Morgunblaðið - 22.02.1998, Blaðsíða 40

, 40 SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær eiginkona mín, móöir okkar, dóttir,
systir og tengdamóðir,
BJÖRK AÐALHEIÐUR BIRKISDÓTTIR,
Búhamri 13,
Vestmannaeyjum,
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja fimmtu-
daginn 19. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bernódus Alfreðsson,
Þórður Ólafur Rúnarsson,
Ragnar Birkri Bjarkarson,
Guðný Bernódusdóttir,
Birkir Jónsson,
Guðmundur Birkisson,
Hrefna Birkisdóttir,
Helga Birkisdóttir,
Sólrún Bragadóttir,
Erla Helgadóttir,
Erla Guðjónsdóttir,
Gísli Garðarsson,
Ólafur Sólmundsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR GUÐJÓNSSON,
Espigerði 2,
lést fimmtudaginn 19. febrúar.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn
27. febrúar kl. 13.30.
Svanhildur Magnúsdóttir,
Viðar Guðmundsson, Gerlinde A. Xander,
Bryngeir G. Guðmundsson, Katrín Hallgrímsdóttir,
Guðmundur H.S. Guðmundsson, Hanna H. Leifsdóttir,
Anna Dóra Guðmundsdóttir, Kristinn Kristinsson,
Óskar Guðmundsson
og barnabörn.
Fóstra min,
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Droplaugarstöðum
v/Snorrabraut,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu mánu-
daginn 23. febrúar kl. 13.30.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Steindór Guðmundsson.
Útför fósturmóður okkar, tengdamóður og
ömmu,
GUÐRÚNAR Þ. HÖRGDAL,
Skarðshlíð 17,
Akureyri,
fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
24. febrúar kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
minningarkort Sambands íslenskra kristni-
boðsfélaga.
Þorsteinn R. Hörgdal, Kristín Óskarsdóttir,
Jónína R. Hörgdal, Helgi Örn Jóhannsson
og barnabörn.
Elskuleg frænka okkar,
AÐALBJÖRG JÓHANNSDÓTTIR,
Hólavegi 5,
Dalvík,
verður jarðsungin frá Dalvíkurkirkju
daginn 24. febrúar kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
þriðju-
Jóhann Tryggvason,
Kristín Tryggvadóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
RAGNA SVAVARSDÓTTIR,
Stillholti 8,
Akranesi,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju þriðju-
daginn 24. febrúar kl. 14.00.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
HALLGRIMUR
INDRIÐASON
+ Hallgrínmr Ind-
riðason fæddist á
Espihóli í Eyjafirði
hinn 17. júní 1919.
Hann lést á heimili
sínu í Litla-Hvammi,
Eyjafjaröarsveit,
hinn 14. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Indriði
Helgason, bóndi í
Botni og síðar á
Dvergstöðum í Eyja-
firði, f. 26.1. 1869, d.
20.6. 1939, og kona
hans Helga Hannes-
dóttir, f. 20.1. 1892,
d. 7.1. 1976. Eftirlifandi systkini
hans eru María, Páll, Jóhann og
Sigurlaug, en elsti bróðirinn,
Þorbjörn, lést 1979.
Árið 1941 kvæntist Hallgrímur
Lilju Jónsdóttur, f. 19. júní 1921 í
Vaglagerði í Skagafirði, dóttir
Jóns Kristjánssonar, kennara og
organista, og konu hans Rann-
veigar Sveinsdóttur. Hallgrímur
og Lilja bjuggu lengst af í Krist-
nesi í Eyjafirði og
störfuðu við Krist-
neshæli, hann við
vélavörslu og snu'ðar
og hún síðari ár við
símavörslu. Árið
1987 fluttu þau hjón-
in í Litla-Hvamm í
sömu sveit.
Þau Hallgrímur og
Lilja eignuðust fimm
börn og eru tvö
þeirra látin: Indriði,
bókasafnsfræðingur,
f. 21.10. 1944, d. 27.1.
1979, og Jón, bóndi,
f. 21.10. 1944, d. 3.5.
1991. Önnur börn þeirra eru
Kristín, ritari, búsett í Reykjavík,
f. 30.4. 1947, Hólmgeir Gunnar,
húsasmfðameistari, Álftagerði f
Mývatnssveit, f. 14.12. 1960, og
Helga, bóndi í Hvammi, Eyja-
fjarðarsveit, f. 30.3.1962.
Útför Hallgríms fer fram frá
Akureyrarkirkju mánudaginn 23.
febrúar og hefst athöfnin klukk-
an 13.30.
Mig langar með þessum orðum að
minnast Hallgríms tengdafoður
míns, ekki eingöngu sem indæls
tengdafóður, heldur miklu fremur
sem afa barnabama sinna, en í því
hlutverki fannst mér hann ætíð
njóta sín hvað best. Sömuleiðis dáð-
ist ég ætíð af þeirri alúð sem hann
lagði við hestana sína, sem sannar-
lega voru heppnir með húsbónda.
