sem: Orlofs-
nefnd, mæðrastyrksnefnd, lista-
verkanefnd og laganefnd, en laga-
nefnd skilaði tillögum að lagabreyt-
ingum Kvenfélagasambandsins fyr-
ir aðalfund þess í mars síðastliðn-
um. 13. maí sl. fór ég til Katrínar
að skila hlutum sem hún átti, þá
vora hjá henni samstarfskonur
hennar í Mæðrastyrksnefndinni, en
hún var að láta af störfum í nefnd-
inni vegna heilsubrests. Mér var
umsvifalaust boðið til stofu, í kaffi
og fínustu kræsingar, eins og ekk-
ert væri eðlilegra, en svona var hún
Katrín mín alltaf.
Barnabörnin hennar þtjú, Katrín,
Hreiðar og Eyrún litla, sem nú er
reyndar orðin stór, áttu stórt rými
í hjarta hennar. Hún var stolt af
þeim og ekki að ástæðulausu. Hún
átti raunar mörg önnur „barna-
böm“ því hún var „leikskólaamma“,
líklega fyrsta „leikskólaamman"
sem um getur og fyrir örskömmu
kom hún í stutta ferð heim af
sjúkrahúsinu, sat hún þá í stól og
fylgdist með leikskóalbörnunum, er
þau gróðursettu græðlinga úr garð-
inum hennar. Eg veit að henni hef-
ur verið það ómetanlegt því bæði
börn og gróður áttu svo stóran hiut
i henni.
Oddur sonur hennar, Herdís kona
hans og börnin þeirra, eyddu mikl-
um tíma með henni á sjúkrahúsinu
og aldrei kom ég þar, svo hún segði
mér ekki að eitthvert þeirra hefði
komið í dag, einnig voru aðrir nán-
ir ættingjar mjög duglegir að heim-
sækja hana, svo og vinir og kunn-
ingjar.
Hún átti jafnvel góð ráð að gefa
mér, helsjúk orðin, er ég tjáði henni
að við Sigurbjörg Björgvinsdóttir
myndum fara með orlofskvennahóp
í Þórsmörk 22.-23. júní, nefndi hún
við mig, að það gæti nú orðið kalt
að kvöldi, þótt sólskin væri að deg-
inum, og skyldi ég því hafa hlý föt
aukreitis, betra væri að hafa þau
til staðar.,
Er Oddur sonur hennar hringdi
til mín á föstudaginn 28. júní og
tjáði mér lát henar, varð ég ekki
undrandi. Ég vissi að annars var
ekki að vænta. Oddur sagði mér
að hún hefði spurt hann nokkru
áður, hvort við værum enn í Þórs-
mörk.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann, við andlát kærrar vin-
konu. En mig skortir bæði orð til
að tjá mig og svo er sálin viðkvæm
á þessari stundu. Ég læt því öðrum
eftir að geta um öll góðu verkin
hennar Katrínar.
Guð geymi hana og gæti, ásamt
Grími.
Ég votta Oddi, Herdísi og börn-
um þeirra, systkinum hennar og
öðru venslafólki dúpstu samúð
mína.
Birna Árnadóttir.
Hver minning dýrmæt periaað liðnum lifsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjðf sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
Þessar ljóðlínur Ingibjargar Sig-
urðardóttur komu upp í hugann
þegar mér var tilkynnt lát athafna-
konunnar Katrínar Oddsdóttur. Mig
setti eitt andartak hljóða, þrátt fyr-
ir að ég vissi að „svefninn eilífí“
væri eina lausnin á þeirri hetjulegu
baráttu sem háð hafði verið.
„Ég er þakklát fyrir þessa
þriggja ára framlengingu á líf mitt,
en nú verður líklega ekki lengur
streitst á móti, góða mín.“ Þannig
mælti Katrín að því er virtist æðru-
laus og fullkomlega meðvituð um
það sem í vændum var, þegar hún
kvaddi mig og gaf mér síðustu heii-
ræðin.