Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1849, Blaðsíða 69

69
sinrii svivirðu í augum allra ókunnugra manna.
Segðu honum þessi orð mín, Gestur minn, ef þið
hittist, og bættu því við um leið, að lángt sé frá því,
að eg hafi það talað af kala til hans, því gleði skyldi
mér að því vera, gæti eg greidt för lians, ef hann
bæri að húsum míruim, þá er liann er i steinasnuddi
sínu, beldur af því, að eg vil, að niðjar vorir og
þeir, er ekki þekkja gltigt kvöldvökulífið í sveit-
inrri á þessum tímum, sjái, hversu stórlega höf-
undinum befir mishermzt, og að ritlíngur lians komi
ei öðrum til að leggja rángan dóm á breytni vora,
bænda, því liefðu allir látið mál þetta liggja i þagn-
argildi, er ei óliklegt, að með tímanum heföi mátt
heimfæra til sKvöIdvökunnar“ og sumra hverra les-
enda hennar málsháttinn gamla: „ekki er svo leiður
til að ljúga, að ei sé ljúfur til að trúa.“
G. ;jiað sé eg, að þér er fremur þúngt í skapi
við „Kvöldvöku í sveit“, og er öll von til þess, en
á þvi furðar mig, að eg heyri þig ekkert minnast
þess, þó ykkur hændunum hér vestra sé borið það
á brýn, að þið séuð óglöggir að tiundarframtali
ykkar.
B. Ileyrt hefi eg þetta lika, ogminnirmig, þess
sé getið í Nýum Félagsritum og má þar sjá, að meiri
hluti nefndarinnar, sem konúngsfulltrúi, með bréfi
6. Ág. 1845, hafði sett til að rannsaka skattamálið,
ber minni hlutanum á brýn, að liann gjöri ofmikið
úr tíundarsvikum á landi hér, einkum í Vesturamt-
inu. Ekki veit eg, hvað minna hluta nefndarinnar
hefir geingiö til þess, að sletta þessu ámæli frem-
ur á okkur Vestfirðinga, en aðra; hefi eg einatt
velt þessu fyrir mér, en ahlrei getað leidt mér í grun
nokkra von til þess, hvers vegna við liöfum oröið
1) Ný Fclagsrit 7. ár lils. 24.