Það leyndi sér ekki, að þeir voru
miklir vinir hans, ekki síður en
bamabörnin. Það sem framar öðra
prýddi skapgerð Hallgríms var
hæglæti og iðjusemi, en jafnframt
hafði hann til að bera smitandi
glettni, ekki síst þegar eitthvað hé-
gómlegt í fari fólks bar á góma.
Hallgríms verður héreftir sárt
saknað í heimsóknum okkar í Litla-
Hvamm. Vandfundinn er betri stað-
ur til að öðlast hugarró og stilla sál-
arkompásinn á allt það, sem eðli-
legt, heilbrigt og náttúralegt getur
talist. Þar bjuggu þau Hallgrímur
og Lilja í fullkomnum samhljómi við
náttúrana.
Lengst af bjuggu tengdaforeldr-
ar mínir í Kristnesi og ólu þar upp
böm sín fimm að tölu. Þangað var
ætíð gott að koma og minnist ég
þakklátur þeirra mörgu sæludaga,
sem ég og fjölskylda mín áttum þar
með þeim hjónum og bömum
þeirra. Þegar Hallgrímur lét af
störfum árið 1987, sem smiður við
Kristneshæli, og Lilja hætti síma-
vörslu við hælið, ákváðu þau að
festa kaup á Litla-Hvammi, sem þá
var orðinn heldur hrörlegur bær við
jaðar Kjamaskógar. Fannst mörg-
um það hið mesta óráð og að vart
yrði þar aftur um mannabústað að
ræða. En Hallgrímur hélt sínu
striki, sem endranær, og endur-
byggði húsið af þvílíkum dugnaði að
athygii vakti. Saman byggðu þau
Lilja upp einkar hlýlegt heimili og
fegruðu umhverfið af sinni einstöku
smekkvísi og alúð. Síðastliðið sumar
hlutu þau hjón viðurkenningu sveit-
unga sinna fyrir fagurt umhverfi og
snyrtimennsku.
I Litla-Hvammi er gestum ávallt
tekið fagnandi og af norðlenskri
gestrisni. Aldrei heyrist þar talað
styggðaryrði við eða um nokkurn
mann. I mesta lagi gert góðlátlegt
grín að náunganum. Heimilið er
látlaust og menningarlegt og m.a.
margt góðra bóka, sem ég læt oft
eftir mér að sökkva mér ofan í í
kyrrðinni, sem ekkert truflar
nema hljóð þau sem tilheyra nátt-
úru landsins. Verð ég að viður-
kenna, að stundum gat tekið tíma
að venjast kyrrðinni, og að vakna
við fuglasöng og suð í flugum, í
stað þess þunga niðs umferðar,
sem jafnan fylgir morgunsárinu í
Reykjavík.
Hallgrímur leyndi oft á sér og gat
verið gaman að gantast við hann
þegar svo bar undir. Fannst mér oft
skondið hversu rækilega hann var
áttaður, ekki síður innan húss en ut-
an. Hvert herbergi og jafnvel hús-
gagn laut reglu áttavitans og fannst
okkur borgarbörnum, sem kunnum
fáar áttir aðrar en uppettir og
niðrettir, stundum kostulegt á að
hlýða. Hallgrímur, eins og annað
fólk á sömu slóðum, talaði hrein-
ræktaða norðlensku, sem í fyrstu
hljómaði skringilega í sunnlenskum
eyram. Framan af fannst mér
óþarflega mikið af samhljóðum í
þessari skýru tungu, enda vanari
sérhljóðum. Fljótlega lærði maður
að meta hin nýstárlegu hljóð, sem
fylgdu heimsóknum í Litla-Hvamm,
og skynjaði þau sem náttúrulega
tónlist í réttum takt við mannssál-
ina.
Hallgrímur þoldi illa skarkala
borgarlífsins og fór helst ekki ótil-
neyddur til Reykjavíkur. Að því
leyti vora þau Lilja nokkuð ólík. Þá
sjaldan henni tókst að telja mann
sinn á að heimsækja höfuðborgina,
tók hann fljótt að ókyrrast og verða
heimfus. Hann fór að hafa áhyggjur
af hestunum sínum og fyrir kom að
hann missti áttirnar, aldrei þessu
vant, enda fátt um kennileiti ef mið-
að er við Eyjafjörðinn.
Þótt mér fyndist Hailgrímur og
Lilja alltaf vera einkar hamingju-
samt fólk, þá vissi ég að alltof oft
hafði nístandi sorgin knúið dyra hjá
þeim. Þannig misstu þau tvö elstu
börn sín, tvíburana Indriða og Jón,
er þeir vora í blóma lífsins. En, eins
og gjamt er um lífsreynt fólk, þá
var áföllum tekið af æðraleysi og
sorgin hljóð. Virtist sem Hallgrímur
og Lilja efldust með hverri raun
sem á þau var lögð.
