Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 33

33
Árnesi í Strandasýslu, dó snenmia í vetur, varhann
lángþjáöur af æxlis ineini á hálsinum.
4. BÚNAÐARTIÆTTIR og BJARGRÆÐIS-
VEGIR.
J>ó fiess væri getið í fyrra, aö mörgu væri enn
Jiá ábótavant í búnaðarháttum Vestfiröínga, veröur
ekki annað sagt, fiegar á alt er litið, en að fieir að
mestu seu í sania liorfi og áður. Ein og önnur bót
er að vísu á komin, og að minnsta kosti eru menn
farnir að sjá, að margt fiurfi að laga, en bæði vant-
ar atorku og alúð til framtakseminnar. Orkuna
vantar, af því sumir bændur eru einyrkjar, og f)eim
er ei ætlandi að afkasta nokkru að mun fram yfir
það, sem venjulega viðþarf til að viðhalda bú-hokr-
inu; eru f)ó f)ess dæmi, að einyrki afkastar opt
meiru að sínu leyti í vinnu og starfseini, en 2 vinnu-
menn hjá hverjum öðrum, einkum f)egar sá hinn
sami geingur ekki til allrar vinnu. Alúðarskortinn
tel eg fólginn í því, þegar ekki er notuð hver stund-
in til einhverra bú-þarfanna, og menn halda svo
fast við gamla búnaðarvenju í hverju einu, að ekki
ma breyta vinnubrögðum og búnaðarbáttum. Alt um
það má þó fullyrða, að mikil breytíng sé komin á
veitíngar og viðurgjörníng, frá því sem áður var.
Á öndverðri öld þessari, að eg ei tali um áður fyrri,
vissi almenníngur ekki, hvað kaffi var; sumir hverjir
líktu drykk þessuin við sviðasoö; aðrir, ef þeir eign-
uðust kaffibaunir, reyndu að liafa þær til grautargerð-
ar, en þar það mistókst, feingu þeir sér tilsögn að
brenna þær, og suðu siðan í vatni; létu þeir sér þá
ekki nægja, sumir hverjir, að drekka seyðið, heldur
supu korginn líka. Nú ervarla sá kotbær tilvestra,
að ei gángi kaffi svo að kalla jöfnum höndum ineð
matarnautn, sumstaðar tvisvar, ef ei þrisvar, á dag,
3