Um leið og ég votta tengdamóður
+ Ingibjörg Guð-
mundsdóttir
fæddist 29. ágúst
1908. Hún lést 13.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
vom Guðmundur
Guðjónsson, báta-
smiður, f. 1882 á
Vattamesi í Gufu-
dalssókn, Austur-
Barðastrandarsýslu,
d. 1964, og Margrét
Zakaríasardóttir úr
Bolungarvík, f. 1884,
d. 1943. Börn þeirra
voru átta. Á lífí eru
Ágúst, Björn og Jón, en látin eru
Stefán, Björg, Jónas, Guðmundur
og Ingibjörg.
Ingibjörg giftist 7. ágúst árið
1931 Ágústi Oddsyni, sjómanni, f.
14.6. 1900, d. 19.2. 1975. Uppeld-
Mig langar að minnast frænku
minnar, Ingibjargar Guðmunds-
dóttur, nokkram orðum, eða Ingu
eins og hún var alltaf kölluð meðal
ættingja og vina. Amma hennar,
Björg, var langamma mín. Inga
fæddist í Bolungarvík en ólst upp
með systkinum sínum í Hnífsdal, en
þangað höfðu foreldrar hennar
flutt. Guðmundur, faðir hennar, bjó
í æsku með móður sinni Björgu
Guðmundsdóttur hjá sæmdarhjón-
unum Petrínu Pétursdóttur og
Bimi Jónssyni, sem þá bjuggu á
Kirkjubóli á Bæjarnesi í Austur-
Barðastrandarsýslu. Arið 1895
flytja þau hjón búferlum með heim-
issonur þeirra er
Steindór Guðmunds-
son, verkfræðingur,
forstjóri Fram-
kvæmdasýslu ríkis-
ins, f. 8.6. 1947.
Ágúst var ömmu-
bróðir hans. Foreldr-
ar Steindórs voru
Guðmundur Péturs-
son, símritari, og
Ingibjörg Jónsdóttir.
Kona Steindórs er
Bjarndís Harðardótt-
ir, snyrtifræðingur.
Börn þeirra eru: Eva
Hrönn, f. 1971, Fríða
Dóra, f. 1974, og Snorri Valur, f.
1981.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá kapellunni í Fossvogi á morg-
un, mánudag, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
ilisfólk og búfénað að Hrauni í
Keldudal í Dýrafirði. Farið var
gangandi yfir Glámu, sem þá var
hulin jökli. Guðmundur faðir Ingu
var með í þeirri för, þá tólf ára gam-
all, en Björg móðir hans fór sjóleiðis
yfir í Dýrafjörð með unga syni hjón-
anna, þá Pétur Bjömsson síðar
skipstjóra á Gullfossi og Þorvarð
Bjömsson síðar lóðs. Þessi ferð yfir
Glámu þótti frækilegt afrek og var
lengi í minnum höfð. Frásögn þessa
skráði Lilja Bjömsdóttir skáldkona
eftir systur sinni Guðrúnu, sem var
tíu ára þegar hún fór þessa ferð og
mundi hana vel. Sjálf var Lilja
einnig með í ferðinni, þá barn á
fyrsta ári. Skólaganga Ingu varð
ekki löng, frekar en oft á þeirri tíð,
nokkur ár í barnaskóla, því fara
varð út á vinnumarkaðinn eins fljótt
og kostur var.
Suður til Reykjavíkur kom Inga
um 1930 og réðst í vist. Hún var
m.a. í vist hjá Thor Jensen og fjöl-
skyldu hans. Þar líkaði henni vel að
vera og talaði ætíð hlýlega um það
fólk, enda kunni það vel að meta
myndarskap hennar og glaðværð.
Ingu og Ágústi varð ekki barna
auðið en þau ólu upp fósturson,
Steindór Guðmundsson, frænda
Ágústar, sem kom til þeirra barn að
aldri.
Lengst af bjuggu Inga og Ágúst á
Framnesvegi 21 í Reykjavík, leigðu
þar íbúð hjá Sigurði Halldórssyni
og Sigríði konu hans, en hún var
systurdóttir Ágústar. Á milli fjöl-
skyldnanna var einstök vinátta.
Inga hreifst af söng og tónlist og
hafði sjálf fallega söngi-ödd. Líklega
hefur hlédrægni valdið því, að sá
draumur hennar, að syngja í kór,
rættist aldrei. Hún var ein af þess-
um íslensku húsmæðrum, sem kusu
sér fyrst og fremst fjölskylduna og
heimilið sem starfsvettvang. Hús-
móðurstarfinu sinnti hún ákaflega
vel, hún var bæði smekkleg og
myndarleg. Hún hafði yndi af
hverskonar hannyrðum og bar
heimili hennar þess fagurt vitni.
Inga var farin að tapa heyrn und-
ir það síðasta en var að öðru leyti
ótrúlega ern og minnið í besta lagi.
Síðustu árin bjó hún á Droplaugar-
stöðum við Snorrabraut, þar sem
hún naut góðrar umönnunar.
Ég kveð nú Ingu frænku og
þakka henni langa og góða sam-
fylgd.
Greta.
INGIBJÖRG
G UÐMUNDSDÓTTIR